เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 36

“ผมชอบรุ่นนี้มาก จากการลองสวมใส่ สไตล์นี้ดูมีลุคโดดเด่นไม่จำเจ สร้างเอกลักษณ์ให้ผู้สวมใส่ได้เป็นอย่างดี เหมาะสำหรับหนุ่มสาว ที่ต้องการหารองเท้าใส่ไปทำงาน แถมยังดูทนทานอีกด้วย” ในเวลานี้ดูเหมือนว่าชายสูงวัยจะตาถึง เพราะรุ่นนี้กวินเป็นคนออกแบบเอง

“ผมเองก็ชอบ ที่สำคัญรุ่นนี้ผลิตมาจากเนื้อวัว ความทนทานระยะเวลาในการใช้งานคุ้มค่าคุ้มราคามากเลยครับ”

“โบน่าชักจะติดใจหลงใหลในความเป็นกวินชู ถ้าโบน่าจะให้คุณกวินออกแบบรองเท้าที่ไม่ซ้ำใคร ให้สักคู่คุณพอจะกรุณาทำให้โบน่าได้ไหมค่ะ” น้ำเสียงและแววตาที่ออดอ้อนของหล่อน ทำให้กวินรู้ทันทีว่าโบน่ากำลังคิดที่จะทอดสะพานให้กับเขา

“ถ้ามีเวลาผมจะทำให้นะครับ แต่ช่วงนี้ผมงานยุ่งมาก ถ้าคุณโบน่าไม่ว่าอะไรเดี๋ยวผมจะสั่งให้คุณไพลินจัดการให้นะครับ” กวินพยายามยามพูดรักษาน้ำหญิงสาวออกไปอย่างสุภาพ

“แต่โบน่าอยากให้คุณกวินออกแบบให้มากกว่า นานแค่ไหนโบน่าก็จะรอนะคะ” ไม่รู้ว่าหล่อนหมายถึงรองเท้า หรือท่านประธานหนุ่มกันแน่ เพราะสายตาเวลาที่โบน่ามองกวินนั้น ช่างหวานหยาดเยิ้มเหลือเกิน “ดิฉันขอเสียมารยาท ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ” ใบบุญรู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่ท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้ ความหรูหราของร้านอาหาร บวกกับราคาที่เธอแอบเห็นตอนที่กวิน หยิบเมนูขึ้นมาสั่งก่อนหน้านั้น ทำให้เธอแทบกลืนไม่ลง

ใบบุญบอกตามตรงว่านั่น มันคืออาหารที่เธอสามารถกินได้เป็นเดือนสองเดือนเลยทีเดียว ถึงแม้ตอนนี้หญิงสาวจะมีสามีเป็นถึงท่านประธานกวินชู แต่ใบบุญก็ยังคงอยากใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายเหมือน

“เชิญครับ ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม” เมื่อกวินเอ่ยถามหญิงสาวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน บวกกับแววตาของเขาที่ดูห่วงใยใบบุญ จึงทำให้โบน่ากำลังครุ่นคิดว่า คนทั้งคู่น่าจะมีความสัมพันธ์ที่เกินกว่าลูกน้องกับเจ้านาย

“ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรฉันไปเองได้ ห้องน้ำอยู่ใกล้แค่นี้เองค่ะ” พูดจบประโยค ใบบุญก็รีบลุกเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที เมื่อมาถึงหญิงสาวรีบล็อกประตู พร้อมกับปิดฝาชักโครกลงนั่งอย่างใช้ความคิด เพราะนับต่อจากนี้ไป ไม่รู้ว่าเธอจะเจอกับอะไรบ้าง เธอคิดไม่ผิดใช่ไหม ที่อยากให้ลูกสาวมีพ่อเหมือนกับคนอื่นเขา

ที่สำคัญเธอก็ไม่ได้แย่งกวินมาจากใคร ในเมื่อทุกอย่างมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เธอก็ต้องเดินหน้าควรเตรียมตัวให้พร้อมกับการรับมือ เพราะนับจากนี้ไปชีวิตที่เคยสงบ แต่ไม่สะดวกสบายกำลังจะกลับกลายเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ฉันพยายามแล้ว แต่มันเร็วเกินไป ฉันไม่ชินกับการทำตัวให้กลมกลืนกับความหรูหราแบบนี้” ใบบุญบ่นอยู่คนเดียว หลังจากที่ชีวิตเป็นเหมือนฝัน เมื่อเธอกลายเป็นภรรยาในทะเบียนของผู้ชายอย่างนายกวิน ลูเซียโน่ ที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ

“ทำไมชีวิตของฉันต้องมาเจอกับเรื่องราวแบบนี้ มันจะดีกว่านี้ไหม ถ้าหากวันนั้นฉันไม่หนีคุณมา” เวลานี้หญิงสาวคิดไปต่างๆ นานา เพราะปกติแล้วเธอมักจะเป็นคนคิดมากเสมอ เธอนั่งปรับทุกข์คนเดียวสักพัก จึงเปิดประตูเดินออกมา