เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 170

ปัก

เมื่อฉางลี่เสวตกลงมาจากบนท้องฟ้า ตกลงกับพื้นอย่างหนัก กระแทกฟันหลุดหลายซี่ แล้วยังมีเลือดด้วย แต่เขากลับแข็งทื่อไปทั้งตัว ในสมองเต็มไปด้วยความคิด

ทักษะมวยของตัวเองมีข้อบกพร่องได้ยังไง

นั่นเป็นถึงทักษะมวยที่ตัวเองภูมิใจมากที่สุด

นั่นเขาฝึกฝนมาสิบกว่าปี และเป็นทักษะมวยที่ทำให้สามารถสะท้านคิกบ็อกซิ่งได้ แต่ว่าทำไมตอนนี้ถึงได้มีข้อบกพร่อง เขาไม่กล้าเชื่อ แต่ก็ไม่เชื่อไม่ได้

ตัวเองแพ้แล้ว แล้วยังแพ้อย่างราบคาบด้วย

“พี่ชาย”

หวางลี่มองดูฉางลี่เสวที่นอนอยู่บนพื้นและเห็นได้ชัดว่าถูกต่อยจนมึนไปแล้ว ด้วยสีหน้าน่าเหลือเชื่อ พี่ชายของตัวเอง เป็นถึงที่หนึ่งของคิกบ็อกซิ่ง ตอนนี้มันสถานการณ์อะไรกัน

ถูกหมัดเดียว ต่อยล้มลงกับพื้น

“พี่ชาย รีบลุกขึ้นสิ ก็แค่ไอ้แก่นี่ จะต่อยนายแพ้ได้ยังไงกัน” หวางลี่คลานมาด้วยสีหน้าไม่ยอมแพ้ เตรียมจะพยุงฉางลี่เสวขึ้น

เพียงแต่ว่า ฉินเฟิงมองดูแล้วพูดว่า “ซี่โครงหักสามท่อน ทางที่ดีรีบส่งโรงพยาบาลให้เร็ว ไม่อย่างนั้นจะไม่รอดชีวิต”

“อะไรนะ!”

หวางลี่ตกใจ

“ที่เขาพูด…..เป็นความ…จริง…”

ฉางลี่เสวหายใจเข้า บนใบหน้ามีความเจ็บปวด เขาสามารถรู้สึกได้ ว่าตัวเองซี่โครงหัก แต่ว่าตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจ แต่ฉินเฟิงนั่นกลับมองออกได้อย่างชัดเจน

“หา…ไปโรงพยาบาล”

หวางลี่เองก็ได้รับบาดเจ็บ เตรียมตัวจะจากไปพร้อมกลับฉางลี่เสว แต่ถึงแม้ว่าจะจากไป ก่อนจะจากไปก็ยังพูดขู่ออกไปประโยคหนึ่ง “ไอ้หนุ่ม เรื่องนี้ไม่ง่ายขนาดนั้น”

เห็นได้ชัด ว่าแค้นนี้ เขาจำไว้แล้ว

“หยุด”

และในเวลานี้ ฉินเฟิงออกคำสั่ง

ตรงหน้าของพวกเขา ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งปรากฏตัว นั่นก็คือหวางเถ่ มีสีหน้าจริงจัง ขวางพวกเขาไว้

“ทำไม จะฆ่าทิ้งให้หมด? แม้แต่ความกล้าที่จะปล่อยพวกเราไปก็ไม่มี?”

หวางลี่หันหลัง ยิ้มเยาะออกมา

เพียงแต่ว่าต่อหน้าแสดงออกอย่างดุดัน แต่ความเป็นจริงในใจ กลับรู้สึกร้อนรนอย่างมาก แม่เอ้ย รู้แต่แรกก็ไม่อวดเก่งอย่างนี้แล้ว จะขู่อะไรกัน ดูหนังเยอะไปรึไง

จากไปดีๆ แค่นั้นก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง

ยังจะพูดขู่อีก ขู่ออกไป ไม่แน่ว่าขู่ออกไปอย่างนี้ ก็จะไปไม่พ้นแล้ว

“คือ….พี่ชาย….พวกเรา….”

เมื่อกี้หวางลี่อยากจะอ่อนข้อลงแล้วยอมรับผิด

แต่ว่าเวลานี้ ฉินเฟิงกลับลุกขึ้นยืน เดินไปที่ข้างตัวพวกเขา เอียงคอพูดว่า “ร้านนี้ ทำอะไรเสียไปบ้าง ชดเชยคืนสามเท่า ขาดแม้แต่นิดเดียว ซี่โครงหักอีกสามท่อน”

พูดจบ ก็จากไปพร้อมกับหวางเถ่

“ตกลง”

หวางลี่โล่งอกไปที ยังดี ที่ไม่ได้จะคิดบัญชีกับเขา

แต่ในเวลานี้ ฉางลี่เสวที่เจ็บหนักกัดฟัน ในสายตามีความไม่พอใจ “ไอ้นี่ ตั้งแต่เริ่มจนจบ ไม่ได้วางพวกเราไว้ในสายตาเลยสักนิด”

เวลาไหน ที่ฉางลี่เสวอย่างเขาไม่ถูกวางไว้ในสายตา

แต่ว่า ความจริงในตอนนี้ก็คือ เขาสู้ไม่ได้แม้แต่ลูกน้องของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ

และเมื่อฉินเฟิงและหวางเถ่จากไป ก็แยกทางกัน หวางเถ่เตรียมจะพาลูกสาวของเขาไปที่วิลล่าหยุนติ่ง ใช้ชีวิตอยู่กับฉินเฟิง ปลอดภัยที่สุด

ตั้งแต่นั้น เขาก็จะได้ทำงานใต้บัญชาให้กับฉินเฟิงแล้ว

ส่วนฉินเฟิง ได้กลับไปยังวิลล่าหยุนติ่งก่อน

“เจ้านายคะ”

โหวเมิ่งหยาวยืนอยู่หน้าประตู ทำความเคารพฉินเฟิง

ตอนนี้ในวิลล่าหลังนี้ ไม่มีคนอื่นอยู่ ฉินเฟิงเองก็ไม่ชอบให้คนอื่นมารับใช้ ดังนั้นเวลาปกติที่ทำกับข้าวก็ให้โหวเมิ่งหยาวเป็นคนทำ ถือเป็นตัวแทนและเป็นแม่บ้านไปพร้อมกัน