เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 53

“คุณกวินสนิทสนมกับสาวโรงงานแบบนี้ทุกคนเหรอคะ” นินิวเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับแววตาที่แลดูเย้ยหยันใบบุญ เมื่อหล่อนกำลังคิดว่าหญิงสาวกำลังใช้ความสาวและความสวยที่มีในการยกระดับตัวเอง เพื่อเป็นสะพานในการเลื่อนตำแหน่งหน้าที่การงานให้สูงขึ้น

“เปล่าหรอกครับ เฉพาะคนพิเศษบางคนเท่านั้น”

“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า ผู้หญิงคนนี้มีความพิเศษสำหรับคุณสินะ” นินิวพูดพร้อมกับแสยะยิ้มขึ้นราวกับว่าหล่อนกำลังดูถูกดูแคลนในตัวใบบุญ

“ฉันก็แค่สาวโรงงาน อย่าพูดคำว่าพิเศษเลยค่ะ แค่ท่านประธานเห็นอกเห็นใจ ก็เลยเรียกใช้บริการบ่อยๆ ก็เท่านั้นเอง จริงไหมคะท่านประธานขา...” เมื่อได้ทีใบบุญเล่นใหญ่พูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น จนกวินอยากจับมาตีก้นให้เข็ด ผู้หญิงอะไรพูดให้ตัวเองดูเสียหายก็เป็น ตอนนี้นินิวคงคิดเลยเถิดไปใหญ่แล้ว

“อุ้ย! แย่จังเลยนะคะเนี่ย กินในที่ลับกลับกล้าไขในที่แจ้ง หน้าไม่อาย” นินิวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระแทกแดกดัน แต่ทว่าคนฟังอย่างใบบุญกลับยกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ

“ผมว่าคุณนินิวกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะครับ” กวินรีบพูดขึ้นก่อนที่ลูกค้ารายใหญ่จะเข้าใจภรรยาของเขาผิดมากไปกว่านี้

Rrrr!!! ขณะที่ท่านประธานหนุ่มกำลังจะอธิบาย เสียงสมาร์ทโฟนเครื่องแพงของใบบุญได้ดังขึ้น ซึ่งอยู่ในกระเป๋าเสื้อช็อป ซึ่งเป็นชุดฟอร์มโรงงาน หญิงสาวจึงหยิบมือถือเครื่องแพงขึ้นมาดูว่าใครโทรเข้ามา เพียงแค่นั้นก็ทำให้นินิวรู้ทันทีว่าเธอกับกวินต้องมีอะไรที่เกินเลย เหมือนที่หล่อนคิดเอาไว้ตั้งแต่แรก เพราะดูจากสมาร์ทโฟนรุ่นที่ใบบุญใช้ราคาของมันคงต้องทำงานเก็บเงินเป็นปี สาวโรงงานอย่างเธอถึงจะมีปัญญาซื้อ

“ขออนุญาตรับสายนะคะ ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ใบบุญพูดค่ะ” เมื่อเห็นว่าเบอร์โทรเข้าคือคุณครูประจำชั้นของใบพลู เธอจึงไม่ลังเลที่จะกดรับสาย

“พอดีว่าน้องใบพลูวิ่งเล่นกับเพื่อนช่วงรับประทานอาหารกลางวัน น้องไม่ทันระวังลื่นล้ม หัวกระแทกพื้นต่างระดับเย็บไปสองเข็มค่ะคุณแม่”

“อะไรนะคะ ยัยใบพลูหัวแตกเหรอ”

“เกิดอะไรขึ้นกับใบพลู เอามือถือมานี่ ผมพูดเอง” กวินรีบคว้าสมาร์ทโฟนไปจากมือของใบบุญ เมื่อเห็นภรรยามีท่าทีตกใจ จนน้ำตาไหลออกมาราวกับสั่งได้

“ใจเย็นๆ นะคะ ตอนนี้น้องปลอดภัยแล้ว ดิฉันต้องขอโทษผู้ปกครองด้วยนะคะ ที่ดูเด็กไม่ดีปล่อยให้ใบพลูไปวิ่งเล่นจนเกิดเรื่อง” คุณครูประจำชั้นรีบกล่าวคำขอโทษขึ้น เพราะถึงยังไงเด็กก็อยู่ในความรับผิดชอบของคุณครู เมื่อเกิดเรื่องขึ้นก็พร้อมที่จะน้อมรับผิด

“ถ้าผมจะไปรับลูกสาวตอนนี้จะได้ไหมครับ”

“ลูกสาว!” นินิวถึงกับวางช้อนส้อมพร้อมกับอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อกวินพูดถึงลูกสาว

“ได้ค่ะคุณพ่อ ดีเหมือนกันน้องจะได้กลับบ้านไปนอนพัก เดี๋ยวคุณครูจะไปบอกให้ใบพลูเตรียมกระเป๋ารอนะคะ”

“ขอบคุณมากครับ สวัสดีครับ”

“แล้วงานฉันละ”

“ลูกกับงานอย่างไหนสำคัญกว่ากัน”

“ก็ต้องเป็นลูกสิค่ะ”

“อืม... ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปกันเถอะ” กวินเปิดประตูพร้อมกับคว้าข้อมือเล็กของใบบุญเอาไว้ พอเดินผ่านเลขาสาวและพนักงานในออฟฟิศเท่านั้นแหละ ทุกคนต่างมองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะมีเสียงซุบซิบนิทราดังขึ้นมา

เมื่อหญิงสาวในชุดฟอร์มโรงงานกำลังถูกท่านประธานพาเข้าไปในลิฟต์ของผู้บริหาร ทั้งที่คนทั้งคู่ไม่น่าจะสนิทสนมกันได้

“อะไรกันเนี่ย หล่อนจะรวบหัวรวบหางผู้ชายทั้งโรงงานเลยหรือยังไง” ไพลินพูดออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

“พูดอะไรก็ระวังปากไว้บ้างนะครับคุณเลขา” พูดจบประโยคตะวันได้เดินเข้าไปในห้องของท่านประธาน เพราะเขามีงานที่ทำค้างเอาไว้ เนื่องจากว่าต้องจองตั๋วเครื่องบิน สำหรับกวินและเขาเองที่จะเดินทางไปภูเก็ตในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ แล้วไหนจะต้องช่วยท่านประธานหนุ่มสะสางงานที่ค้างเอาไว้ให้เสร็จทันวันออกเดินทาง