เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 64

เมื่อกวินกลับถึงบ้าน ท่านประธานหนุ่มดูมีสีหน้าที่เป็นกังวลใจ เมื่อเขานั้นได้ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ซึ่งกวินก็คิดว่าใบบุญคงไม่ชอบใจเธออาจจะโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟ จนทำให้เขาและเธอเข้าหน้ากันไม่ติดไปหลายวัน

“คุณพ่อ!” ใบพลูถึงกับอุทานออกมาด้วยความดีใจ เมื่อเห็นบิดากลับมาไวกว่าที่คิด

“เป็นไง ดื้อกับแม่หรือเปล่าครับ มาขอพ่อกอดหน่อยซิ คิดถึงจังเลย จุ๊บ! จุ๊บ!” ท่านประธานหนุ่มอุ้มลูกสาวขึ้นมา พร้อมกับจุ๊บแก้มใสของสาวน้อยรัวๆ ด้วยความคิดถึง

“คุณพ่อกลับมาเร็วจัง ไหนบอกว่าจะไปหลายวันยังไงละค่ะ” หนูน้อยช่างเจรจาเอ่ยถามบิดาออกไปด้วยความสงสัย

“ก็เพราะว่าพ่อคิดถึงหนูใบพลูไงล่ะครับ แล้วแม่อยู่ไหน แล้วคนอื่นๆ ล่ะไปไหนกันหมดทำไมหนูถึงได้มานั่งวาดรูปอยู่คนเดียว” กวินกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่เขาก็ไม่พบใครเลย แม้แต่ภรรยาจึงทำให้ท่านประธานหนุ่มเอ่ยถามลูกสาวออกมาด้วยความสงสัย

“คุณแม่ไม่ค่อยสบายนอนอยู่บนห้องค่ะ ส่วนพี่ใบบัว เพิ่งเดินเข้าไปในครัว เพื่อหยิบของว่างมาให้ใบพลู ป้าจิตรกับพี่ไอซ์เห็นบอกว่าจะไปตลาดค่ะ” หนูน้อยตอบบิดาออกมาอย่างฉะฉานสมกับเป็นลูกสาวของท่านประธานเสียจริง

“อ้าว! กลับมากันแล้วเหรอคะ พี่ใบบุญนอนอยู่บนห้องค่ะ เห็นบอกว่าเวียนหัว แต่ไม่ยอมไปหาหมอ ใบพลูมากินของว่างเร็ว” ดูเหมือนว่าใบบัวต้องการให้พี่เขยขึ้นไปดูพี่สาวของเธอ จึงรีบเรียกใบพลูมารับประทานของว่าง

“ถ้าอย่างนั้น ใบพลูทานของว่างไปนะลูก พ่อขอตัวไปดูแม่ก่อน”

“ค่ะคุณพ่อ เมื่อคืนแม่อ้วกด้วยนะคะ”

“จริงเหรอ แม่ไปทานอะไรมาเนี่ย พ่อไปดูแม่ก่อนนะครับคนเก่ง”

“ค่ะ” เมื่อสนทนากับลูกสาวเป็นที่เรียบร้อย กวินจึงเดินขึ้นไปบนห้อง

เขาค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปภายในห้องนอนที่ตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหรา เพียงแค่เห็นหญิงสาวร่างอรชรนอนหลับอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ ทำให้ท่านประธานหนุ่มถึงกับแอบยกยิ้มที่มุมปาก เพราะเขาคิดถึงเธอใจแทบขาดขนาดห่างกันเพียงไม่กี่วัน

“ตัวร้อนหรือเปล่าเนี่ย” เมื่อเดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก กวินพูดพร้อมกับเอาหลังมืออังลงไปที่หน้าผากของภรรยา เพียงแค่เขาแตะหลังมือลงไปเบาๆ สัมผัสที่ได้รับทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวงัวเงียตื่นขึ้นมา

