เทพโอสถผงาดโลกา นิยาย บท 8

"พลังวิญญาณของที่นี่เบาบางนัก หากไม่อาศัยโอสถคงยากที่จะบรรลุแดนสัจจะยุทธได้" ซูเม่ยเหยาเงยหน้ามองแสงอาทิตย์อันแรงกล้าพลางกล่าวพึมพำ

เสิ่นเสียงรู้สึกปวดกระบาลเล็กน้อย สตรีทั้งสองสามารถเข้าออกแหวนได้ตามใจ แถมพวกนางยังได้ยินเสียงภายนอกอีกด้วย

เสิ่นเสียงตามพวกนางเข้าไปในเรือนหลังเล็ก ภายในไม่กว้างมาก มีเพียงห้องโถงและห้องอีกสี่ห้อง ซึ่งมันเล็กมากสำหรับจวนตระกูลเสิ่นที่กว้างใหญ่

ในห้องโถงเล็ก ๆ ซูเม่ยเหยากับไป๋โยวโยวนั่งดื่มชาทิพย์ที่เสิ่นเสียงเตรียมให้ มันเป็นถึงของสะสมของเสิ่นเสียง ตัวเขาเองยังทำใจดื่มไม่ได้เลย

"ในสถานที่ที่มีพลังวิญญาณเบาบางเช่นนี้ หากเจ้าต้องการยกระดับความแข็งแกร่งโดยเร็วจักต้องอาศัยโอสถเท่านั้น แต่ก่อนนั้น เจ้าต้องฝึกฝนเพลิงแห่งปราณแท้ออกมาให้ได้ก่อน เจ้ามีชีพจรเทพหยินหยาง มันจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเจ้า" ซูเม่ยเหยากล่าว

เสิ่นเสียงพยักหน้าพลางเอ่ย "พี่เม่ยเหยาโปรดชี้แนะ"

"มานี่ ข้าจะถ่ายทอดวิชาไทเก็กกับวิชาเทพจตุรทิศให้เจ้าก่อน" ซูเม่ยเหยากล่าวด้วยเสียงยั่วเย้า นางลูบผมด้วยท่าทางน่าเสน่หา เนื่องจากเสิ่นเสียงมีศักยภาพไร้จำกัด ซูเม่ยเหยาจึงคิดปลูกฝังเขา เช่นนี้ยังจะทำให้นางมีผู้ช่วยที่ร้ายกาจในอนาคต

ซูเม่ยเหยาวางมือเรียวงามลงบนหน้าผากเสิ่นเสียง จากนั้นก็หลับตาลง ตัวอักษรมากมายปรากฏขึ้นในสมองของเสิ่นเสียง แต่ละประโยคล้วนคลุมเครือเข้าใจยาก แต่ต่อมาเขาก็เข้าใจมันโดยไม่รู้ตัว

ซูเม่ยเหยากล่าว "ข้าได้ถ่ายทอดมันให้เจ้าผ่านตัวหยั่งรู้ ไม่เพียงแค่ถ่ายทอดวิชาเทพเท่านั้น ข้ายังได้ถ่ายทอดความเข้าใจต่อวิชาเทพให้เจ้าด้วย ดังนั้นสิ่งที่เจ้าต้องทำคือฝึกฝนตาม"

เสิ่นเสียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าซูเม่ยเหยาจะใช้การ "หยั่งรู้" ได้ด้วย หยั่งรู้เป็นสิ่งที่มีเพียงนักสู้ระดับหกถึงจะฝึกฝนออกมาได้ ซึ่งเกิดจากการหลอมรวมของพลังจิตกับพลังแท้ เป็นพลังจิตที่ไร้รูปลักษณ์ชนิดหนึ่ง ซึ่งลึกลับมหัศจรรย์มาก

"เจ้าต้องเก็บเรื่องของพวกเราไว้เป็นความลับ ห้ามบอกผู้ใดเด็ดขาด รวมทั้งภรรยาตัวน้อยของเจ้าด้วย" ไป๋โยวโยวกล่าวอย่างเคร่งขรึมด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ซูเม่ยเหยาเอ่ย "ข้าขอบอกเจ้าไว้ ข้ากับศิษย์พี่มีศัตรูอยู่มากมาย คนพวกนั้นสามารถขยี้เจ้าได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นเจ้าจึงต้องเก็บเป็นความลับ และพวกเราก็จะไม่ปรากฏตัวออกมาบ่อย ๆโดยไม่จำเป็น"