เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 39

ครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ใบพลูได้มีบิดามารดามารับที่โรงเรียนพร้อมกัน หนูน้อยดูตื่นเต้นและดีใจมาก ขณะที่กวินยังคงใช้แมสปิดอำพรางใบหน้าที่บอบช้ำเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ลูกสาวได้เห็น พอรถแล่นออกมาจากโรงเรียนได้สักพัก ใบพลูก็เริ่มคุยเสียงเจี๊ยวจ๊าวถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เมื่อเพื่อนที่โรงเรียนไม่มีใครกล้าล้อ เรื่องที่หนูน้อยไม่มีพ่ออีกแล้ว

“คุณพ่อขา...”

“ครับผม ว่าไงคะ” กวินตอบกลับพร้อมกับเอ่ยถามลูกสาวออกไปด้วยเสียงสองอย่างน่ารัก

“คุณครูที่โรงเรียนบอกว่าพ่อของใบพลูล้อหล่อค่ะ” หนูน้อยพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อมีคนเอ่ยชมบิดาของเธอ แต่ทว่าในเวลานี้ใบบุญกลับชำเลืองหางตามองไปที่กวินด้วยความหมั่นไส้ ที่สามีของเธอโปรยเสน่ห์ไปทั่ว จนสามารถสะกดสายตาของบรรดาสาวเล็กสาวใหญ่ได้หมดเกือบทุกราย

“คุณครูผู้หญิงเหรอใบพลู”

“ใช่ค่ะพี่ใบบุญ อ้อ! ใช่ค่ะแม่” หนูน้อยรีบเปลี่ยนถ้อยคำ สรรพนามที่ใช้เรียกใบบุญทันที เมื่อเธอมีบิดาก็ไม่จำเป็นต้องเรียกใบบุญว่าพี่อีกต่อไป

“เรียกพี่เหมือนเดิมก็ได้นะ” ใบบุญแกล้งยั่วโมโหกวิน ซึ่งมันก็ได้ผล เมื่อสายตาคมของเขามองมาที่เธออย่างไม่ชอบใจ

“ตอนนี้ใบพลูมีพ่อแล้วนี่นา ก็ต้องเรียกแม่สิค่ะ ถึงจะถูก จริงไหมคะคุณพ่อ” หนูน้อยยิ้มร่าจนเห็นฟันซี่ขาวเรียงสวย พร้อมกับคำถามที่ทำให้กวินยิ้มไม่หุบเช่นกัน

“ถูกต้องแล้วครับลูกสาว หนูต้องเรียกแม่ให้ติดปาก แม่ก็คือแม่จะเป็นพี่ได้ยังไงกัน จริงไหมคุณ” ดูเหมือนว่ากวินกำลังจงใจ ที่จะให้ภรรยาของเขายอมรับความจริง เมื่อทุกสิ่งได้เปลี่ยนไปในทิศทางที่ดี ซึ่งชีวิตคู่ของเขาและเธอ กับคำว่าครอบครัวกำลังเริ่มต้นขึ้น และกวินก็เชื่อว่ามันจะต้องสวยงาม ท่ามกลางความรักที่เขามีให้เธอและลูกสาวตราบจนชั่วชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง

“มันก็จริงค่ะ แล้วทำไมคุณต้องทำเสียงดุ”

“ใครดุ พ่อทำเสียงดุใส่แม่หรือเปล่าครับใบพลู”

“ก็เปล่านี่ค่ะคุณพ่อ”

“นั่นไง เห็นไหมคุณลูกยืนยันได้ ผมไม่ได้ดุคุณสักหน่อย” กวินพูดพร้อมกับแอบยกยิ้มที่มุมปาก ภายใต้แมสที่ปิดบังเอาไว้นั้น ถ้าใบบุญได้เห็นเธอคงไม่พอใจ เพราะเขาได้ยิ้มร้ายเหมือนกับคนที่กำลังมีแผนการบางอย่าง

“เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ วันนี้มีการบ้านหรือเปล่า” ใบบุญชำเลืองหางตาเหลือบมองไปที่กวินด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปถามลูกสาวที่นั่งอยู่เบาะหลัง

“มีค่ะ คุณพ่อสอนการบ้านใบพลูด้วยนะคะ”

“ได้สิครับ”

“แล้วถ้าใบพลูจะขอ ให้คุณพ่อกับคุณแม่ ไปรับที่โรงเรียนแบบนี้ทุกวันจะได้ไหมคะ” หนูน้อยคงเริ่มซึมซับในความอบอุ่นที่เกิดขึ้นกับเธอ จนเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ได้สิครับ”

