เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 121

ในอดีต ฉินเฟิงก็เคยเป็นขอทานเช่นกัน แต่เขาก็ไม่ถึงขึ้นแย่ขนาดนั้น ตรงกันข้ามเขาขอทานเป็นอาชีพ แล้วยังทำงานอย่างหนัก อาศัยการเก็บขวด เก็บเศษผ้า หาเงินจำนวนหนึ่งมาเลี้ยงตัวเอง

ส่วนเสื้อผ้ามีเพียงสองชุด ชุดหนึ่งเป็นของตัวเอง อีกชุดหนึ่งเก็บมา เขาสวมมันมาหลายปีแล้ว แม้ว่ามันจะขาดรุ่งริ่ง แต่อย่างน้อยมันก็สะอาดมาก

ส่วนพวกขอทานเหล่านี้ เหมือนจะไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยเป็นเวลาหลายร้อยวัน แถมยังไม่เคยอาบน้ำอีกด้วย พวกเขาหิวโหย หน้าตาเหลืองซูบ ผอมแห้ง นอนอยู่บนพื้น เหม่อมองไปบนฟ้าอย่างว่างเปล่า

เหมือนซากศพที่เดินได้

ฉินเฟิงไม่ได้ตั้งใจจะช่วยพวกเขา ด้านหนึ่งเขาไม่ได้มีเวลาว่างมากนัก อีกด้านหนึ่ง คนเหล่านี้ยอมแพ้ตัวเองแล้ว มีมือมีเท้า อายุก็โตพอแล้ว ต่อให้ต้องไปแบกอิฐก็ไม่อดตายหรอก

คนเหล่านี้ ไม่สมควรได้รับความเห็นใจ

ในเวลานี้ ฉินเฟิงทุ่มชายที่เป็นหัวหน้าลงไปที่พื้นด้วยมือเดียว เดิมทีเขาก็เวียนหัวเพราะสองหมัดนั้นของฉินเฟิงอยู่แล้ว และเขาก็ต้องร้องโหยหวนออกมาอีกครั้งเมื่อร่วงลงมาเช่นนี้

“หยุดร้องได้แล้ว ใครใช้ให้พวกคุณมาที่นี่?”

ฉินเฟิงหยิบบุหรี่ออกมาม้วนหนึ่ง แล้วเริ่มสูบ

เปลวไฟเล็กน้อยมองเห็นได้ชัดเจนในค่ำคืนอันมืดมิด แต่ตอนนี้ขอทานเหล่านั้นไม่กล้าเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ ถ้าไม่มีหัวหน้า พวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไร

นี่คือประสบการณ์ที่ฉินเฟิงสั่งสมมาตอนที่เป็นขอทานในตอนนั้น

สาเหตุที่วันนี้อิ่นซินใช้มาตรการนี้ รวมถึงใช้เงินหนึ่งหมื่นมาล่อ ไม่ยอมปล่อยใครไปสักคน ก็เพราะว่าหัวหน้าไม่เห็นด้วย

เมื่อมีคนมารับเงินไป ผลที่ตามมาก็คือ คนคนนี้จะถูกตีตายทั้งเป็นถ้าเขายังต้องการอยู่ในเมืองเจียงเฉิง นี่คือกฎของขอทาน

ดังนั้นวิธีการของอิ่นซินจึงผิด เธอควรพุ่งเป้าไปที่หัวหน้าคนนี้

“ไม่มีใครใช้ให้พวกเรามา พวกเรามาที่นี่เอง”

หัวหน้ากัดฟัน ไม่ง่ายเลยกว่าจะหยุดร้องโหยหวนลงได้ ในที่สุดก็หอบหายใจพูดขึ้น

เพียงแต่ว่า

ในวินาทีถัดมา

ฉินเฟิงใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงไปที่นิ้วมือของเขา แถมยังออกแรงอีกด้วย สิบนิ้วเชื่อมต่อสู่หัวใจ หัวหน้าคนนั้นร้องโหยหวนขึ้นมาอีกครั้ง “โอ๊ย...ผมบอก...ผมบอกแล้ว…”

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นขอทาน แค่ความเจ็บปวดนิดเดียวก็ทนไม่ได้แล้ว

เพียงแต่ว่า ดูเหมือนฉินเฟิงจะไม่ได้ยินที่เขาพูด เขาสูบบุหรี่ ยกเท้าขึ้นมา แล้วเหยียบลงไปที่อีกนิ้วหนึ่ง เสียงร้อยโหยหวนดังขึ้นมาทันที

“โอ๊ย!”

สีหน้าของหัวหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากเนื่องจากความเจ็บปวด เต็มไปด้วยเหงื่ออันเย็นเฉียบ พลางคร่ำครวญและอ้อนวอนขอความเมตตา “ผมผิดไปแล้ว…ผมจะบอก...ผมบอกแล้ว”

แต่น่าเสียดาย

ฉินเฟิงไม่สนใจคำพูดของเขา พลันยกเท้าขึ้น แล้วเหยียบลงไปที่นิ้วอื่นอีกครั้ง

“โอ๊ย!”

คราวนี้เสียงโหยหวนได้แผ่ขยายออกไปถึงยังสถานที่ก่อสร้างด้านนอก ซึ่งทำให้ ขอทานที่อยู่ตรงนั้นตกใจ ในดวงตาเต็มไปด้วยความกลัว

แต่ก็เพราะเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่กล้าเข้าไปดู

“หักนิ้วคุณไปแล้วสามนิ้ว เพื่อเป็นการลงโทษสำหรับการทำให้งานของภรรยาของผมล่าช้า ตอนนี้บอกมาซิว่าใครเป็นคนส่งคุณมา พูดให้ชัดเจนนะ เพราะคุณยังมีอีกเจ็ดนิ้ว”

ฉินเฟิงนั่งยองๆ ลงแล้วเอ่ยขึ้น

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิง ร่างกายก็สั่นสะท้าน ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา แม่งเอ๊ย คนคนนี้เป็นปีศาจจริงๆ ไม่ใช่สิ เป็นปีศาจในปีศาจ

สามนิ้วของเขาเต็มไปด้วยเลือด น่าจะถูกหักหมดแล้ว

แล้วยังจะหักอีกเจ็ดนิ้วที่เหลือของเขาด้วย

ทันใดนั้น เขาก็ไม่กล้าที่จะโต้แย้ง รวมทั้งไม่กล้าโกหกแม้แต่ประโยคเดียว เขาคร่ำครวญว่า “ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เขาให้ผมไปรายงานเรื่องนี้กับเขาในวันพรุ่งนี้ มันเป็นคฤหาสน์ขนาดเล็ก ปกติเขาอาศัยอยู่ที่นั่น”

“ไม่รู้ว่าเป็นใคร…พรุ่งนี้”