เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 44

“เดี๋ยวได้เห็นดีกัน คงอยากตกงานสินะ” น้ำเสียงและแววตาของอันดาช่างร้ายกาจ ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่เจอกับใบบุญหล่อนต้องเข้ามาหาเรื่องหญิงสาวอยู่ร่ำไป

เวลานี้ภายในห้องทำงานของท่านประธาน ใบหน้าอันหล่อเหลาของกวิน มันเต็มใบด้วยท่าทีของคนที่กำลังกังวลใจ เมื่อเอเดนเข้ามาหาเขาเรื่องหุ้น ซึ่งเพื่อนรักขอเวลาสามเดือน เนื่องจากเขานั้นได้เอาเงินไปลงทุนที่บริษัทต่างประเทศ จึงไม่สามารถที่จะซื้อหุ้นของนายคชาได้ในตอนนี้

“นายถ่วงเวลาริสาเอาไว้ก่อน อย่าเพิ่งให้หล่อนรู้เรื่องลูกกับเมียของนาย ไม่อย่างนั้นบริษัทกวินชูมีปัญหาแน่” เอเดนพูดพร้อมกับหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบอย่างใจเย็น ขณะที่กวินนั้นทำหน้าเซ็ง เพราะหุ้นยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์เป็นจำนวนเงินไม่ใช่น้อย

“อีกไม่กี่วันริสากับบิดาของเธอก็จะกลับมาแล้ว ฉันกลัวว่าภรรยาจะเข้าใจผิด ที่สำคัญฉันไม่อยากให้ใบบุญต้องทำงานที่แผนกนั้นมันลำบาก” กวินรินไวน์ลงไปในแก้ว จากนั้นเขาได้ยกขึ้นมาจิบ พร้อมกับการใช้ความคิดไปด้วย หลังจากที่ท่านประธานหนุ่มได้เจอเธอกับลูกแล้ว หญิงสาวก็ควรได้รับการยกย่องในฐานะคุณผู้หญิงของกวินชู

“ฉันขอเวลาแค่สามเดือนไม่นานหรอก ยังไงเมียของนายเธอก็ไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับนายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“เธอก็เป็นแบบนี้ ทำแต่งานจนไม่มีเวลาให้ลูก ฉันจึงคิดที่จะประกาศให้ทุกคนได้ทราบ ถึงความสัมพันธ์ของเราสองคน เธอจะได้ลาออกมาอยู่บ้านสักที ใบพลูจะได้ฟังนิทานก่อนนอนจากพ่อกับแม่ทุกคืน” เมื่อพูดถึงลูกสาวแววตาของกวินเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข เพราะใบพลูนั้นเปรียบเสมือนโซ่ทองคล้องใจ ที่ทำให้ใบบุญยอมจำนนจนอภัยให้กับเขา ซึ่งโอกาสที่ได้รับจากภรรยา เขาอยากจะทำทุกวันให้มีคุณค่าสมกับที่รอคอยเธอมาหลายปี

“ฉันเข้าใจ แต่ขอเวลาให้ฉันหน่อยนะไม่กี่เดือนเอง รอมาตั้งหลายปีรออีกสักนิดจะเป็นไรไป นายก็พยายามอยู่ห่างๆ คุณริสาไว้แล้วกัน เมียโกรธเดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่อีก”

เอเดนหยิบถ้วยกาแฟขึ้นดื่มจนหมดแก้ว พร้อมกับพยายามอธิบายให้กวินได้เข้าใจ ในความจำเป็นที่เขายังไม่สามารถซื้อหุ้นต่อจากบิดาของริสาได้ในตอนนี้

“เฮ้อ! อีกไม่กี่วันเรื่องวุ่นๆ คงเกิดขึ้นกับชีวิตของฉันแน่” ท่านประธานหนุ่มยังคงพูด พลางจิบไวน์ไปด้วย เหมือนกับทุกครั้งที่เอเดนมาหาที่ห้องทำงาน

“ยังไงเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ฉันเชื่อว่าปัญหาแค่นี้สำหรับนายเล็กน้อย”

“เรื่องเล็ก กำลังจะกลายเป็นเรื่องใหญ่นะสิ นายก็รู้ว่าริสาร้ายแค่ไหน เธอพยายามจะพาฉันขึ้นเตียงไม่รู้กี่สิบรอบ ดีนะที่ฉันไม่หลงกลยอมจำนนต่อความต้องการของเธอ” ถ้าเอเดนไม่ใช่เพื่อนสนิท กวินคงไม่ปริปากพูดนินทาผู้หญิงออกมาแบบนี้ เพราะมันดูเหมือนกับว่าเขาไม่ใช่ลูกผู้ชายที่เขาเรื่องน่าอายของผู้หญิงมาพูดให้คนอื่นฟัง

“ลองหลงดูบ้าง จะได้รู้ว่านรกมีจริง ฉันขอตัวไปทำงานก่อน ยังไงก็อดทนรออีกนิด เดี๋ยวฉันจะส่งนายเก่งมาจัดการเรื่องหุ้นให้นะ”

“อืม... ยังไงก็ขอบคุณมาก” ทั้งสองส่งยิ้มให้กันบางๆ หลังจากนั้นไม่นาน เอเดนก็เดินออกไปจากห้องของท่านประธาน ปล่อยให้เพื่อนรักของเขานั่งกุมขมับ พร้อมกับการคิดหนักตามลำพัง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเหลือบไปมองปิ่นโต พร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า ไม่ว่าเธอจะอยู่ในฐานะอะไร ภรรยาของเขาก็ยังคงวางตัวเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือคุณผู้หญิงของกวินชู

“คุณใบบุญเชิญไปพบผมที่ห้องทำงานด้วยนะครับ” เสียงทุ้มของท่านประธานหนุ่ม ไม่ใช่แค่ใบบุญเท่านั้นที่ดูตกใจ ทุกคนรวมทั้งเพชรภูมิก็มีทีท่าเกรงกลัวเขาไม่น้อย

“ท่านประธาน” ทั้งสามคนพูดประสานเสียงออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน แต่ทว่ากวินก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขารีบเดินกลับ ขณะที่ใบบุญมีสีหน้าและแววตาล่อกแล่ก เพราะกลัวว่าทุกคนจะสงสัยที่ถูกท่านประธานเรียกไปพบ

“แหม... ทำเป็นไร้เดียงสา ระวังนะจะตกงานเอาง่ายๆ นะจ๊ะ” เสียงของอันดาดังขึ้น พลางจิ๊ปากอย่างหมั่นไส้ในตัวลูกน้อง ซึ่งทำให้ใบบุญหันไปมองด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย หญิงสาวไม่รู้ว่าหล่อนกำลังสื่อถึงอะไร ถึงได้บอกว่าเธอกำลังจะตกงาน

“พี่อันดาหมายความว่ายังไงคะ”

“หล่อนไปพบท่านประธานก็จะรู้เอง คุณเพชรภูมิค่ะ มาทานข้าวกันค่ะ อันดาสั่งเผื่อไว้แล้ว” ใบบุญไม่ได้สนใจคนทั้งสองเลยสักนิด เพราะเธอไม่เคยมีความคิดที่จะชอบใคร นอกจากพ่อของลูก ที่เขานั้นเป็นถึงประธานบริษัท

“ชมพู่กินข้าวก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันมา” พอพูดจบประโยค ใบบุญก็รีบเดินตรงไปยังตึกของผู้บริหารทันที ขณะที่ภายในใจรู้สึกหวั่นไม่น้อย เมื่อเพชรภูมิกำลังพยายามจะฉุดแขนเธอไปที่โรงอาหาร ซึ่งเป็นจังหวะที่กวินมาเห็นเข้าพอดี