“ถึงบ้านเราค่อยคุยกัน ถ้ามีอะไรที่เห็นต่างก็ควรคุยกันตามลำพัง ผมไม่อยากให้ลูกได้ยิน เวลาที่เรามีความเห็นไม่ตรงกัน” คำพูดของกวินทำให้ใบบุญใจเย็นลง จากนั้นเธอได้เงียบมาตลอดทาง มีเพียงแค่สองพ่อลูกที่คุยกันสนุกเชียว จวบจนกระทั่งรถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาในบริเวณบ้าน

ใบพลูรีบวิ่งแจ้นขึ้นไปอาบน้ำ หลังจากที่บิดาบอกว่าจะสอนการบ้านเธอ อาบน้ำเสร็จให้ลงมารอที่ห้องนั่งเล่น ส่วนกวินกับใบบุญได้ปลีกตัวเข้าไปในห้องเพื่อคุยกันสองต่อสอง เรื่องโรงเรียนของใบพลูที่ค้างเอาไว้ ซึ่งดูเหมือนว่าหญิงสาวจะไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่นัก

ซึ่งในเวลานี้คนทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ที่ระเบียงของบ้าน ทำให้ใบบุญแอบมองวิวทิวทัศน์ ที่ถูกประดับประดาเอาไว้ด้วยไม้ดอกไม้ประดับนานาพันธุ์ ซึ่งเธอเพิ่งจะสังเกตเห็นสวนดอกไม้หลังบ้าน มันดูสวยมองแล้วรู้สึกผ่อนคลาย จนอยากเดินลงไปชม จึงทำให้หญิงสาวลุกขึ้นเดินไปเอามือค้ำกับระเบียงของบ้าน ก่อนจะทอดสายตามองลงไปด้านล่างด้วยความรู้สึกหลงใหลในความสวยของไม้ดอกไม้ประดับ

“คุณชอบหรือเปล่า ผมสั่งให้คนสวนทำขึ้น เพื่อต้อนรับคุณเลยนะครับ” คำพูดของกวินทำให้ใบบุญหันมามองชายตัวโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ เมื่อผู้ชายอย่างเขายอมทำในสิ่งเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ให้กับเธอเป็นด้วย

“ก็สวยดีค่ะ แต่มันคนละเรื่องกัน อย่าเอาดอกไม้มาล่อ ฉันรู้ทันคุณหรอกน่า” ใบบุญรีบพูดแย้งขึ้นมาทันที

“คุณกับลูกลำบากมามากแล้ว ใบบุญคุณไม่ต้องห่วงเรื่องการปรับตัวของลูกหรอกนะ เด็กปรับตัวได้เร็ว ยิ่งเวลาได้เจอเพื่อนใหม่ ผมเชื่อว่าใบพลูต้องตื่นเต้นและดีใจ ก่อนเปิดเทอมผมจะจ้างครูมาสอนพิเศษ เพื่อให้สอดคล้องกับการเรียนการสอนที่นั่น ซึ่งผมเชื่อว่าใบพลูเป็นเด็กฉลาดและเก่งมากคนหนึ่ง ลูกของเราจะต้องมีความสุขและสนุกกับการเรียนที่นั่น”

กวินพูดออกมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง เพราะเขาเชื่อมั่นในตัวลูกสาว ตั้งแต่ที่กวินได้สัมผัสกับใบพลู เขารู้สึกเหมือนกับว่าหนูน้อยมีพลังงานอะไรบางอย่างซ่อนเอาไว้ ภายใต้ความเป็นเด็กผู้หญิง แต่ทว่าใบพลูคงได้เลือดนักสู้จากมารดา บวกกับความฉลาดหลักแหลมของกวิน โตขึ้นเธอจะต้องกลายเป็นนักธุรกิจที่ทั้งฉลาดและเก่งไม่แพ้ผู้ชายอย่างแน่นอน

“ว่าไงครับคุณแม่ตกลงตามนี้นะครับ”

“คุณเล่นพูดปูทางมาเสียขนาดนี้ ฉันยังมีสิทธิ์ใดๆ ที่จะหาเหตุผลขึ้นมาแย้งได้ เรื่องลูกฉันยกให้คุณเป็นคนจัดการไปเลยแล้วกัน ส่วนฉันจะหาเงินส่งใบบัวเรียนแพทย์” หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เมื่อเธอกำลังยอมจำนนให้กับเหตุผลของกวิน