เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 20

เมื่อรถแล่นออกมาได้สักพักกวินได้หยิบซองใสขึ้นมา โดยภายในซองมีเส้นผมบรรจุเอาไว้ ทำให้ตะวันเกิดความสงสัย ในเมื่อนายรองของเขาบอกว่าดีเอ็นเออยู่บนในหน้าแล้วจะตรวจทำไมกัน

“ตะวันนายช่วยเป็นธุระจัดการให้ฉันที” “ก็ไหนนายรองบอกว่าไม่จำเป็นต้องตรวจไม่ใช่เหรอครับ” ตะวันเอ่ยถามกวินออกไปด้วยใบหน้าที่สงสัย

“ฉันจะเอาผลตรวจไปยืนยันกับใบบุญ ผู้หญิงอะไรดื้อชะมัด เขามีแต่ผู้หญิงขอตรวจดีเอ็นเอ เพื่อยืนยันให้ผู้ชายรับผิดชอบ แต่ฉันกลับต้องเป็นฝ่ายหาทางตรวจดีเอ็นเอเอง เพื่อที่จะไปยืนยันกับแม่ของลูก ว่าเด็กคนนั้นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน บ้าจริง!” กวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเอือมๆ เมื่อใบบุญพยายามปฏิเสธ ไม่ยอมรับเขาเป็นพ่อของใบพลู

“ผมเพิ่งรู้ว่านายรองแคร์ผู้หญิงเป็นเหมือนกัน” ตะวันเอ่ยแซวเจ้านายของเขาออกไป พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจ ที่เขาได้เห็นกวินมีความมุ่งมั่นที่จะทำให้ใบบุญยอมรับในตัวของชายหนุ่ม ทั้งที่เมื่อก่อนกวินไม่เคยแยแสต่อใคร ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นนางฟ้ามาจากไหน

แต่ในเวลานี้เขากลับยอมจำนนให้กับผู้หญิงที่แสนธรรมดาอย่างใบบุญได้ โดยไร้เงื่อนไข

“ผู้หญิงที่นายพูดถึงเธอคือภรรยาของฉันนะตะวัน ที่สำคัญเธอคือแม่ของลูก ที่ฉันต้องชดเชยคืนในสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับเธอเอาไว้ เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นฉันจำไม่เคยลืม เธอคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงได้” เวลาที่กวินพูดถึงใบบุญใบหน้าและแววตาของเขาดูมีความสุขมาก เพราะอีกไม่นาน เขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบไม่ต่างจากเอเดน

หลังจากกวินเดินออกไปจากห้อง ใบบุญได้เดินเข้าไปจ้องหน้าลูกสาว หนูน้อยที่ดูไร้เดียงสาคงไม่รู้ว่ามารดาของเธอเจออะไรมาบ้าง กว่าใบบุญจะเข้มแข็งได้ในวันนี้ เธอก็เกือบคิดทำอะไรโง่ๆ ลงไปเหมือนกัน หญิงสาวพยายามสลัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไป ก่อนที่เธอเดินมานั่งมองตัวเองอยู่หน้ากระจกเงา พร้อมกับเอามือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากเบาๆ

ใบบุญกำลังสับสน เมื่อนึกถึงรสจูบที่แสนหวานและเร่าร้อน เขาคือจูบแรกของเธอ ซึ่งหญิงสาวไม่คิดว่าจะได้เจอกับกวินอีกครั้ง มิหนำซ้ำเขายังทำเหมือนจะตามตื๊อเธอไม่เลิก อะไรนะดลใจให้เขาเชื่อมั่นในตัวเธอ

“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ลูกเป็นดั่งแก้วตาดวงใจที่ฉันมี ถ้าคุณต้องการแค่ใบพลู ฉันคงทำใจปล่อยให้ลูกไปอยู่กับคุณไม่ได้หรอกนะ แม้จะลำบากฉันก็ฟูมฟักเลี้ยงลูกมาเป็นอย่างดี” ใบบุญยังคงเชื่อว่าผู้ชายอย่างกวิน แค่ต้องการลูกของเธอ ที่เขาพลั้งเผลอไม่คิดป้องกัน ขณะที่เธอเองก็ประมาทเกินไป คิดว่าครั้งเดียวคงไม่มีผลอะไร สุดท้ายก็กลายเป็นคุณแม่เลี้ยวเดี่ยวตั้งแต่อายุยังน้อย

“คุณพ่อขา...” เสียงของใบพลูดังขึ้น ทำให้ใบบุญหันไปมอง ก่อนที่เธอจะลุกเดินเข้าไปหา แล้วล้มตัวลงไปนอนลงข้างๆ หนูน้อยด้วยความรัก ที่ไม่อาจให้ใครมาพรากใบพลูไปจากอกของเธอได้