เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 36

“ผมชอบรุ่นนี้มาก จากการลองสวมใส่ สไตล์นี้ดูมีลุคโดดเด่นไม่จำเจ สร้างเอกลักษณ์ให้ผู้สวมใส่ได้เป็นอย่างดี เหมาะสำหรับหนุ่มสาว ที่ต้องการหารองเท้าใส่ไปทำงาน แถมยังดูทนทานอีกด้วย” ในเวลานี้ดูเหมือนว่าชายสูงวัยจะตาถึง เพราะรุ่นนี้กวินเป็นคนออกแบบเอง

“ผมเองก็ชอบ ที่สำคัญรุ่นนี้ผลิตมาจากเนื้อวัว ความทนทานระยะเวลาในการใช้งานคุ้มค่าคุ้มราคามากเลยครับ”

“โบน่าชักจะติดใจหลงใหลในความเป็นกวินชู ถ้าโบน่าจะให้คุณกวินออกแบบรองเท้าที่ไม่ซ้ำใคร ให้สักคู่คุณพอจะกรุณาทำให้โบน่าได้ไหมค่ะ” น้ำเสียงและแววตาที่ออดอ้อนของหล่อน ทำให้กวินรู้ทันทีว่าโบน่ากำลังคิดที่จะทอดสะพานให้กับเขา

“ถ้ามีเวลาผมจะทำให้นะครับ แต่ช่วงนี้ผมงานยุ่งมาก ถ้าคุณโบน่าไม่ว่าอะไรเดี๋ยวผมจะสั่งให้คุณไพลินจัดการให้นะครับ” กวินพยายามยามพูดรักษาน้ำหญิงสาวออกไปอย่างสุภาพ

“แต่โบน่าอยากให้คุณกวินออกแบบให้มากกว่า นานแค่ไหนโบน่าก็จะรอนะคะ” ไม่รู้ว่าหล่อนหมายถึงรองเท้า หรือท่านประธานหนุ่มกันแน่ เพราะสายตาเวลาที่โบน่ามองกวินนั้น ช่างหวานหยาดเยิ้มเหลือเกิน “ดิฉันขอเสียมารยาท ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ” ใบบุญรู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่ท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้ ความหรูหราของร้านอาหาร บวกกับราคาที่เธอแอบเห็นตอนที่กวิน หยิบเมนูขึ้นมาสั่งก่อนหน้านั้น ทำให้เธอแทบกลืนไม่ลง

ใบบุญบอกตามตรงว่านั่น มันคืออาหารที่เธอสามารถกินได้เป็นเดือนสองเดือนเลยทีเดียว ถึงแม้ตอนนี้หญิงสาวจะมีสามีเป็นถึงท่านประธานกวินชู แต่ใบบุญก็ยังคงอยากใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายเหมือน

“เชิญครับ ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม” เมื่อกวินเอ่ยถามหญิงสาวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน บวกกับแววตาของเขาที่ดูห่วงใยใบบุญ จึงทำให้โบน่ากำลังครุ่นคิดว่า คนทั้งคู่น่าจะมีความสัมพันธ์ที่เกินกว่าลูกน้องกับเจ้านาย

“ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรฉันไปเองได้ ห้องน้ำอยู่ใกล้แค่นี้เองค่ะ” พูดจบประโยค ใบบุญก็รีบลุกเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที เมื่อมาถึงหญิงสาวรีบล็อกประตู พร้อมกับปิดฝาชักโครกลงนั่งอย่างใช้ความคิด เพราะนับต่อจากนี้ไป ไม่รู้ว่าเธอจะเจอกับอะไรบ้าง เธอคิดไม่ผิดใช่ไหม ที่อยากให้ลูกสาวมีพ่อเหมือนกับคนอื่นเขา

ที่สำคัญเธอก็ไม่ได้แย่งกวินมาจากใคร ในเมื่อทุกอย่างมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เธอก็ต้องเดินหน้าควรเตรียมตัวให้พร้อมกับการรับมือ เพราะนับจากนี้ไปชีวิตที่เคยสงบ แต่ไม่สะดวกสบายกำลังจะกลับกลายเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ฉันพยายามแล้ว แต่มันเร็วเกินไป ฉันไม่ชินกับการทำตัวให้กลมกลืนกับความหรูหราแบบนี้” ใบบุญบ่นอยู่คนเดียว หลังจากที่ชีวิตเป็นเหมือนฝัน เมื่อเธอกลายเป็นภรรยาในทะเบียนของผู้ชายอย่างนายกวิน ลูเซียโน่ ที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ

“ทำไมชีวิตของฉันต้องมาเจอกับเรื่องราวแบบนี้ มันจะดีกว่านี้ไหม ถ้าหากวันนั้นฉันไม่หนีคุณมา” เวลานี้หญิงสาวคิดไปต่างๆ นานา เพราะปกติแล้วเธอมักจะเป็นคนคิดมากเสมอ เธอนั่งปรับทุกข์คนเดียวสักพัก จึงเปิดประตูเดินออกมา

“ฝากบอกเพื่อนของคุณด้วยนะคะ จับให้มั่น อย่าให้คุณกวินหลุดมือไปได้ เพราะไม่อย่างนั้น ฉันเนี่ยแหละจะเป็นคนจับเขาให้อยู่หมัด พร้อมกับการตีตราจองเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว” ไม่รู้ว่าวิญญาณของจงอางหวงไข่ เข้าสิงเธอหรืออย่างไร จึงทำให้ใบบุญพูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่เธอเพิ่งจะบอกกับตัวเองว่าอยากอยู่แบบสงบแท้ๆ แต่ทว่าคราวนี้ เธอคงต้องเจอศึกหนักเป็นแน่

“นังหน้าด้าน! เขามีแฟนอยู่แล้วยังทำตัวสนิทสนมให้ผู้ชายเอาใจ ฉันเห็นหมดแหละ ภาพที่เธออ้อนคุณกวิน มันมากเกินหน้าที่ของผู้ช่วยอย่างเธอควรทำ” หล่อนคงได้ยินในสิ่งที่ใบบุญชิงพูดตัดหน้ากวิน เพื่อแนะนำตัวเองกับนายโกวิทย์และโบน่า เพราะใบบุญพูดออกมาเสียงดัง ในประโยคที่ว่าเธอเป็นผู้ช่วยของกวิน

“ด้านได้อายอดค่ะ อย่าทำกิริยาแบบนี้สิค่ะ มันเหมือนกับว่าคุณกำลังโกรธฉันเสียเอง หรือคิดจะแทงข้างหลังเพื่อน อุ้ย! ขอโทษค่ะ พอดีภาพมันฟ้อง”

“นังบ้า! กรี้ด!”

ใบบุญไม่สนใจเสียงแหลมนั่นเลยสักนิด เธอเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนนางร้ายในตัวละคร ที่สามารถทำให้ผู้หญิงที่ดูเพียบพร้อมไปด้วยความเพอร์เฟกต์ แต่ตบตาทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดี เพื่อหวังที่จะฉกกวินไปนอนกกเสียเอง ผู้หญิงแบบนี้มองแวบแรกเธอก็รู้แจ้งแล้ว