เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 37

เมื่อกวินคุยงานเสร็จ ใบบุญกลับไม่ชอปปิง เพราะหญิงสาวอยากลับบ้าน อีกอย่างข้าวของที่กวินซื้อให้เธอนั้นก็มากมายจนเธอไม่อยากได้อะไรแล้ว แต่ทว่าพอท่านประธานหนุ่มพามาที่บ้านเช่า เธอกลับอิดออดที่จะไปค้างที่บ้านของเขา ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะเคี่ยวเข็ญชักแม่น้ำทั้งห้าขึ้นมาอ้างก็ตามที เธอก็ยังคงปฏิเสธเขาออกไปเสียงแข็งอยู่ดี

“ใบบุญคุณอย่าดื้อสิ กลับไปอยู่กับผม ที่นั่นคือบ้านของเรา ส่วนข้าวของพวกนี้เดี๋ยวผมจะให้ตะวันเป็นคนจัดการให้ เดี๋ยวลูกก็เลิกเรียนแล้ว รถจะติดเรารีบไปกันเถอะ” กวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาพยายามกล่อมเธอให้ใจอ่อน แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวไม่มีทีท่าอยากกลับไปกับเขาเลยสักนิด

“ฉันยังไม่พร้อมที่จะไปจากที่นี่ คุณให้เวลาฉันหน่อยนะคะ พรุ่งนี้ใบบัวก็กลับมาแล้ว ฉันอยู่ได้ค่ะ ถ้าใบพลูอยากไปอยู่กับคุณฉันก็อนุญาตนะคะ” หญิงสาวพูดพลางหยิบถั่วฟักยาวออกมาจากตู้เย็นพร้อมหั่น เพราะเธอล้างก่อนเก็บเข้าตู้แล้ว หญิงสาวตั้งใจที่จะทำถั่วฝักยาวผัดพริกแกง เนื่องจากอาหารมื้อกลางวันที่กินเข้าไปนั้น ไม่อิ่มท้องเลยสักนิด

“ทำไมคุณเอาแต่ใจแบบนี้ครับ อยากถูกทำโทษใช่ไหม หืม” กวินพูดพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดภรรยาสาวจากทางด้านหลัง ขณะที่เธอกำลังยืนหั่นถั่วฝักยาว

“ฉันคิดดีแล้ว คุณนั่นแหละวันนี้ทั้งวันไม่เห็นเข้าบริษัทเลย ไม่ทำการทำงานรึไง” กวินสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงของใบบุญที่แฝงความอ้อนไว้ในที จนทำให้ท่านประธานหนุ่มอยู่ในชุดสูทนั้น เอาใบหน้าคมของเขาโน้มเข้าใกล้ใบหน้าของหญิงสาว ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะกดจุมพิตลงไปที่พวงแก้มเนียนนุ่มของเธอ

“จุ๊บ! งอนผมเรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องของคุณโบน่า ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยนะ” เสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหู พร้อมกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวอิ่มเอมในหัวใจรอยจุมพิตที่เขาฝากฝังเอาไว้นั้น ช่างตราตรึงใจ จนเธอคิดไปไกล

“เปล่างอนสักหน่อย ว้าย! โอ๊ย!” หญิงสาวอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อเธอเผลอหั่นโดนนิ้วตัวเอง

“คุณเจ็บมากไหม ไหนผมขอดูหน่อย เลือดออกเลย ทำไมคุณไม่รู้จักระวัง แผลลึกหรือเปล่าเนี่ย” กวินมีสีหน้าที่ห่วงใยหญิงสาวมากมาย จนใบบุญรับรู้ได้ เมื่อเขาคว้าผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วกดแผลเธอเอาไว้

“คุณกวิน แผลแค่นี้เองค่ะ ไกลหัวใจจะตาย ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หญิงสาวพูดออกมาด้วยท่าทีเกรงใจ เมื่อผ้าเช็ดหน้าของเขาเปื้อนเลือดของเธอ

“มานี่เลยครับ นั่งลงก่อนตู้ยาอยู่ไหน แล้วคุณหั่นถั่วฝักยาวจะทำเมนูอะไร” กวินโอบใบบุญออกมาจากห้องครัวของเธอ พร้อมกับรั้งหญิงสาวร่างอรชรให้นั่งลง

“ฉันจะทำถั่วฝักยาวผัดพริกแกงหมู คุณกวินค่ะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ” ใบบุญรีบดึงมือกลับ ขณะที่กวินกำลังกุมเอาไว้ พร้อมกับเป่าลงไปเบาๆ จนทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นแรง อย่างน้อยผู้ชายคนนี้ก็แสนดีกว่าที่เธอคิดเอาไว้ และเขาก็ไม่มีทีท่ารังเกียจเธอ ที่ดูต่ำต้อยกว่าเขาทุกประการ เมื่อหญิงสาวอาศัยอยู่ที่บ้านเช่า ซึ่งดูคับแคบกว่าโรงจอดรถที่บ้านของเขาเสียอีก

“อย่าดื้อ ในตู้ยามีปลาสเตอร์หรือเปล่า” กวินเอ่ยถามออกมา พร้อมกับตรงไปที่ตู้ยา

“ใบโพธิ์เขาไม่ได้ทำอะไรพี่เลยนะ แผลเนี่ยพี่เป็นคนทำมีดบาดมือเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณกวินเลย” ใบบุญรีบอธิบายออกไป ขณะที่น้องชายแอบปรายหางตาเหลือบมองพี่สาวอย่างไม่ชอบใจ

“พี่ยังคิดจะปกป้องเขาอีกเหรอครับ แล้วทำไมวันนี้ถึงให้ผู้ชายเข้ามาอยู่ในบ้านได้ ปกติแล้วพี่ไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในบ้านไม่ใช่เหรอ โดยเฉพาะผู้ชายไม่เคยมีใครได้เข้ามา แต่ทำไมคนนี้ถึงมีสิทธิ์พิเศษอะไรหรือเปล่า” ใบโพธิ์พูดจาวกวน เอ่ยถามพี่สาวออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ เพราะเขากลัวว่าใบบุญจะพลาดพลั้งเสียทีอีกครั้ง เหมือนตอนที่ตั้งท้องใบพลู เขาเกลียดเวลาที่เห็นเธอมีน้ำตา ต้องจมอยู่กับความขมขื่นกว่าจะผ่านวันคืนเหล่านั้นมาได้ ก็สาหัสเอาการเหมือนกัน

“ผู้ชายคนนี้ เขาคือพ่อของใบพลู”

“ฮ่ะ! พี่ว่าอะไรนะ!” ใบโพธิ์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง ชายหนุ่มไม่คิดว่าผู้ชายที่ทำให้พี่สาวของเขามีมลทินติดตัว จะโคจรกลับมาหาใบบุญอีกครั้ง ซึ่งเขาดูดีมีชาติตระกูล ซึ่งใบโพธิ์เข้าใจว่ากวินคงคิดหวังเพียงแค่อยากได้ใบพลู จึงเข้ามาทำดีกับพี่สาวของเขาแบบนี้

“ไอ้สารเลว! เอ๊ย!”

ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ! ใบโพธิ์ตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ก่อนจะใช้กำปั้นชกเข้าไปที่ใบหน้าของกวินรัวๆ ขณะที่เขานั้นไม่ทันตั้งตัว จนชายตัวโตทรุดลงไปกองกับพื้น โดยที่ใบโพธิ์ได้นั่งทับเขาเอาไว้ พร้อมกับกระชากคอเสื้อจนยับยู่ยี่