เทพโอสถผงาดโลกา นิยาย บท 11

พ่อของเสิ่นเสียงก็จะเข้าร่วมการชิงตำแหน่งหัวหน้าตระกูลเช่นกัน ตอนนั้นเสิ่นเสียงจะต้องถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยอย่างแน่นอน หากเขาไม่มีพลังที่เพียงพอ มันอาจจะเป็นอันตรายอย่างมาก

ตำแหน่งหัวหน้าตระกูลเสิ่นไม่เคยถูกส่งต่อด้วยการสืบทอด แต่เป็นการแย่งชิงด้วยฝีมือ เพราะนี่คือโลกที่ยึดถือในความแข็งแกร่งเท่านั้น มีเพียงการแสดงพลังที่เหนือกว่าถึงจะทำให้ผู้อื่นยอมรับได้ ดังนั้นหากจะเป็นหัวหน้าตระกูลเสิ่น ก็ต้องชนะผู้อื่นด้วยฝีมือเช่นกัน

เสิ่นเสียงมองเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของเสิ่นเทียนหู่จึงถามด้วยความระมัดระวังว่า “ท่านพ่อ...ลำบากมากหรือขอรับ”

เสิ่นเทียนหู่ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ลำบากมาก คู่แข่งของข้าในการแย่งตำแหน่งหัวหน้าตระกูลมีอยู่หลายคน โดยเฉพาะสองพี่น้องคู่หนึ่งที่ข้าหวั่นเกรงที่สุด...ช่างเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย อัจฉริยะจากตระกูลเย่ากำลังท้าทายเจ้าอยู่ ไปปฏิเสธเขาซะ”

ปฏิเสธงั้นหรือ ตั้งแต่รู้ข่าวการประลอง เสิ่นเสียงก็ไม่เคยคิดจะปฏิเสธ เขาตอนนี้เป็นผู้ฝึกวรยุทธ์ขั้นที่ห้าแล้ว อีกทั้งยังมีวิชาลับที่แข็งแกร่ง เนื่องจากวิชาไทเก็กที่เขาฝึกนั้นสามารถซ่อนพลังได้ เสิ่นเทียนหู่จึงมองไม่ออกว่าลูกชายของเขาก้าวหน้าไปมากเพียงใด

“ท่านพ่อ ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้ตระกูลเซวียและตระกูลเย่าดูถูกเราได้ ข้าจะยอมรับการประลองนี้” เสิ่นเสียงแววตาแน่วแน่และเต็มไปด้วยความกระหายในการต่อสู้ รัศมีปราณแท้ก็พุ่งออกจากร่างกายของเขาทำให้เสิ่นเทียนหู่ต้องตกตะลึง เขาเห็นได้ว่าลูกชายของเขาไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

เสิ่นเทียนหู่เดาว่าลูกชายคงต้องเจออะไรบางอย่างที่ทำให้แข็งแกร่งขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม การได้เห็นลูกชายเติบโตแข็งแกร่งขึ้นทำให้เขารู้สึกยินดี

เสิ่นเทียนหู่ยิ้มและวางมืออันใหญ่ของเขาบนไหล่ของเสิ่นเสียงแล้วหัวเราะ “ข้าจะสนับสนุนเจ้า ให้เจ้าไปแสดงให้อัจฉริยะจากตระกูลเย่ารู้ว่า อะไรคือเหนือฟ้ายังมีฟ้า”

เสิ่นเสียงหัวเราะเบา ๆ “ท่านพ่อ แล้วท่านจะช่วยสนับสนุนเงินให้ข้าบ้างได้ไหม”

ถึงเสิ่นเสียงจะมีพ่อที่เก่งกาจ แต่เขากลับยากจน เพราะพ่อของเขากลัวว่าเขาจะเติบโตมาเป็นลูกผู้ดีใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย จึงเลี้ยงให้เขาใช้ชีวิตอย่างประหยัด ซึ่งทำให้หลานหัวหน้าตระกูลต้องดูเหมือนคนที่ลำบาก

แม้เสิ่นเทียนหู่จะเก่งกาจ แต่เขาก็ต้องใช้จ่ายเพื่อเพิ่มพลังของตัวเองและสะสมยาสมุนไพรให้กับเสิ่นเสียง จึงไม่ปล่อยให้ลูกชายใช้เงินตามใจตัวเอง

“ใช้ไปทำอะไร”