“คุณกวินสนิทสนมกับสาวโรงงานแบบนี้ทุกคนเหรอคะ” นินิวเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับแววตาที่แลดูเย้ยหยันใบบุญ เมื่อหล่อนกำลังคิดว่าหญิงสาวกำลังใช้ความสาวและความสวยที่มีในการยกระดับตัวเอง เพื่อเป็นสะพานในการเลื่อนตำแหน่งหน้าที่การงานให้สูงขึ้น
“เปล่าหรอกครับ เฉพาะคนพิเศษบางคนเท่านั้น”
“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า ผู้หญิงคนนี้มีความพิเศษสำหรับคุณสินะ” นินิวพูดพร้อมกับแสยะยิ้มขึ้นราวกับว่าหล่อนกำลังดูถูกดูแคลนในตัวใบบุญ
“ฉันก็แค่สาวโรงงาน อย่าพูดคำว่าพิเศษเลยค่ะ แค่ท่านประธานเห็นอกเห็นใจ ก็เลยเรียกใช้บริการบ่อยๆ ก็เท่านั้นเอง จริงไหมคะท่านประธานขา...” เมื่อได้ทีใบบุญเล่นใหญ่พูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น จนกวินอยากจับมาตีก้นให้เข็ด ผู้หญิงอะไรพูดให้ตัวเองดูเสียหายก็เป็น ตอนนี้นินิวคงคิดเลยเถิดไปใหญ่แล้ว
“อุ้ย! แย่จังเลยนะคะเนี่ย กินในที่ลับกลับกล้าไขในที่แจ้ง หน้าไม่อาย” นินิวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระแทกแดกดัน แต่ทว่าคนฟังอย่างใบบุญกลับยกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ
“ผมว่าคุณนินิวกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะครับ” กวินรีบพูดขึ้นก่อนที่ลูกค้ารายใหญ่จะเข้าใจภรรยาของเขาผิดมากไปกว่านี้
Rrrr!!! ขณะที่ท่านประธานหนุ่มกำลังจะอธิบาย เสียงสมาร์ทโฟนเครื่องแพงของใบบุญได้ดังขึ้น ซึ่งอยู่ในกระเป๋าเสื้อช็อป ซึ่งเป็นชุดฟอร์มโรงงาน หญิงสาวจึงหยิบมือถือเครื่องแพงขึ้นมาดูว่าใครโทรเข้ามา เพียงแค่นั้นก็ทำให้นินิวรู้ทันทีว่าเธอกับกวินต้องมีอะไรที่เกินเลย เหมือนที่หล่อนคิดเอาไว้ตั้งแต่แรก เพราะดูจากสมาร์ทโฟนรุ่นที่ใบบุญใช้ราคาของมันคงต้องทำงานเก็บเงินเป็นปี สาวโรงงานอย่างเธอถึงจะมีปัญญาซื้อ
“ขออนุญาตรับสายนะคะ ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ใบบุญพูดค่ะ” เมื่อเห็นว่าเบอร์โทรเข้าคือคุณครูประจำชั้นของใบพลู เธอจึงไม่ลังเลที่จะกดรับสาย
“พอดีว่าน้องใบพลูวิ่งเล่นกับเพื่อนช่วงรับประทานอาหารกลางวัน น้องไม่ทันระวังลื่นล้ม หัวกระแทกพื้นต่างระดับเย็บไปสองเข็มค่ะคุณแม่”
“อะไรนะคะ ยัยใบพลูหัวแตกเหรอ”
“เกิดอะไรขึ้นกับใบพลู เอามือถือมานี่ ผมพูดเอง” กวินรีบคว้าสมาร์ทโฟนไปจากมือของใบบุญ เมื่อเห็นภรรยามีท่าทีตกใจ จนน้ำตาไหลออกมาราวกับสั่งได้
“ใจเย็นๆ นะคะ ตอนนี้น้องปลอดภัยแล้ว ดิฉันต้องขอโทษผู้ปกครองด้วยนะคะ ที่ดูเด็กไม่ดีปล่อยให้ใบพลูไปวิ่งเล่นจนเกิดเรื่อง” คุณครูประจำชั้นรีบกล่าวคำขอโทษขึ้น เพราะถึงยังไงเด็กก็อยู่ในความรับผิดชอบของคุณครู เมื่อเกิดเรื่องขึ้นก็พร้อมที่จะน้อมรับผิด
“ถ้าผมจะไปรับลูกสาวตอนนี้จะได้ไหมครับ”
“ลูกสาว!” นินิวถึงกับวางช้อนส้อมพร้อมกับอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อกวินพูดถึงลูกสาว
“ได้ค่ะคุณพ่อ ดีเหมือนกันน้องจะได้กลับบ้านไปนอนพัก เดี๋ยวคุณครูจะไปบอกให้ใบพลูเตรียมกระเป๋ารอนะคะ”
“ขอบคุณมากครับ สวัสดีครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพบุตรในคราบซาตาน