เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 39

ครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ใบพลูได้มีบิดามารดามารับที่โรงเรียนพร้อมกัน หนูน้อยดูตื่นเต้นและดีใจมาก ขณะที่กวินยังคงใช้แมสปิดอำพรางใบหน้าที่บอบช้ำเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ลูกสาวได้เห็น พอรถแล่นออกมาจากโรงเรียนได้สักพัก ใบพลูก็เริ่มคุยเสียงเจี๊ยวจ๊าวถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เมื่อเพื่อนที่โรงเรียนไม่มีใครกล้าล้อ เรื่องที่หนูน้อยไม่มีพ่ออีกแล้ว

“คุณพ่อขา...”

“ครับผม ว่าไงคะ” กวินตอบกลับพร้อมกับเอ่ยถามลูกสาวออกไปด้วยเสียงสองอย่างน่ารัก

“คุณครูที่โรงเรียนบอกว่าพ่อของใบพลูล้อหล่อค่ะ” หนูน้อยพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อมีคนเอ่ยชมบิดาของเธอ แต่ทว่าในเวลานี้ใบบุญกลับชำเลืองหางตามองไปที่กวินด้วยความหมั่นไส้ ที่สามีของเธอโปรยเสน่ห์ไปทั่ว จนสามารถสะกดสายตาของบรรดาสาวเล็กสาวใหญ่ได้หมดเกือบทุกราย

“คุณครูผู้หญิงเหรอใบพลู”

“ใช่ค่ะพี่ใบบุญ อ้อ! ใช่ค่ะแม่” หนูน้อยรีบเปลี่ยนถ้อยคำ สรรพนามที่ใช้เรียกใบบุญทันที เมื่อเธอมีบิดาก็ไม่จำเป็นต้องเรียกใบบุญว่าพี่อีกต่อไป

“เรียกพี่เหมือนเดิมก็ได้นะ” ใบบุญแกล้งยั่วโมโหกวิน ซึ่งมันก็ได้ผล เมื่อสายตาคมของเขามองมาที่เธออย่างไม่ชอบใจ

“ตอนนี้ใบพลูมีพ่อแล้วนี่นา ก็ต้องเรียกแม่สิค่ะ ถึงจะถูก จริงไหมคะคุณพ่อ” หนูน้อยยิ้มร่าจนเห็นฟันซี่ขาวเรียงสวย พร้อมกับคำถามที่ทำให้กวินยิ้มไม่หุบเช่นกัน

“ถูกต้องแล้วครับลูกสาว หนูต้องเรียกแม่ให้ติดปาก แม่ก็คือแม่จะเป็นพี่ได้ยังไงกัน จริงไหมคุณ” ดูเหมือนว่ากวินกำลังจงใจ ที่จะให้ภรรยาของเขายอมรับความจริง เมื่อทุกสิ่งได้เปลี่ยนไปในทิศทางที่ดี ซึ่งชีวิตคู่ของเขาและเธอ กับคำว่าครอบครัวกำลังเริ่มต้นขึ้น และกวินก็เชื่อว่ามันจะต้องสวยงาม ท่ามกลางความรักที่เขามีให้เธอและลูกสาวตราบจนชั่วชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง

“มันก็จริงค่ะ แล้วทำไมคุณต้องทำเสียงดุ”

“ใครดุ พ่อทำเสียงดุใส่แม่หรือเปล่าครับใบพลู”

“ก็เปล่านี่ค่ะคุณพ่อ”

“นั่นไง เห็นไหมคุณลูกยืนยันได้ ผมไม่ได้ดุคุณสักหน่อย” กวินพูดพร้อมกับแอบยกยิ้มที่มุมปาก ภายใต้แมสที่ปิดบังเอาไว้นั้น ถ้าใบบุญได้เห็นเธอคงไม่พอใจ เพราะเขาได้ยิ้มร้ายเหมือนกับคนที่กำลังมีแผนการบางอย่าง

“เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ วันนี้มีการบ้านหรือเปล่า” ใบบุญชำเลืองหางตาเหลือบมองไปที่กวินด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปถามลูกสาวที่นั่งอยู่เบาะหลัง

“มีค่ะ คุณพ่อสอนการบ้านใบพลูด้วยนะคะ”

“ได้สิครับ”

“แล้วถ้าใบพลูจะขอ ให้คุณพ่อกับคุณแม่ ไปรับที่โรงเรียนแบบนี้ทุกวันจะได้ไหมคะ” หนูน้อยคงเริ่มซึมซับในความอบอุ่นที่เกิดขึ้นกับเธอ จนเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ได้สิครับ”