เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 145

“อันที่จริง บางครั้งคุณก็น่ารักดี ไม่ใช่แค่เป็นผู้หญิงที่สง่างาม”

ฉินเฟิงยิ้ม เขากลับมาสักพักแล้ว เพราะอิ่นซินกินโจ๊กอยู่ มีท่าทางเซ่อซ่านิดหน่อย เขาก็ไม่ได้ขัดจังหวะ และพบว่าเธอก็น่ารักดี

ปกติเป็นผู้หญิงสง่างามที่เย็นชาจอมเผด็จการ ตอนนี้ถูกเปิดเผยหมดแล้ว

“วางใจได้ ค่อยๆกิน ผมกลับมาเอาของน่ะ ไปทำงานแล้ว”

ฉินเฟิงหันหลังและเดินจากไป

เขายังมีอีกตำแหน่งหนึ่ง คือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป

“โธ่”

อิ่นซินถอนหายใจอีกครั้ง กัดฟันเล็กน้อย มีความขุ่นเคืองในดวงตาเล็กน้อย: “ฉินเฟิง ทำไมคุณทำอาหารอร่อยขนาดนี้ ฉันอยากเลิกรักคุณ แต่ไม่รู้ทำไมคุณถึงมีความสำคัญในใจฉัน”

“เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้”

“แต่ครั้งหน้าแล้วกัน ครั้งหน้าจะต้องเย็นชาใส่คุณ วันนี้กินอิ่มก่อน อืม กินอิ่มก่อน”

อิ่นซินกินไปแล้วสามถ้วย

แต่เธอยังคงเป็นประธานบริษัทผู้หญิงคนหนึ่ง เอาแต่ใจตัวเองหน่อยก็พอแล้ว สามารถทำองค์กรขนาดใหญ่ได้ ตัดสินใจได้ เป็นไปไม่ได้หากพูดว่าจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนเลย ไม่แยแสฉินเฟิง สิ่งนี้ดีสำหรับทั้งสองคน

ตอนนี้รักลึกซึ้งมากแค่ไหน

ถ้างั้น 5เดือนหลังจากนี้ ทั้งสองคนแยกทางกันจะทรมานแค่ไหน

ตอนบ่ายฉินเฟิงไปทำงานแล้ว แต่เขารับต่อมาจากอ้ายเสี่ยวซี ตอนบ่ายอิ่นซินไปบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดแล้ว แม้ว่าขอบตาคล้ำนิดหน่อย แต่ก็ถือว่ายังพอมีชีวิตชีวาอยู่บ้าง

ถือว่าเป็นเรื่องดี

“พี่ฉิน เลิกงานแล้ว”

ตอนที่หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยผ่านมา เขามองไปที่ฉินเฟิงด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น ก็เห็นจนชินจนไม่รู้สึกประหลาดแล้ว

อันที่จริง จะโทษเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ได้ ในความจริงครั้งก่อนเขาไปรายงานหลิวลานเมิ่ง จากนั้นผู้บริหารระดับสูงก็มอบเงินโบนัสก้อนโตให้ แล้วก็ทำให้เขาปลื้มปีติทันที

รู้ว่าหลิวลานเมิ่งล่วงเกินฉินเฟิง ถึงจะเกิดเรื่องทั้งหมดนี้

ดังนั้น ตั้งแต่นั้นมา เขาจับตามองหลิวลานเมิ่งทุกวัน รายงานเป็นระยะ เป็นระยะ ก็เหมือนวันนี้ เขารายงานเป็นครั้งที่สามแล้ว

ถ้าฉินเฟิงไม่บอกให้ทำเหมือนปกติ ไม่แน่เขาก็อาจจะมาไถ่ถามทุกข์สุขตั้งนานแล้ว

“อืม”

ฉินเฟิงโบกไม้โบกมือ เลิกงานแล้ว ทันใดนั้นก็เดินออกไป เจอจักรยานคันเล็กแล้วและขี่มันไป

บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปอยู่ห่างจากตระกูลอิ่นอยู่พอสมควร ถ้าหากนั่งรถบัส เป็นช่วงเวลาที่คนเลิกงานส่วนใหญ่ คนจะเยอะมาก ในทางกลับกันการขี่จักรยานคันเล็กจะสะดวกกว่าหน่อย

ลมโชยพัดผ่านมา

ในช่วงชีวิตทหาร มีเพียงเลือด ศพ เสียงตะโกนไปทั่วท้องฟ้า สายลมพัดผ่านส่งกลิ่นคาวเลือดโชยมา

ชีวิตที่ว่างเปล่าเช่นนี้กลับเป็นความปรารถนาอย่างหนึ่ง

“โธ่เอ๋ย”

จนกระทั่งเสียงคร่ำครวญเก่าแก่ ดังขึ้นตรงหน้าของฉินเฟิง

“……”

ฉินเฟิงมองไปยังด้านหน้าของจักรยานคันเล็ก คนที่นอนอยู่บนพื้น สวมชุดเก่าทั้งตัว ดูแล้วเป็นชายวัย 50-60 ปี นอนอยู่บนพื้น จับขาตัวเอง สีหน้าทรมาน

แวบแรก คิดว่ามันเป็นเรื่องจริง

แต่ว่า รถของฉินเฟิงไม่ได้ชนกับชายชราคนนี้ ชายชราคนนี้เข้ามาใกล้ก่อน จากนั้นก็นอนลง

“ลุง ฉันไม่เข้าใจ คุณไปชนคนรวยเหล่านั้นไม่ได้หรือไง ฉันขี่จักรยานคันเล็กนิดเดียว คุณก็จะมาต้มตุ๋นกัน? คุณเอาจริงเหรอเนี่ย?”