เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 147

“โอ๊ะ……”

หัวขโมยงงเป็นไก่ตาแตก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

“เดี๋ยวนี้ การเป็นหัวขโมยก็ยากจะทำแล้ว รีบหนีไปเร็ว”

“โอเค”

แม้จะไม่รู้ว่าทำไม แต่ว่าหัวขโมยก็จับกระเป๋า ด้วยความยินดี แล้วก็รีบวิ่งไป วิ่งเร็วเป็นอย่างมาก

“ฉินเฟิง！”

เมื่อหลิวลานเมิ่งเห็นดังนั้น ก็ทำอะไรไม่ถูกไปเหมือนกัน เธอคิดไม่ถึงว่าฉินเฟิงจะให้นายคนนั้นไปได้ เลยร้องออกมาเสียงดัง “ฉินเฟิง แกมันเลว ฉันกับคุณนั้นอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก”

เธอรู้ว่า ฉินเฟิงกำลังแก้แค้นเธอ แก้แค้นที่ก่อนหน้านี้เธอมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

ฉินเฟิงยักไหล่

อันที่จริงมันดีต่อหลิวลานเมิ่งมากเลย ถึงอย่างไรเขาก็หายโกรธแล้ว และโบนัสปลายปีของหลิวลานเมิ่งก็ยังอยู่ แถมถ้าเลี้ยวซ้ายไปนั้น ก็ไม่ใช่ซอยอะไร แต่เป็นสถานีตำรวจ

มันถือว่าเป็นการช่วยอย่างมากที่สุดแล้ว

แต่ว่า ในตอนนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “อยู่ต่อหน้าฉันหลิวหลิน ยังอยากจะขโมยของอีก ฝันไป”

กร็อบ

แม้จะห่างกันแบบนี้ ฉินเฟิงเองก็ได้ยินเสียงกระดูกหัก ฉายาหญิงผู้ยิ่งใหญ่ที่หนึ่งของเมืองเจียงเฉิงไม่ได้โม้ไปจริงๆ ด้วย

แต่ไม่นาน หลิวหลินก็เดินเข้ามา ในมือก็ถือกระเป๋าในนั้นอยู่ “นี่ของใคร？”

“ของฉัน”

หลิวลานเมิ่งได้เห็นคนลงมือให้แล้ว เลยดีใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะรีบขอบคุณ “ขอบคุณมากนะ เมืองเจียงเฉิงของพวกเรายังมีคนใจดีอยู่ ดีกว่าพวกหน้าตายเย็นชาคนนี้มาก”

เธอจ้องฉินเฟิง

คนดี

ตอนแรกหลิวหลินอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยแล้ว เมื่อได้ยินคำนี้ ก็มีสีหน้าตึงอีก ก่อนหน้านี้มีคนมากมายพูดว่าเธอเป็นคนดี แต่เป็นอย่างไรล่ะ

สุดท้ายเธอก็พูดให้ร้ายฉินเฟิงไปแล้ว

เรื่องดีกลับกลายเป็นร้าย

“เอาล่ะ ฉันยังมีธุระอีก ไปก่อนล่ะ”

เธอเห็นฉินเฟิงที่อยู่ข้างๆ อีก ก่อนจะลูบใบหน้า มันมีความร้อนผ่าว แล้วก็ไม่กล้าเผชิญหน้าเล็กน้อย เลยอยากจะเดินจากไปทันที เพียงแต่ในใจก็แอบรู้สึกว่าคิดคุณของฉินเฟิงอยู่

“คุณดูคนอื่นสิ แล้วหันมาดูตัวคุณเอง”

หลิวลานเมิ่งปัดๆ กระเป๋าถือ ก่อนจะจ้องฉินเฟิง ด้วยความไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ จากนั้นก็อยากจะจากไป แต่ว่าเพราะก่อนหน้านี้วิ่งเร็วมาก รองเท้าส้นสูงที่หลิวลานเมิ่งใส่นั้น ส้นมันหักแล้ว

ก่อนหน้านี้ไม่ได้สังเกต เมื่อวิ่งตอนนี้ เลยล้มลงกับพื้น

“เจ็บจังเลย”

หลิวลานเมิ่งขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะนวดข้อเท้า จากนั้นก็อยากจะลุกขึ้นมา แต่ลุกขึ้นมาไม่ไหวเลย สุดท้ายเลยได้แต่มองไปทางฉินเฟิง

“พยุงฉันขึ้นมาหน่อย”

“ทำไมล่ะ”

ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ พวกเขาทั้งสองนั้นเป็นคู่กัดกันตั้งแต่แรก เลยด่าทอถกเถียงกันมาตลอด ก่อนหน้านี้เธอมีความสุขบนความทุกข์ของฉินเฟิง เมื่อครู่ฉินเฟิงเองก็เอากระเป๋าส่งคืนให้หัวขโมย

ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้น เป็นศัตรูแต่ก็เป็นเพื่อนกัน

“ช่างเถอะ”

ฉินเฟิงมองท่าทีน่าสงสารของหลิวลานเมิ่ง พลางส่ายหัว ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็เป็นเพื่อนสนิทของภรรยาตัวเอง เห็นแก่ภรรยาตัวเอง ฉินเฟิงเลยเดินเข้าไปหา

“นี่ จับมือฉัน อย่ามาโดนตัวของฉันนะ จะให้ดีก็ออกห่างจากฉันหน่อย อย่าให้ภรรยาของฉันเข้าใจผิด”

หลิวลานเมิ่งมองมือของฉินเฟิงที่ยื่นออกมา ตอนแรกที่ได้ยินประโยคแรก ก็รู้สึกซึ้งใจเล็กน้อย แต่เมื่อได้ยินประโยคหลัง ก็ด่าออกมาทันที “คุณคิดว่าฉันอยากจะเข้าใกล้คุณมากเหรอ”