เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 120

เพราะเห็นบนพื้นที่ไซต์ก่อสร้างเต็มไปด้วยคนจรจัด อย่างน้อยก็หลายร้อยคน เสื้อผ้ามอมแมมและส่งกลิ่นเหม็น

แล้วนอนลงบนไซต์ก่อสร้าง

“เกิดอะไรขึ้น？”

อิ่นซินถามอ้ายเสี่ยวซีด้วยสีหน้างุนงง ตอนคุยโทรศัพท์เสี่ยวซีบอกแค่ว่ามีคนมาจำนวนมาก แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นภาพเช่นนี้

ขอทานเต็มไปหมด

“ขณะคนงานของเราเริ่มทำงานตั้งแต่เมื่อเช้า คนพวกนี้ก็อยู่ที่นี่แล้ว ไม่กระดิกไปไหนเลย คนงานของเราไปไล่แต่พวกเขาไม่กลัวเลยสักนิด ยังนอนอยู่เหมือนเดิม แถมยังถ่ายทุกข์หนักเบาไปทั่ว”

อ้ายเสี่ยวซีพูดถึงประโยคสุดท้าย หน้าซีดเผือด

อิ่นซินได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วทันที แล้วเดินไป：“ทุกคน ไม่ทราบว่าพวกคุณมีเรื่องอะไร ทำไมถึงมายังไซต์ก่อสร้างของพวกเรา นี่เป็นพื้นที่ทำงานอันตรายมาก”

“……”

เงียบสนิท ทุกคนนอนกันกลิ้งทูตล้มขร ไม่มีใครสนใจอิ่นซิน

“เสี่ยวซี แจ้งความ”

“ค่ะ”

อ้ายเสี่ยวซีรีบไปแจ้งความทันที

ในเมื่อใช้ไม่อ่อนไม่ได้ผลก็ต้องใช้ไม้แข็ง ต้องแจ้งความ

“คนพวกนี้มีจุดประสงค์ ตั้งใจมาที่นี่โดยเฉพาะ”

ฉินเฟิงมองไปรอบๆพลางพูด

อิ่นซินขมวดคิ้ว เธอพบว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะมาที่นี่โดยไร้เหตุผลเช่นกัน คนพวกนี้ต้องมีเหตุผลที่มาที่นี่แน่นอน ส่วนที่มาขอทาน ที่นี่มันอยู่เขตชานเมือง เขตไซต์ก่อสร้างแล้ว มาขอทานที่นี่จะได้อะไร

ต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่นอน

ไม่ได้มาดี

แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจ ว่าเบื้องหลังของคนพวกนี้เป็นใคร

ไม่นานนักก็มีรถตำรวจมา10กว่าคัน จับพวกเขาไปสถานีตำรวจด้วยข้อหาทำให้เสียเวลาทำงาน ทำให้พวกเธอโล่งใจขึ้นมาหน่อย แต่ที่เธอคาดไม่ถึงคือบ่ายวันเดียวกัน คนพวกนี้มาอีกแล้ว

“ฮัลโหลคุณตำรวจ ทำไมพวกเขามาอีกแล้ว？”

อิ่นซินโทรหาตำรวจเหล่านั้น

ตำรวจพวกนั้นยิ้มเจื่อนๆ：“คนจรจัดเหล่านี้ไม่ได้ก่ออาชญากรรมอะไร อิงตามกฎหมายแค่อบรมพวกเขาก็พอแล้ว พวกเราอบรมสั่งสอนแล้ว แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาอีก”

“ถ้าจับอีกรอบล่ะ？ก็อบรมอีก？”

“ครับ พวกพวกเขาไม่ได้ทำร้ายใคร แค่ทำให้เสียเวลางานก็เท่านั้น”

“งั้นก็ช่างเถอะ พวกคุณไม่ต้องมาแล้ว”

อิ่นซินวางโทรศัพท์ลงพลางนวดขมับ ใครเล่นอะไรเนี่ย ทำไมหน้าไม่อายแบบนี้ คนจรจัดเหล่านี้ไม่ได้ก่ออาชญากรรมอะไร แจ้งความก็ทำได้แค่อบรมสั่งสอน

