เทพโอสถผงาดโลกา นิยาย บท 12

ในเมืองพยัคฆ์หมอบมีเพียงแห่งเดียวที่ขายยาเม็ดโดยเฉพาะ นั่นคือ หอวิญญาณยา อาคารสูงสี่ชั้นนี้แม้จะไม่ใหญ่โตนัก แต่สินค้าที่ขายนั้นมีราคาแพงมหาศาล นอกจากนี้ด้านหลังหอวิญญาณยานั้นยังมีสวนขนาดใหญ่กว่าหนึ่งร้อยไร่ ใช้สำหรับปลูกสมุนไพรโดยเฉพาะ

หอวิญญาณยาไม่ได้ตกอยู่ในอำนาจภายใต้ตระกูลใดตระกูลหนึ่ง แต่ก็ยังเป็นกำลังสำคัญ มีผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากที่อาศัยอยู่ที่นี่ ส่วนใหญ่เพื่อเฝ้าดูแลยา และภายในยังมีนักหลอมยาที่ได้รับการยกย่องอย่างสูง เพราะยาเม็ดนั้นหายาก แต่ก็มีประโยชน์มากมาย ช่วยเพิ่มพลังในการฝึกตน เสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายของเหล่านักรบ

เมื่อเสิ่นเสียงเดินเข้ามาในหอวิญญาณยา เขารับรู้ได้ถึงกลิ่นสมุนไพรที่หอมละมุนอบอวลไปทั่ว ซึ่งทำให้ลูกค้าที่มาที่นี่รู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ

หอวิญญาณยามีโต๊ะบริการลูกค้ามากมาย แต่ละโต๊ะบริการลูกค้าขายยาที่ต่างกันไป บางโต๊ะบริการลูกค้าขายแต่ยาวิญญาณ บางโต๊ะบริการลูกค้าขายเฉพาะสมุนไพรพิเศษ

ก่อนที่เสิ่นเสียงจะมาที่นี่ ซูเม่ยเหยาได้บอกเสิ่นเสียงให้เริ่มจากการปรุงยาระดับต่ำสุดก่อน เขาจึงตั้งใจจะปรุง “ยาหลอมกาย” ยาระดับต่ำที่ขายดีในราคาถูก ประมาณเจ็ดร้อยเหรียญวิญญาณใหญ่ และมีประโยชน์มากสำหรับผู้ฝึกตนที่อยู่ในระดับต่ำกว่าขั้นที่สี่

“คุณชายเจ้าคะ ยาวิญญาณอยู่ทางโน้นเจ้าค่ะ ตรงนี้ขายเฉพาะสมุนไพรพิเศษ” หญิงสาวที่โต๊ะบริการลูกค้ายิ้มหวานกล่าวอย่างสุภาพ

คนในหอวิญญาณยานั้นไม่ได้เยอะมากนัก การที่เสิ่นเสียงเข้ามาในสภาพแต่งกายเรียบง่ายทำให้เขาดูสะดุดตา แต่คนในหอวิญญาณยามีทัศนคติที่ดี แม้จะเห็นเสิ่นเสียงแต่งตัวแบบคนธรรมดา พวกเขาก็ไม่ดูแคลน เพราะมีหลายครั้งที่ผู้ฝึกตนที่ดูธรรมดาได้เผยพลังแฝงที่ลึกล้ำ

“ข้าต้องการซื้อยาวิญญาณที่เป็นต้นกล้า ที่นี่มีขายหรือไม่” เสิ่นเสียงเดินไปถามหญิงสาว

คนที่มาซื้อต้นกล้าสมุนไพรนั้นไม่ค่อยมีนัก เพราะการปลูกสมุนไพรพิเศษต้องใช้ทักษะและประสบการณ์สูง ส่วนใหญ่ผู้ที่มีความสามารถด้านนี้มักจะสังกัดในอำนาจของกลุ่มใหญ่ ทำหน้าที่ดูแลสวนยาและหลอมยา จึงไม่ค่อยมีใครออกมาข้างนอก

หญิงสาวที่โต๊ะบริการลูกค้าถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มหวานและกล่าวว่า “มีเจ้าค่ะ สมุนไพรที่ใช้ปรุงยาหลอมกายต้องใช้ทั้งหมดสี่ชนิด ราคาต้นละหนึ่งร้อยเหรียญวิญญาณใหญ่เจ้าค่ะ”

สมุนไพรที่จำเป็นสำหรับยาหลอมกายได้แก่ “หญ้าจิตวิญญาณเขียว”, “ดอกโลหิตหยิน, “ดอกราตรีจรัส” และ “หญ้าผลึกวิญญาณ”

เสิ่นเซียงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ข้าขอห้าชุด”