เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 140

“อ๊าก!”

ได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาดังไปทั่วคฤหาสน์ของตระกูลอู๋

อู๋ห้าวเป็นคุณชายของตระกูลเก่าแก่ เอามือกุมนิ้วมือของตัวเอง ขดตัวอยู่บนพื้น สีของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากเพราะความเจ็บปวด เหงื่อเย็นเยียบผุดขึ้นมา

“แล้วตอนนี้มันยังคงเป็นภาพลวงตาใช่ไหม?”

ฉินเฟิงเดินขึ้นมา ก้มมองเขาจากด้านบน เอามือไพล่หลัง มีพลังแห่งการครอบงำอยู่ในตัว

“มันไม่ใช่ภาพลวงตา มันไม่ใช่ภาพลวงตา”

อู๋ห้าวรีบขอความเมตตา

การที่นิ้วมือถูกบาดได้ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาอย่างแท้จริง มันไม่ใช่ภาพลวงตา พ่อบ้านอู๋หน่วยกล้าตายคนนี้ตายไปแล้วจริงๆ ตายอยู่ในกำมือของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

แถมยังตายเหมือนลูกไก่อีกด้วย

ไม่มีกำลังที่จะตอบโต้กลับเลย

เช่นนั้นชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ก็ยิ่งจะมีความน่ากลัวมากขึ้น

“ตระกูลอู๋ ไม่ควรมาแตะต้องคนที่ผมรักมากที่สุด”

ฉินเฟิงเหลือบมองอู๋ห้าวอย่างเย็นชาแล้วเดินไปที่หน้าโซฟา เมื่อมองไปที่อิ่นซินที่กำลังสลบไสลแต่ขมวดคิ้วแน่น เขาก็อดมองด้วยสายตาอ่อนโยนไม่ได้

“ที่รัก ผมขอโทษ ผมมาช้าไป”

ฉินเฟิงค่อยๆ อุ้มเธอขึ้นมา

อิ่นซินสูง 168 เซนติเมตร บอบบางราวกับไม่มีกระดูก เธอเป็นสาวน้อยน่ารัก สัดส่วนกำลังพอดี น้ำหนักไม่มาก แค่เก้าสิบห้าปอนด์เท่านั้น

กลิ่นหอมจางๆ ฟุ้งกระจายออกมา

ในขณะที่อุ้มนั้น อิ่นซินดูเหมือนจะรู้สึกถึงอ้อมกอดที่คุ้นเคย เธอเอื้อมมือทั้งสองออกไปตามสัญชาตญาณและโอบรอบเอวของฉินเฟิง

คิ้วที่ขมวดแน่นค่อยๆ ผ่อนคลายลง

เธอเป็นเหมือนเด็กที่ซุกตัวอยู่ในร่างกายของเขา นอนหลับอย่างหวานชื่น

น่ารักดี

“ที่รัก กลับบ้านกันเถอะ”

ฉินเฟิงยิ้มพะเน้าพะนอ อุ้มขึ้นมาแล้วเดินข้ามศพของพ่อบ้านอู๋ ฉีหยุนเดินตามหลังออกจากคฤหาสน์ ดวงอาทิตย์ส่องแสงต้อนรับ ลมกำลังพอดี มีคนงามอยู่ในอ้อมแขนของเขา

แต่ทว่า จู่ๆ ก็มีคนปรากฏตัวขึ้นที่หน้าต่างชั้นสาม

“ฉินเฟิง ตายซะเถอะ!”

เขาคืออู๋ห้าว ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย การที่เขาได้เป็นคุณชายตระกูลอู๋ได้ ก็ย่อมไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายๆ ละครที่เล่นเมื่อครู่ก็เพื่อหลอกฉินเฟิงให้ชะล่าใจเท่านั้น

และปืนพกในมือของเขาตอนนี้คือกระบวนท่าไม้ตาย

หลังจากถอยห่างไปสักพัก คนทั่วไปจะประมาท ในเวลานี้ เขาจึงยิงหมายเอาชีวิต ภายใต้สถานการณ์ทั่วไป อัตราความสำเร็จอยู่ที่เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์

แต่น่าเสียดาย

สิ้นเสียงปัง

สิ้นเสียงปืน อินทรีย์พิฆาตในมือของอู๋ห้าวก็สว่างขึ้นในทันใด กระสุนพุ่งออกมาและพุ่งเข้าหาฉินเฟิง เขาได้ฝึกฝนมาก่อน เพียงแค่เหลือบมองฉินเฟิงเท่านั้น

กระสุนพุ่งออกมา

จากนั้น ฉินเฟิงก็เอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อหลบกระสุนนัดนี้

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ จะหลบได้อย่างไร เขามีตาอยู่ข้างหลังด้วยเหรอ? เอ่อ...คนคนนี้เป็นสัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาด...”

คราวนี้ อู๋ห้าวทรุดนั่งลงกับพื้น ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างแรง

กองกำลังติดอาวุธทั้งหมดในคฤหาสน์ตายหมดแล้ว พ่อบ้านอู๋ก็เช่นกัน การเคลื่อนไหวภายหลังของเขาไร้ประโยชน์

เหตุใดถึงมีคนแบบนี้ได้

แน่นอนเขาไม่รู้ว่าในสนามรบ ฉินเฟิงเคยผ่านห่ากระสุนมานับไม่ถ้วน ได้รับการฝึกฝนให้มีความสามารถในปฏิกิริยาต่อความเป็นและความตาย ไม่ต้องพูดถึงว่าฉินเฟิงไม่เคยผ่อนคลายมาก่อน

“ท่านนายพล?”

ฉีหยุนถามในขณะที่เขาเอามือแตะลำคอ เพื่อบอกว่าตัวเองจะกลับไปฆ่าเขา

“ไม่ต้อง ผมจัดการเอง”

แววอาฆาตฉายแววผ่านดวงตาของฉินเฟิง เขาเตะเข้าไปที่ลำตัวของทหารรับจ้าง ในตัวเขามีระเบิดมือชุดหนึ่งพอดี เขาเตะมันขึ้นมา แล้วคว้าเอาไว้ในมือ

เอาปากกัดสลัก