จากนั้นพอปล่อยออกมา ก็มาอยู่ที่ไซต์ก่อสร้างต่อ

ไปๆมาๆ

ที่ไซต์ก่อสร้างทำงานไม่ได้เลย เธอจึงล้มเลิกที่จะแจ้งความ เพราะไร้ประโยชน์

และหากใช้ความรุนแรง คนแถวๆนี้อาจแอบถ่ายรูป เมื่อถึงตอนนั้นไม่แน่วันต่อมาอาจได้ลงข่าวว่า‘ประธานอิ่นซินแห่งบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ทำร้ายคนจรจัดอย่างป่าเถื่อน ’

เป็นเช่นนี้เธอได้ถูกลงจากตำแหน่งแน่

กว่าจะมีถึงทุกวันนี้มันไม่ง่ายเลย ให้กลับไปบริษัทซานหยวนกรุ๊ปโดยไม่ทำอะไร เธอให้เกิดเหตุร้ายแบบนั้นไม่ได้

“เสี่ยวซี ไปถอนเงินมา1หมื่น”

อิ่นซินสั่งให้เสี่ยวซีออกไป

ไม่นานนักเสี่ยวซีกลับมาพร้อมเงินเป็นปึก แล้วส่งให้อิ่นซิน อิ่นซินรับมาแล้วเดินไปตรงหน้าขอทานพวกนั้น：“นี่เงิน1หมื่น ใครออกไปฉันจะให้100นึง”

“……”

ยังคงเงียบกริบ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“ฉันให้หนึ่งพัน”

ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

อิ่นซินกวาดตามองพลางขมวดคิ้ว ให้ตั้งหนึ่งพันแล้วคนพวกนี้กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย นี่เป็นขอทานจริงๆเหรอ？

สุดท้ายอิ่นซินก็เพิ่มจำนวนเงิน：“ฉันให้1หมื่น ใครออกไปก็ได้ไป1หมื่น”

เมื่อมีคนสังเกตเห็นฉินเฟิง ก็ไปปลุกคนอื่นให้ตื่น ไม่นานนักขอทานพวกนั้ก็ตื่นกันหมด ทุกคนล้วนมองมายังฉินเฟิง

ส่วนมากมองด้วยสายตาไม่พอใจ

ตอนกลางวันผู้หญิงคนนั้นทำตั้งหลายอย่าง แต่ก็ไล่พวกเขาออกไปไม่ได้ แล้วอย่างหมอนี่เนี่ยนะจะมาไล่พวกเขา？

ฝันไปเถอะ

จนกระทั่งฉินเฟิงเดินมา แล้วคว้าคอเสื้อผู้ชายหนึ่งในนั้นพลางยิ้ม：“แกเป็นหัวโจกใช่ไหม？”

“แก……รู้ได้……ยังไง？”

หัวโจกเป็นชายกลางคน มีผิวดำคล้ำ ดูมีความเกรี้ยวกราด น้ำหนัก70กว่าๆ แต่กลับถูกฉินเฟิงยกขึ้นได้ด้วยมือเดียว

เขาลนลานทันใด

“โทษที ลืมบอกพวกแกไป เมื่อก่อนฉันก็มีอาชีพเดียวกัน ฉันเคยเป็นขอทาน แค่ขอทานธรรมดาๆกินสบายขนาดนี้เลย？”

เสียงดังปัก

ฉินเฟิงต่อยเข้าไปตรงท้องชายวัยกลางคน ทำเอาเขาขดตัวและหน้าเปลี่ยนสีไปเลย

เพราะเคยเป็นเหมือนกัน ฉินเฟิงจึงเข้าใจคนพวกนี้ดี ถ้าทำร้ายไปตรงๆพวกเขาต้องต่อต้านแน่นอน แต่ถ้าจับหัวโจกมาพวกเขาจะเหมือนเรือขาดหางเสือไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

แม้แต่ต่อต้านก็ไม่กล้า

“แก！”

ชายวัยกลางคนส่งเสียงร้องออกมา

จากนั้น

“มากงมาแกอะไร！”

ปัก

โดนต่อยตรงท้องอีกหมัด ทำให้เขาหน้าเปลี่ยนสีเข้าไปอีก ขดตัวงอ จากนั้นฉินเฟิงเดินลากคอเสื้อเขาไปอีกที่หนึ่ง

ทว่าหลังจากเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ฉินเฟิงก็หันกลับไปพูด

“ในฐานะที่เคยมีอาชีพเดียวกัน พวกแกนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ”