เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 19

กวินวางใบพลูลงไปในที่นอนอย่างเบามือ ก่อนจะเอามือปัดปอยผมออกจากแก้มให้ลูกสาวอย่างอ่อนโยน จากนั้นเขาได้กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องของใบบุญ สายตาคมสะดุดกับภาพถ่ายของทารกน้อย ใบพลูช่างจ้ำม่ำ จนเขานั้นอดที่จะน้ำตาซึมไม่ได้ ที่เจอใบบุญกับลูกช้าไป

“คุณออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว ออกไปสิหูหนวกรึไง” ใบบุญเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับไล่ตะเพิดให้กวินออกไป เธอไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัว

“ผมขอภาพนี้ได้ไหม” กวินเอื้อมมือไป เพื่อหยิบภาพถ่ายของใบพลู ที่ใบบุญแปะเอาไว้ข้างผนังของห้อง

เพียะ!! แต่แล้วเขาชักมือกลับแทบไม่ทัน เมื่อใบบุญตีลงมาที่หลังมือของเขาอย่างแรง “ทำไมต้องหวงขนาดนี้ด้วย” กวินพูดออกไปด้วยน้ำเสียงงอนๆ

“ฉันไม่ต้องการให้คุณเข้ามายุ่งวุ่นวาย ฉันนอนกับผู้ชายไปทั่ว เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณ”

“ว้าย! อื้ม” ร่างอรชรถูกรั้งลงไปนอนข้างกวิน เมื่อเขาแน่ใจว่าลูกสาวหลับสนิท ริมฝีปากอุ่นทาบลงไปที่เรียวปากได้รูป เพื่อไม่ให้เธอพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยิน กวินแน่ใจว่าใบบุญไม่เคยนอนกับใคร เขาเชื่อมั่นในตัวเธอ ยังไงใบพลูก็คือลูกสาวของเขาล้านเปอร์เซ็นต์ จากจูบที่แสนหวานค่อยๆ ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงสะอื้นจากคนตัวเล็กทำให้กวินได้สติ เขากำลังทำให้ใบบุญดูแย่ เธอมีค่ามากเกินกว่าที่เขาจะฉวยโอกาสหากเธอไม่เต็มใจ

เมื่อเขาผละจูบออก ใบบุญรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนหันหลังให้กับกวิน เพราะในเวลานี้น้ำตาของเธอกำลังไหลริน เมื่อหญิงสาวกำลังคิดว่าเขากับเธอเป็นดั่งเส้นขนานไม่มีทางบรรจบกันได้

“ผมขอโทษ ขอโทษในทุกเรื่องที่ผ่านมา ให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหมใบบุญ เรามาสร้างครอบครัวด้วยกันนะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นไปสวมกอดใบบุญจากทางด้านหลัง ขณะที่หญิงสาวยืนแข็งทื่อไม่ยินดียินร้ายกับความรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับ

“คุณกลับไปเถอะค่ะ ที่นี่ไม่เหมาะกับคุณ” ใบบุญพูดออกไปอย่างไม่เหลือเยื่อไย ทั้งที่ภายในใจไม่มีวันไหนที่ลืมเขาได้เลย เมื่อกวินคือผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ได้ครอบครองรสรักจากเธอ

“ผมโสดยังไม่มีใคร คุณเองก็ยังไม่มีใครเหมือนกัน แล้วทำไมเราไม่ปรับความเข้าใจกันเพื่อลูก” ถ้อยคำที่กวินเรียงร้อยออกมานั้น กำลังทำให้ใบบุญน้อยอกน้อยใน ถ้าไม่มีลูกเธอก็คงไม่มีความหมายกับเขาสินะ แต่ใบพลูก็เป็นดั่งลมหายใจ ที่ทำให้เธอสู้ทนดิ้นรนผ่านจุดที่แย่ที่สุดของชีวิตมาได้

“คุณกลับแล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก ใบพลูไม่ใช่ลูกของคุณ” ใบบัวดันอ้อมแขนของกวินออก เธอยังคงยืนกรานคำตอบ ที่บอกกับเขาซ้ำๆ เพื่อตอกย้ำให้กวินออกไปจากวงจรชีวิตของเธอกับลูก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่แคร์คำพูดของเธอแม้แต่น้อย

“ผมจะกลับมาพร้อมหลักฐาน ที่จะยืนยันกับคุณว่าใบพลูคือลูกของผม” ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น แต่แฝงไปด้วยบารมีน่าเกรงขามเฉกเช่นผู้มีอำนาจเหนือกว่า จนใบบุญรู้สึกหวั่นใจ เธอกำลังกลัวว่าตัวเองจะต้องเสียลูกสาวให้กับเขาไป

“ฉันไม่ต้องการหลักฐานอะไรจากคุณทั้งนั้น ออกไปได้แล้ว”

“รอให้ลูกตื่นก่อนได้ไหมครับ” น้ำเสียงของกวินแฝงไปด้วยความอ้อนวอน เมื่อเขาอยากทำข้อตกลงกับใบพลู ก่อนที่จะกลับไป เพื่อไม่ให้หนูน้อยมีปมคิดว่าเขาทิ้งเธอไปไหนอีก

“ไม่จำเป็นหรอก เพราะฉันจะบอกกับใบพลูว่าเรื่องทุกอย่างในวันนี้ มันคือความฝัน ซึ่งใบพลูต้องตื่นขึ้นมายอมรับความจริงให้ได้” ใบบุญยังคงไม่ยอมรับ ในความปรารถนาดีของกวิน เพราะเธอคิดว่าเขาเหมาะกับผู้หญิงคนอื่นมากกว่าเธอ ซึ่งดูจากรถที่เขาขับราคงแพงน่าดู

“มือถือคุณอยู่ไหน”

“พี่ใบบุญปากร้ายแต่ใจดี คุณให้เวลาพี่หนูหน่อยนะคะ พี่เขาเจอกับปัญหาหนักๆ มาเยอะ จนทำให้กลายเป็นคนแกร่งไม่ยอมแพ้กับอะไรง่ายๆ ขณะเดียวกันพี่ใบบุญก็คงไม่อยากหวั่นไหวกับเรื่องใดๆ อีกแล้ว” ใบบัวพยายามอธิบายให้กวินเข้าใจ ในตัวของพี่สาวของเธอ เมื่อใบบุญกำลังกลัวว่าเขาจะมีใครอยู่แล้ว และคิดมาหลอกพรากใบพลูไปจากเธอ

“พี่เข้าใจดี ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้จะไปรับใบพลูหลังเลิกเรียน” กวินรีบบอกให้ใบบัวได้ทราบ เธอจะได้ไม่ตามหาใบพลู ซึ่งเขาได้เรียกตัวเองว่าพี่ ตามที่ใบบุญใช้แทนตัวเองเวลาที่พูดกับน้องสาวของเธอ

“แล้วพี่ใบบุญรู้เรื่องนี้หรือยังคะ”

“มีแต่ใบพลูที่รู้ พี่ไม่ได้บอกใบบุญ”

“อ๋อค่ะ... เข้าใจแล้วค่ะ” ใบบัวรีบพูดขึ้น เมื่อเธอพอจะทราบถึงเหตุผลที่กวินไม่บอกใบบุญ

“พวกพี่กลับก่อนนะ”

“เชิญค่ะ ขอบคุณนะคะ สวัสดีค่ะ” ใบบัวรีบพูด พร้อมกับพนมมือขึ้นไหว้ชายทั้งสอง ก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมา เมื่อกวินและตะวันเดินไปขึ้นรถ แล้วขับออกไปทันที