เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 169

“คนไปหมดรึยัง?”

ฉางลี่เสวมองดูรอบด้าน พบว่าคนหนีไปหมดแล้ว ก็ยิ้มเยาะออกมาทันที แล้วก็หยิบปิ้งย่างขึ้นมากำหนึ่ง เริ่มทำการกิน “แต่ว่า แบบนี้เป็นไปตามที่ฉันต้องการพอดี”

“ไอ้หนุ่ม นายคิดว่าฉันเอาไม้ปิ้งย่างพวกนี้แทงเข้าไปที่ฝ่ามือของนายจะเป็นยังไง?”

ฉางลี่เสวโบกไม้ปิ้งย่างที่กินจนหมดแล้ว

แต่ว่า ตั้งแต่ต้นจนจบฉินเฟิงก็ยังนั่งอยู่กับที่ กินปิ้งย่างทีละไม้ ดื่มเหล้าทีละแก้ว ไม่เคยมองตรงมาที่ฝั่งนี้เลย

เหมือนกับว่าสิ่งที่อยู่ฝั่งนี้ ไม่คุ้มค่าที่จะทำให้เขาให้ความสำคัญ

“ไอ้หนุ่ม ฉันคุยกับนายอยู่”

ฉางลี่เสวเห็นว่าฉินเฟิงไม่สนใจ จึงขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ

“นาย ยังไม่มีสิทธิ์พอที่จะคุยกับใต้เท้า”

หวางเถ่ยืนอยู่ข้างกาย สีหน้าเย็นชา

“เหอะ ฉันไม่มีสิทธิ์ คนพวกนั้นที่ถูกฉันตีจนตาย ตีจนเข้าโรงพยาบาลถึงจะรู้ว่าฉันมีหรือไม่มีสิทธิ์ วันนี้ ฉันเองก็จะให้พวกแกลิ้มลองรสชาติที่สิ้นหวังดูบ้าง”

บนใบหน้าของฉางลี่เสวมีความชั่วร้ายแวบเข้ามา ทำเป็นมองไม่เห็นเขา?

เขาเป็นใคร

อันดับหนึ่งของคิกบ็อกซิ่ง

ปฏิกิริยาของคนธรรมดาทั่วไปควรจะเป็นการที่รีบหนี ไม่มีทางอยู่ แต่ฉินเฟิงคนนี้ ขอทานคนหนึ่ง แค่รปภ.คนหนึ่งกลับกล้าอยู่ต่อ แล้วยังทำเป็นไม่ให้ความสนใจกับเขาอีกด้วย

“ดูฉันพลิกหน้ากากของแกออกซะ เสแสร้งอะไรกัน”

ฉางลีเสวเสียงทุ้มต่ำ จากนั้นสองเท้าเขย่งขึ้น ร่างกายพุ่งทะยานออกไป หมุนตัว เตะขาออกไปที่บนหัวของฉินเฟิง ครั้งนี้ลงมืออย่างหนัก

ถ้าหากว่าเตะโดน ฉินเฟิงจะต้องหัวแตกเลือดไหลแน่นอน

และเขาก็จะต้องเตะโดนแน่นอน!

นี่คือผลที่ทำให้เขาโมโห!

“ฉันฉางลี่เสว เป็นคนที่นายมีปัญหาด้วยไม่ได้….”

เสียงพูดถึงนี่ ก็หยุดลงกะทันหัน เพียงเพราะว่าข้างกายของฉินเฟิง หวางเถ่ที่เหมือนกับทหารที่ทำหน้าที่อยู่ออกมือ แม้ว่าจะมีรูปลักษณ์ที่เป็นแรงงานข้ามชาติใส่เสื้อผ้าขาดรุ่ย แต่เมื่อลงมือ ก็เฉียบขาดมาก

ต่อยเข้าไปที่ขาของฉางลี่เสว จากนั้นก็ใช้แรงกำลังสู้กลับไป ทำให้ฉางลี่เสวกระเด็นออกไป เสียงดังปึก ชนเข้ากับโต๊ะอีกโต๊ะหนึ่ง

“สมควรตาย”

ฉางลี่เสวยื่นมือสองข้างออกมา กดลงที่โต๊ะ ถึงได้ค่อยๆพยุงตัวไว้ได้ แต่ว่าดวงตากลับจ้องอยู่ที่หวางเถ่ ในแววตามีความหนักแน่นอยู่

ลูกเตะนั้นของเขา แม้ว่าจะอยู่ในอากาศไม่มีจุดที่รับแรงกำลัง สามารถถูกตีให้หักได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่าสามารถตอบสนองได้ภายในระยะเวลาสั้นๆขนาดนี้ แล้วยังหาจุดสมดุลได้ สามารถนึกคิดได้ ว่าจะดูถูกไม่ได้

“แกเป็นใคร”

ฉางลี่เสวถามหวางเถ่

เขารู้สึกว่า ไม่ใช่คนธรรมดา มีโอกาสมากที่จะเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง ยอดฝีมือที่ซ่อนตัวอยู่

“ทหารเล็กๆคนหนึ่งภายใต้บัญชาของเจ้าพระคุณ” หวางเถ่พูดด้วยสีหน้าตรงไปตรงมา

เขาไม่ได้โกหก ที่ผ่านมาสามารถพูดได้ว่าเป็นนายพล แต่ว่าตั้งแต่ที่ทำการหักหลังแล้ว ตำแหน่งนั้นก็ได้ถูกลบล้างไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ทำได้เพียงแค่เริ่มเป็นตั้งแต่ทหารเล็กๆเท่านั้น

“ทหารเล็กๆ!”

แต่ว่าคำนี้ กลับทำให้ฉางลี่เสวไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาคิดว่าจะเป็นยอดฝีมือที่ซ่อนตัวอยู่คนหนึ่ง ตาแก่คนที่เก่งกาจ แต่กลับบอกมาว่าเป็นทหารเล็กๆที่อยู่ภายใต้บัญชาของคนอื่น

ทหารเล็กๆคนหนึ่ง ในสายตาของหวางเถ่ คือทหารคนหนึ่ง เป็นทหารที่เคยเข้าอยู่ในกองทัพอย่างแท้จริง

แต่ในสายตาของฉาวลี่เสว นั่นก็คือความหมายที่เป็นแค่ลูกน้องคนหนึ่ง

ความหมายนี่ก็หมายความว่า ยอดฝีมือที่เขาคิดไว้เป็นแค่ลูกน้องคนหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นฉินเฟิงคนนั้นก็คือลูกพี่ ท่าทางดูเก่งกาจมาก ทำให้เขารู้สึกได้ถึงการถูกเหยียบย่ำอย่างชัดเจน

“นี่ วันนี้ฉันจะจัดการไอ้นี่ทิ้ง ไม่ใช่เรื่องของนาย ไปให้พ้นซะ” ฉางลี่เสวชี้หวางเถ่