เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 186

วิลล่าหยุนติ่ง

“คุณผู้ชาย เมื่อวานนี้ตระกูลโจวกังวลแล้ว ตรวจสอบเรื่องราวเกี่ยวกับคุณทั้งคืน แต่ว่าตรวจสอบอะไรออกมาไม่ได้”ฉีหยุนโทรศัพท์มา

เนื่องจากว่าคนของอีสเตอร์แลนด์ และมาตรการรักษาความลับก็ทำได้ดีมาก ตรวจสอบอะไรออกมาไม่ได้

ถ้าไม่ดี คาดการณ์ว่าประเทศต้าหัวก็พังไปนานแล้ว

“เริ่มกังวลงั้นเหรอ?”

ฉินเฟิงแสยะยิ้ม วางสายแล้ว

เป้าหมายของเขา กำลังทำให้คนของสามตระกูลใหญ่รู้สึกถึงความตายทีละขั้น แบบที่รู้แต่ทำอะไรไม่ได้ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความทุกข์ทรมานอย่างแท้จริง

คนมีต่อมโมโห สะกิดโดนก็ต้องโมโห!

และในเวลานี้ ฉินกั่วกั่วทานอาหารเช้าแล้ว ก็จับฉินเฟิงไว้ และพูดออดอ้อนว่า: “พ่อค่ะ พวกเราไปดูทะเลสาบกันเถอะ ครั้งก่อนแม่บอกว่าจะพาหนูไป แต่ว่าเพราะว่าทำงานมาโดยตลอดก็ไม่ได้ไป”

ฉินกั่วกั่วตื่นแต่เช้าตรู่ เด็กน้อยก็เต็มไปด้วยพลัง แม้ว่าวิลล่าหยุนติ่งจะใหญ่ และหรูหรา แต่สำหรับเด็กน้อย ความรู้สึกแปลกใหม่ก็แค่นั้น

“คุณอา เสี่ยวหยูก็อยากไปด้วยค่ะ”

เสี่ยวหยูที่ยืนอยู่ข้างๆกับกั่วกั่ว เบิกตาทั้งสองที่สุกใสกว้าง ในดวงตาเล็กก็มีความปรารถนาเช่นกัน

“วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ?”ฉินเฟิงถาม

“วันนี้วันหยุดสุดสัปดาห์ค่ะ”

กั่วกั่วทำหน้าทะเล้น

“งั้นก็ได้”

ฉินเฟิงตกลงแล้ว

ทำสงครามอยู่ข้างนอกมานานหลายปี ยากที่จะมีเวลาได้อยู่กับลูกสาวของตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ก็ไม่มีธุระอะไร

ทะเลสาบต้าหมิง

ทะเลสาบแห่งนี้เป็นทะเลสาบที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเจียงเฉิง มีสภาพแวดล้อมที่สวยงาม อากาศบริสุทธิ์ ตื่นแต่เช้ายังจะได้เห็นฝูงนกกระเรียนขาว ทำให้คนจิตใจเบิกบานผ่อนคลาย

“พ่อ พ่อค่ะ แม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับทะเลสาบต้าหมิง กั่วกั่วก็อยากเห็นมาโดยตลอด แต่ว่าแม่ไม่พาหนูมาสักที ”

ฉินกั่วกั่วใส่ชุดเอี๊ยมสีน้ำเงินเล็กๆ น่ารักมาก จับมือขวาของฉินเฟิง และบุ้ยปาก

สำหรับเสี่ยวหยู ใส่ชุดเดรส ใบหน้าเล็กค่อนข้างอ้วน ทำให้คนอดไม่ได้ที่อยากจะหยิกแก้ม และจับมือซ้ายของฉินเฟิงอย่างน่ารักมาก

นี่เป็นคำสั่งของฉินเฟิง คนหนึ่งอยู่ข้างซ้าย คนหนึ่งอยู่ข้างขวา

ถ้าเสี่ยวหยูหายตัวไป หวังเถ่จะสูญการควบคุมอย่างแน่นอน ตลอดชีวิตนี้ของหมอนี่ก็เหลือเพียงเสี่ยวหยู ถ้าเป็นครูทหารมาเฟียแต่ก่อน มีความสามารถสังหารได้ทั้งเมืองเจียงเฉิง

“วันนี้ฉันก็พาพวกลูกมาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย ต่อจากนั้นเงยหน้ามองไปรอบๆ เพราะว่าตอนนี้ยังเช้าไปเกิน มีคนไม่มากนัก และในอากาศยังมีไอน้ำขาวจนมองไม่เห็นอยู่หนึ่งชั้น

แต่ทว่า ก็เป็นทิวทัศน์แบบนี้ ที่ทำให้คนจิตใจเบิกบานผ่อนคลาย

พาเด็กสาวสองคน เดินเล่นอยู่ที่ข้างทะเลสาบ มองดูนกกระเรียนขาวสยายปีกบินให้สูง พรึ่บพรั่บ กระพือปีกเหมือนเส้นโค้งสีขาว บางตัวหยุดอยู่กับที่ กระพือขนนก บริสุทธิ์ และสะอาด

“พ่อค่ะ ให้อาหารนกกระเรียนตัวใหญ่พวกนี้ได้มั้ยคะ? ก็เหมือนกับที่กั่วกั่วและเสี่ยวหยูให้อาหารนกพิราบเมื่อวานแบบนั้น”

กั่วกั่วเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่หนึ่งที่เหมือนแม่ของเธอ ซ่อนดวงดาวอันเปล่งประกายเอาไว้อยู่ และกะพริบและถาม

วิลล่าหยุนติ่งหันหน้าเข้าหาทะเล ปกติก็มีลมทะเล ยังมีพวกนกพิราบขาวฝูงนั้น บ่ายเมื่อวานนี้ฉินเฟิงออกไปเล่นกับเด็กน้อยทั้งสองคนนี้บนชายฝั่ง และให้อาหารฝูงนกพิราบ

เด็กน้อยทั้งสองก็มีความสุขเป็นอย่างมาก

เสี่ยวหยูก็ทำแก้มป่อง มองไปทางฉินเฟิง เธอก็อยากให้อาหารนกกระเรียนด้วย