เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 27

“คุณอายหรือเปล่า ถ้าหากใครต่อใครรู้ว่าฉันเป็นแม่ของใบพลู เด็กผู้หญิงที่เกิดจากความไม่ตั้งใจของคุณ” หญิงสาวยังคงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ เพราะความน้อยใจ ตอนนี้กวินไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงเธอ ใบบุญถึงได้คิดเองเออเองแบบนั้น ที่สำคัญเขาไม่เคยอายเลยที่จะบอกใครว่ามีเธอเป็นภรรยา เป็นแม่ของลูกที่เขาเฝ้าคิดถึงตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา

“วันนี้เป็นอะไร ที่ผมเดินทางไปต่างจังหวัด เพราะมีงานด่วน อย่างอนเลยนะ”

“ฉันไม่ได้งอนคุณ ความจริงฉันต้องรีบกลับไปทานมื้อเที่ยงก่อนเข้างานในตอนบ่าย แค่จะถามว่า...”

จุ๊บ! จ๊วบ! จ๊วบ! กวินอดใจไม่ไหวที่จะกดจูบเธอ เมื่อเขาเฝ้าคิดถึงใบบุญมาหลายวัน ซึ่งท่านประธานหนุ่มกดจูบได้ไม่นานเสียงลิฟต์ดังขึ้น ทำให้เขาจำใจต้องผละจูบออกอย่างเสียดาย

“ไปคุยกันที่ห้องทำงานของผมดีกว่า” พูดจบกวินก็เดินนำหน้าหญิงสาวออกไปจากลิฟต์ ซึ่งทำให้ใบบุญถึงกับเอามือขึ้นมากุมใบหน้าของตัวเองเอาไว้ เมื่อมันกำลังร้อนผ่าวเพราะความเขินอาย คงแดงเป็นลูกตำลึงสุกแล้วมั้ง โชคดีที่เวลานี้พนักงานออฟฟิศลงไปรับประทานมื้อเที่ยงกันหมด จึงทำให้เธอนั้นไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของใคร

“ดะ...ดะ เดี๋ยวก่อน!” ตอนนี้ใบบุญได้ร้องเรียกชายตรงหน้าออกมาด้วยน้ำเสียงห้วน เมื่อกวินกำลังจะเดินเข้าไปในห้องของท่านประธาน แน่นอนชื่อกับตำแหน่งของเขาที่ระบุเอาไว้หน้าห้องนั้น มันชัดเจนยิ่งกว่ามองด้วยแว่นขยายเสียอีก

“มีอะไรหรือเปล่า หิวไหมเดี๋ยวผมสั่งให้แม่บ้านจัดอาหารขึ้นมาให้” กวินยังคงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคย

“คุณทำงานที่นี่ในตำแหน่งอะไรกันแน่ ฉันคงกลายเป็นตัวตลกให้คุณได้นั่งหัวเราะ ผู้ชายอย่างคุณคงเห็นฉันเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมของคุณสินะ” คราวนี้ใบบุญพูดออกมาทั้งน้ำตา เมื่อเธอกำลังรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำและดูด้อยค่าสำหรับกวิน

“มานี่!”

“ไม่!” ใบบุญรับชักมือกลับ เมื่อกวินเอื้อมมาคว้า เพื่อพาเธอเข้าไปคุยในห้องสองต่อสองเป็นการส่วนตัว

“ถ้ายังดื้อ ผมจะอุ้มคุณเข้าไป”

“คุณมันบ้าอำนาจ!” ใบบุญตะคอกใส่หน้าท่านประธานหนุ่ม พร้อมกับเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องของเขา เมื่อเขาเธอถูกกวินขู่ว่าจะอุ้มเข้าไป ซึ่งชายหนุ่มไม่รอช้า เขาตามเธอไปพร้อมกับรีบล็อกประตูทันที

“มานั่งลงก่อน ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก คุณคือภรรยาของท่านประธานเชียวนะไม่ดีใจบ้างเลยรึไง” กวินเอ่ยถามออกไป ทั้งที่รู้ว่าใบบุญกำลังโรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟ

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว เย็นนี้ว่างหรือเปล่า ช่วยไปรับลูกหน่อยได้ไหม ฉันทำโอทีกว่าจะถึงบ้านก็สองทุ่มกว่าแล้ว” ในที่สุดใบพลูก็ตัดสินใจพูดในเจตจำนงที่เธอตามเขามาที่นี่

“ผมรู้แล้ว”

“อ้าว! จุ๊บ!” หญิงสาวอุทานออกมา พร้อมกับเอี้ยวตัวแล้วเงยหน้าขึ้น เป็นจังหวะที่กวินก้มลงมาพอดี จึงทำให้การจูบที่ได้องศาแบบลงตัว

ท่านประธานหนุ่มไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป เมื่อเขากำลังบรรจงจูบเธออย่างตั้งใจ ยิ่งหญิงสาวพยายามหลีกหนีจากรสจูบของเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเปิดโอกาสให้กวินจู่โจมมากเท่านั้น รสจูบที่แสนหวานค่อยๆ ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือเล็กของเธอที่เคยผลักชายตัวโตออก ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปกอบกุมต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ด้วยความรู้สึกวาบหวาม

เมื่อเขาเปิดโอกาสให้คนตัวเล็กได้หายใจเพียงแค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น หญิงสาวร่างอรชรเริ่มอ่อนระทวย เมื่อกวินยังคงกดจูบบดขยี้ริมฝีปากอิ่ม แล้วดูดดึงริมฝีปากล่างหนักๆ ซึ่งเธอเผยออ้ารับด้วยความเต็มใจ เปิดจังหวะให้ปลายลิ้นร้อนของท่านประธานหนุ่มรุกล้ำเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากของเธอ เพื่อฉกชิมเขาความหอมหวานอย่างหิวกระหายเป็นที่สุด

“อื้อ อื้ม” เสียงอื้ออึงดังมาจากลำคอของใบบุญ พร้อมกับการต่อต้าน เมื่อเธอพยายามเรียกสติคืนมา เขาคือท่านประธานส่วนเธอคือสาวโรงงาน ที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับผู้ชายอย่างเขาสักนิด