“คุณกวิน ถอยไปเลยนะ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว” แม้ว่าหญิงสาวเพิ่งตื่นนอน พร้อมกับเอามือขยี้ลงไปที่ตาเบาๆ อย่างงัวเงีย แต่ก็ไม่ลืมที่จะดุกวินออกไป

“โกรธผมเหรอครับคนดี หืม จุ๊บ! หายโกรธนะ”

“ใครอนุญาตให้คุณจูบฉัน ถอยไปเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเขวี้ยงด้วยคมไฟนี่เลย ลองดูไหมละ”

“โธ่เมียจ๋า ใจเย็นสิครับ ทำไมคุณดุจัง ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” คราวนี้กวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ราวกับใบบุญเป็นเจ้าของผู้กำหนดชีวิตของเขา

“ใบโพธิ์โทรมาเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว คุณเห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่ดอกไม้เหรอคะคุณกวิน ถึงคิดว่าใครจะเชยชมพอเด็ดดมแล้วก็ทิ้งไปยังไงก็ได้ ลูกเขามีพ่อมีแม่ทำไมไม่รู้จักห้ามกัน แล้วยังส่งเสริมราวกับว่าคุณริสาเป็นสิ่งของที่ใครจะจับจองครอบครอบยังไงก็ได้” ใบหน้าของใบบุญดูจริงจังมาก จนกวินเริ่มขยาดหวาดกลัวภรรยา

“ก็ตอนนั้นผมเมามาก แต่ไม่ได้เมาเหล้า เหมือนผมดื่มสิ่งปนเปื้อนอะไรสักอย่างเข้าไป จากนั้นผมก็หลับเป็นตายเลย” กวินพยายามอธิบายให้ภรรยาได้เข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น

“แต่ก่อนหน้านั้นคุณก็ยังมีสติ ฉันจะไม่ถามว่ามันคือความคิดของใคร คุณเป็นผู้ใหญ่แต่ทำไมยังสนับสนุนให้ใบโพธิ์ทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนั้นลงได้ ทำไมผู้ชายถึงเห็นผู้หญิงเป็นเป็นเพียงแค่ของเล่น รักสนุกแล้วยังไม่คิดป้องกัน”

“โอ้โฮ! รู้ลึกละเอียดยิบกว่าผมอีกนะคุณเนี่ย”

“เงียบไปเลยนะ ฉันกำลังพูด คุณไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็น” มันคือครั้งแรกที่ท่านประธานหนุ่มเห็นภรรยาพูดจาเกรี้ยวกราด แล้วยังชี้หน้าเขาอีกอีกต่างหาก แสดงออกให้รู้ว่าเธอกำลังโกรธเขามากๆ นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่าเหนือท่านประธานก็คงเป็นภรรยาของท่านประธานนี่แหละ ฉะนั้นคนเป็นใหญ่สุดในบ้านคงไม่พ้นหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังนอนทำหน้างอใส่ชายตัวโต อย่างไม่ยอมรับฟังคำอธิบายจากเขาเลยสักคำ

“ฉันไม่อยากให้ใครเจอเหตุการณ์เหมือนกับที่ฉันเคยเจอมา” คราวนี้ใบบุญพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาซึม เมื่อเธอกำลังนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น ซึ่งผู้หญิงคนอื่นอาจจะไม่โชคดีเหมือนเธอก็เป็นได้

“ผมขอโทษ”

“คำขอโทษอย่าใช้บ่อยนักนะคะ เพราะมันจะดูไม่มีค่าและไม่น่าเชื่อถือ”

“ที่รักผมรู้นะว่าคุณโกรธ แต่จะให้ทำยังไง ผมต้องขอบคุณน้องชายของคุณด้วยซ้ำ ที่เขาเข้ามาช่วยให้ผมได้หลุดพ้นจากแผนการของคุณคชาได้” คราวนี้กวินได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เพื่อให้ภรรยาเข้าใจจะได้อภัยให้กับเขาและใบโพธิ์