เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 118

“ถ้าผมบอกว่าผมแค่เดา คุณจะเชื่อไหม？”

ฉินเฟิงนั่งลงแล้วเงยหน้ามองหลิวหลิน

“เป็นไปไม่ได้”

หลิวหลินปฏิเสธทันควัน ตอนแรกเธอก็คิดว่าเดาเอาจึงไม่ยอมรับตั้งแต่แรก แต่เมื่อฉินเฟิงเรียกเป็นครั้งที่สอง เธอก็รู้แล้วว่าตัวเองถูกจับได้แล้ว

“ตอนนี้คือหน้าร้อน คุณใส่หมวกออกจากบ้านสามารถบอกได้ว่าไว้บังแดด แต่ในร้านกาแฟไม่มีแดด อีกทั้งยังมีแอร์ ทำไมคุณยังใส่หมวกอยู่อีก วิเคราะห์ได้2แบบ หนึ่งคือคุณชอบใส่หมวกเลยใส่ไว้ตลอด หรือคุณอาจลืมถอด สองคุณต้องการหลบหน้าคน คุณไม่อยากให้คนในร้านกาแฟนี้เห็นหน้าคุณ”

“แต่พิรุธหนึ่งเดียวของคุณคือ คุณนั่งหลังคุณมู่หรงพอดี พอผมนั่งลงก็เป็นเส้นตรง และสามารถบังคุณได้พอดิบพอดี ผมมองไม่เห็นคุณ แต่คุณได้ยินผม นี่เป็นที่นั่งที่ดีที่สุด แต่คุณก็ยังคงใส่หมวก ประกันสองชั้นถือว่าปลอดภัย แต่มันไม่ยิ่งเด่นเข้าไปอีกเหรอ”

“ผมไม่ได้จะกินพวกคุณสักหน่อย ใช่ไหมคุณตำรวจหลิว”

ฉินเฟิงยิ้มๆ อธิบายให้เธอฟัง ไม่งั้นผู้หญิงคนนี้คงกลุ้มไปหลายวัน เมื่อถึงตอนนั้นหาทางออกไม่ได้ แล้วตามมาฆ่าเขาถึงบ้านจะแย่เอา

“แต่คุณรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน？”

“นอกจากคุณ ใครมันจะว่างเอาแต่พุ่งเป้ามาที่ผมขนาดนี้”

“……”

หลิวหลินโกรธจนหายใจอกกระเพื่อม แต่สุดท้ายก็จนปัญญา เธอแพ้อีกแล้ว การปลอมตัวที่วางแผนอย่างดีคราวก่อนถูกจับได้ เธอก็ยังไม่พอใจอยู่ ครั้งนี้ยังถูกจับได้อีก

คิดไม่ถึงจริงๆว่าครั้งนี้จะล้มเหลว

ที่สำคัญคือเหตุผลที่ล้มเหลวครั้งก่อน เพราะเธอประเมินฉินเฟิงต่ำไป แต่ครั้งนี้เธอให้ความสำคัญฉินเฟิง จึงระมัดระวังเกินไป ระวังจนกลับกลายเป็นความผิดพลาด

เธอรู้สึกเรียนในโรงเรียนตำรวจมาหลายปีนั้นเปล่าประโยชน์

ตอนเธอเรียนในโรงเรียนตำรวจ ล้วนเก่งทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นการปลอมตัว ต่อสู้ หรือซุ่มยิง เธอล้วนเป็นที่หนึ่ง แต่การปลอมตัวตอนนี้กลับถูกฉินเฟิงจับมัดห้อยและเฆี่ยนตี

ใช่

จับมัดห้อยและเฆี่ยนตี

เธอแทบจะไม่เหลือความมั่นใจแล้ว

เป็นตำรวจมาหลายปี ไม่คิดว่าจะมาแพ้ให้กับลูกเขยที่เกาะผู้หญิงกิน แต่ต่อให้ไม่ใช่ลูกเขยที่เกาะผู้หญิงกิน งั้นก็เป็นลูกคนรวย คิดไม่ถึงว่าจะแพ้ให้กับลูกคนรวยที่ตนเกลียดที่สุด

ความโมโหในใจเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ

แต่เธอก็อดทนไว้เพราะไม่มีทางเลือกอื่น ทุกเรื่องต้องมีหลักฐาน เรื่องเกี่ยวกับฟางเย้นครั้งก่อนนั้นหลักฐานแน่นหนา ว่าฟางเย้นกับพวกเป็นฝ่ายลักพาตัวอิ่นซิน

แม้ได้ตัวฉินเฟิงได้แล้วก็ต้องรักษาความเหมาะสม จึงปล่อยตัวไปก่อน เธอเลยไม่ได้ไปสร้างปัญหาให้ฉินเฟิง

ครั้งหน้า

หลิวหลินสาบานในใจ สาบานต่อเมืองเจียงเฉิง ต่อสถานแห่งนี้ครั้งหน้าเธอจะจับฉินเฟิงเจ้าลูกเศรษฐีพิเรนทร์คนนี้ให้ได้ หลิวหลินไม่ปล่อยให้คุณทำชั่วแน่นอน

“เหอะ ฉันไม่กังวลหรอกว่าคุณจะทำอะไรพี่สาวฉัน ยังไงพี่สาวฉันก็สาวขนาดนั้น”

“ภรรยาผมก็สวย”

“จิ้”

สุดท้ายก็โมโห หลิวหลินทำหน้ามุ่ยแล้วหันหน้าไปทางอื่น

ทว่าขณะนั้นเอง ผู้หญิงสวยๆด้านข้างพูดขึ้น：“ขอโทษนะคะคุณฉิน น้องสาวฉันนิสัยดื้อรั้น ฉันบอกว่าออกมาเจรจาสัญญา เธอก็ตามมาด้วย แต่ฉันสงสัยมากเลยว่าคุณจำฉันได้ยังไง”

“บนสัญญามี”

บนโต๊ะมีหนังสือสัญญาอยู่

มู่หรงเจียงเสว่ชะงัก ไม่คิดว่าช่องโหว่จะอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้จิตใจเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว พูดขึ้น：“ง็นฉันจะแนะนำตัวหน่อยแล้วกัน ฉันชื่อมู่หรงเจียงเสว่ เป็นผู้กำกับละคร ฉันมาพบคุณครั้งนี้เพื่อให้แต่งเพลงเปียโน คราวก่อนฉันได้ฟังเสียงเปียโนของคุณในวิดีโอ ก็รู้สึกขึ้นมาทันทีเลยว่าเสียงเปียโนของคุณเหมาะกับภาพยนตร์ของฉันพอดี ฉันยินดีจ่ายราคาสูงเพื่อปรับแต่งเพลง”

มู่หรงเจียงเสว่สีหน้าจริงจัง

“มู่หรงเจียงเสว่？ภาพยนตร์ชื่อเรื่องว่าอะไร？”