เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 28

ภายในห้องทำงานของท่านประธานช่างอบอวนไปด้วยกลิ่นอายของความรัก เมื่อการรอคอยของคนทั้งคู่ได้เดินทางมาถึง แม้ว่ามันเพิ่งจะเริ่มต้นก็ตามที แต่ความรู้สึกดีๆ ที่พวกเขามีให้กันนั้น เป็นดังดอกไม้ที่กำลังจะผลิบานหลังจากที่รอน้ำรอฝนมาเนิ่นนาน คนตัวโตบรรจงจูบอย่างดูดดื่ม เขาทำราวกับว่าโหยหาเธอมาทั้งชีวิต แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดมากไปกว่านี้ ใบบุญพยายามเรียกสติของเธอคืนกลับมา เพื่อไม่ให้เผลอใจไปกับรสจูบที่แสนหวาน เมื่อความปรารถนากำลังจะทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่ด้อยค่า ถ้าหากว่ากวินต้องการเพียงแค่รสรักจากเธอ

“ปล่อยค่ะ ฉันจะกลับไปทำงานแล้ว” กวินยอมถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งและเสียดาย เมื่อไฟในกายเริ่มร้อนแรง แต่ทว่าต้องหยุดอย่างฉับพลันหลังจากที่ใบบุญเริ่มต่อต้านอย่างหนัก

“หิวไหม เดี๋ยวผมจะสั่งให้แม่บ้านยกอาหารมาให้” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามออกมาอย่างนุ่มนวล ทำให้หญิงสาวพยายามเอี้ยวตัวหลบ แต่ท่านประธานหนุ่มกลับไม่ยอดปล่อย เขายังคงให้เธอนั่งอยู่บนตัก พร้อมกับสวมกอดใบบุญจากทางด้านหลังเอาไว้ ปลายคางของกวินเกยลงไปที่ไหล่มนของคนตัวเล็ก จนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงลมหายในอุ่นๆ ของท่านประธานหนุ่มที่กำลังรดซอกคอหอมกรุ่นของเธอ

“ปล่อยฉันได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า เขาจะเก็บเอาคุณไปนินทาได้นะคะ” คำพูดของเธอกำลังทำให้ท่านประธานหนุ่มเผยยิ้มออกมา ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานสักเพียงใด ใบบุญก็ยังคงเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว ที่ไม่เคยคิดฉวยโอกาสทำให้ตัวเองเด่นกว่าใคร หรือทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา ทั้งที่กวินให้สิทธิ์เธออย่างเต็มที่ แต่เพียงผู้เดียว สำหรับการได้เป็นผู้หญิงของนายกวิน ลูเซียโน่

“ใครกล้านินทา ผมจะไล่ออกให้หมดเลยดีไหม” กวินพูดออกมาทีเล่นทีจริง จนใบบุญรีบเอี้ยวตัวเงยหน้าเข้าหาเขาอีกครั้งด้วยแววตาที่ไม่ชอบใจ

“ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา ฉันมีความสุขกับการได้ทำงานเป็นคิวซี และฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะกรุณา ไม่แพร่งพรายเรื่องของเราออกไปให้ใครได้ทราบ ถือว่าฉันขอร้องได้ไหมคะ” ครั้งแรกที่กวินได้ยินน้ำเสียงอ้อนวอนขอความเห็นใจจากใบบุญ เพราะทุกครั้งเธอมักจะพูดจาประชดประชัน และจ้องที่จะพยศเขาทุกเรื่องอยู่ร่ำไป

“ทำไมละ การเป็นเมียผม มันทำให้คุณรู้สึกแย่ขนาดนั้นนั้นเชียวเหรอ” คราวนี้เป็นกวินเองที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เมื่อเขาอยากจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง โดยเฉพาะเรื่องภรรยาในสมรส กวินอยากทำให้ใบบุญมั่นใจ ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่โชคดีเป็นอย่างยิ่ง เมื่อเธอได้มีสามีอย่างเขา

“เราตกลงกันแล้วนี่ค่ะ ต่างคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป ช่วยกันเลี้ยงลูกดูใบพลูเติบใหญ่ เป็นคนดีไม่เบียดเบียนใคร ส่วนเรื่องของเรา มันคงเป็นไปไม่ได้” ใบบุญพูดออกมาด้วยถ้อยคำไร้เยื่อไย ทั้งที่ภายในใจไม่เคยอยากให้กวินเดินออกไปจากชีวิตของเธอเลย

“คุณรู้ไว้ด้วย ผมพร้อมเข้าเกียร์เดินหน้าพุ่งชนคุณแล้ว อย่าพยายามคิดหนี เพราะผมจะทำทุกวิถีทางให้คุณเผยความรู้สึกภายในใจออกมาให้ได้ จนในที่สุดคุณต้องยอมจำนนให้ผมได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง ในชีวิตของคุณ” กวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แฝงการยืนกรานห้ามโต้แย้งใดๆ จนทำให้ใบบุญกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเขาประกาศก้องอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ ซึ่งใบหน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ

“ปล่อยฉันได้แล้ว คุณจะพุ่งชนหรือเบรกจนหัวทิ่ม อะไรยังไงก็แล้วแต่ ช่วยไปรับลูกด้วย ฉันจะไปทานข้าวกับเพื่อนแล้ว” ใบบุญรีบดีดตัวลุกขึ้นยืน เพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมกอดของคนตัวโต

“ทำไมไม่ทานกับผมละ”

“ไม่ดีกว่า เหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบห้านาที อย่าให้ลูกรอนานนะคุณกวิน” ใบบุญพูดพร้อมกับเตรียมตัวก้าวออกไปจากห้อง ของท่านประธานหนุ่มโดยเร็ว แต่แล้วก็มีเหตุให้เธอต้องหยุดจนได้

“เดี๋ยวก่อน!” เสียงเข้มของกวินดังขึ้น จนทำให้ใบบุญก้าวขาไม่ออก เนื่องจากเธอกลัวว่าเขาจะบังคับให้รับประทานมื้อเที่ยงด้วย

“อะไรคุณ ฉันรีบ!” หญิงสาวพูดสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงห้วน เหมือนกำลังพยายามทำใจดีสู้เสือ

“คืนนี้ผมจะจอดรถรออยู่หน้าโรงงาน คุณเลิกสองทุ่มใช่ไหม” คราวนี้กวินเอ่ยถามหญิงสาวออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ไม่ต้อง! ฉันกลับเองได้” ใบบุญหมุนตัวกลับ เพื่อพูดกับเขาได้ถนัดขึ้น ซึ่งเธอยังไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใคร

“เลือกเอา จะให้ผมจอดรอข้างนอกหรือว่า... จะให้เข้าไปหาข้างในที่ทำงานของคุณ” กวินพูดขู่ออกไป จนทำให้ใบบุญถึงกับเม้มปากมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