เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 167

แม้ว่าจะพิการไปแล้ว แต่ในฐานะนักฆ่าในบัญชีดำ ความรู้ก็ยังมีอยู่ ไม่ใช่คนที่พวกนักเลงจะมาต่อกรได้

เพราะงั้น ฉินเฟิงถึงได้มีคำถามนี้

“อืม”

แววตาของหวางเถ่มีความมืดมนแวบเข้ามา ก้มหน้าพูดว่า “ตอนนั้นหลังจากที่ฉันลอบฆ่านาย ถูกนายทำร้ายบาดเจ็บหนัก ก็เร่ร่อนอยู่ที่ประเทศต้าหวา และถูกเด็กผู้หญิงคนหนึ่งช่วยไว้ จากนั้นก็รักษาบาดแผลอยู่ที่นั่น เตรียมจะหาโอกาสฆ่านายอีกครั้ง แต่ว่า หลังจากนั้นอุบัติเหตุครั้งหนึ่ง ฉันเกิดความรู้สึกกับเด็กผู้หญิงคนนั้น จนสุดท้ายพวกเราก็มีลูก”

“เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันรักเธอมาก และแม่ของลูกชื่อหวางเสี่ยหยู เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากคนหนึ่ง ในตอนนั้น ฉันคิดจะปกปิดตัวตน กลับตัวกลับใจเป็นคนดี แต่ว่าศัตรูของฉันคนหนึ่งมาหาถึงที่ ฉันฆ่าไอ้นั่นทิ้ง เสี่ยหยูก็รู้ถึงตัวตนของฉัน และก็รู้ว่าฉันทำอะไรลงไป….จากนั้น…จากนั้น…”

พูดถึงนี่ ดวงตาของลูกผู้ชายอย่างหวางเถ่ก็มีน้ำตา สุดท้ายก็พูดว่า “จากนั้น เธอก็ฆ่าตัวตาย เธอบอกว่าเทพสงครามอันดับหนึ่งของประเทศต้าหวาเป็นคนดี ทำเพื่อประเทศและประชาชน ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ประเทศต้าหวาอาจจะล่มสลายไปแล้ว เธอพูดว่าที่เธอฆ่าตัวตาย เพื่อทำการล้างบาปนั้นให้กับฉัน แล้วยังทิ้งลูกสาวอายุหนึ่งขวบไว้ให้ฉันดูแล ไม่อนุญาตให้ฉันไป”

ปัง

หวางเถ่ทุบลงบนโต๊ะ ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ค่อยได้ เงยหน้ามองฉินเฟิง “นายพล นายรู้มั้ย ฉันเสียใจมาก เสียใจมากจริงๆ ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปเพราะเธอ แต่ว่าเธอกลับหายไปแล้ว เธอตายแล้ว ฉันก็ยิ่งตัดสินใจที่จะกลับตัว จึงทำร้ายขาตัวเอง ไม่ไปรักษา จนถึงตอนนี้ ก็ได้กลายเป็นคนพิการคนหนึ่งแล้ว”

“สูบมั้ย? Nanjing ฉันจำได้ว่านายชอบสูบอันนี้”

ฉินเฟิงยื่นบุหรี่ไปให้ม้วนหนึ่ง

“ขอบคุณ”

หวางเถ่สูบเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง พ่นควันออกมามากมาย “แค่กๆ ไม่สูบมานานแล้ว หลังจากที่มาเมืองเจียงเฉิง ก็จนอยู่มาตลอด แล้วยังมีลูกสาว ก็เลยเลิกบุหรี่”

“เพราะงั้นเลยพูดว่า ตอนนี้นายฆ่าฉันไม่ได้ ฉันมีลูกสาวต้องเลี้ยง ถ้านายจะฆ่าฉัน อย่างน้อยก็ต้องรอลูกสาวฉันแต่งงานแล้ว ฉันถึงจะสบายใจ”

“ลูกสาวของนายอายุเท่าไหร่แล้ว?”

“หกขวบ”

ฉินเฟิงกลอกตา “นับว่าแต่งงานอายุยี่สิบห้าละกัน ในตอนที่นายเขากองทหารก็อายุห้าสิบแล้ว ตอนนี้ก็น่าจะอายุอ้าสิบเจ็ดแล้ว หลังจากนี้ยี่สิบปี นายก็อายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว จากแผลทั้งตัวของนายในตอนนี้แล้ว คาดว่าคงจะอยู่ไม่ถึงเจ็ดสิบหรอก”

ฉินเฟิงพูดตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม

“แล้วนายจะเอายังไง ถึงจะยอมปล่อยฉันไป?”

หวางเถ่ลุกขึ้นยืน ร่างกายสั่นเทา ตื่นเต้นอย่างมาก ฉินเฟิงดูท่าทางนี้ของเขา ไม่มีความสงสัยเลยสักนิดว่าถ้าเขาให้หวางเถ่คุกเข่าลง เขาก็จะคุกเข่าลงไป

เพียงแต่ว่า มันไม่จำเป็น

“นั่งลงเถอะ”

ฉินเฟิงโบกมือ เมื่อหวางเถ่นั่งลงแล้วก็พูดว่า “เรื่องของตอนนั้น จากมุมส่วนตัวแล้ว ฉันสามารถให้อภัยนายได้ แต่ถ้ามองจากตำแหน่งนั้นของฉัน ฉันไม่สามารถให้อภัยนายได้ ในครั้งนั้นฉันได้รับบาดเจ็บสาหัส ทหารสองแสนของประเทศซากุระมาโจมตี ถ้าไม่ใช่เพราะว่าทหารของอีสเตอร์แลนด์นั้นสามัคคีกัน ช่วยกันฆ่าศัตรู เมืองก็จะล่มสลาย ประเทศต้าหวาก็จะล่มสลายไปแล้ว”

ความเป็นจริงแล้ว สถานการณ์ย่ำแย่มากกว่าที่ฉินเฟิงพูดออกมา

ในครั้งนั้น เขานอนอยู่ในห้องผู้ป่วย แพทย์ยังทำการเย็บแผลให้เขาอยู่ และด้านข้างยังมีทหารอีกคน กำลังรายงานสถานการณ์ ในตอนที่เขากำลังใกล้จะตาย ก็ยังทำการสั่งการทหารอยู่

สุดท้าย ถึงได้ผ่านมาได้อย่างยากลำบาก หลังจากนั้นอีสเตอร์แลนด์บาดเจ็บล้มตายมากมาย ตายกันไปหมด ที่เหลือรอดมาก็บาดเจ็บสาหัสและพิการ

พูดตามจริง จริงๆ

ความรู้สึกที่ถูกพี่น้องหักหลัง รู้สึกไม่ดีมากจริงๆ ฉินเฟิงทำการเตรียมทุกอย่างไว้พร้อม แต่ไม่คิดเลยว่ามีดจะแทงมาจากด้านหลังของตัวเอง

แต่ว่า ก็เป็นความผิดพลาดของตัวเอง