เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 19

บทที่19 เป็นการเข้าใจผิดทั้งหมด

“อวดเก่งนักนะ！”

เปียวจื่อรู้สึกโกรธขึ้นมาแล้ว เขามองแล้วยังเหลือลูกน้องอีกสามคน ทันใดนั้นก็พูดขึ้นมาว่า "ลุยพร้อมกัน พวกแกมีมีดกันทุกคน เคลื่อนไหวให้มันเร็วหน่อย ในมือมันมีคนอยู่ด้วย มันตอบโต้ไม่ทันอยู่แล้ว”

ยังไงก็เคยฆ่าคนมาก่อน ตอนนี้ยังพอมีสติอยู่บ้างเล็กน้อย

หากคนธรรมดาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ แม้ว่าจะสามารถสู้ได้ ในมือมีตัวประกัน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกสวะสี่หรือห้าคนหรอก แต่อย่างไรก็ตาม คนที่พวกเขาพบเจอคือฉินเฟิง

"รนหาที่ตาย"

ฉินเฟิงเอ่ยคําสี่คํานี้ออกมา จากนั้นต่อด้วยหนึ่งคนและแซ่หนึ่งเส้น ในสถานการณ์ที่พวกมันยังไม่ทันตั้งตัว มันได้รับแรงกระแทกอย่างหนัก และพวกมันก็ปลิวออกไป กระแทกพื้นอย่างแรง

“อ๊ากก……”

พวกสวะเหล่านั้นรู้สึกหวานในปากของพวกเขา กระอักเลือดออกมาเต็มปาก อยากจะลุกขึ้นหนี แต่ได้สูญเสียในการทรงตัวไป แล้วก็กำลังจะตาย

"ให้ตายเหอะ"

เปียวจื่อกัดฟันกรอด สบถด่าออกไป แล้วหันหลังเดินจากไป

ตราบใดที่ขุนเขายังเขียวขจีอยู่ อย่าได้กลัวว่าจะไม่มีฟืนไฟ

แต่น่าเสียดาย ในตอนนี้ได้ก้อนหินปริศนาถูกโยนมา แล้วโดนที่ท้ายทอยของเธอ เสียงลั่นดังปัง ทำให้เขาล้มลงกับพื้น และหมดสติไปทันที

“ไอ้พวกเลว”

ฉินเฟิงเห็นว่าทุกคนหมดสติแล้ว จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

แต่หลังจากออกไป มองดูหลิวลานเมิ่งในอ้อมแขน จู่ๆก็รู้สึกกลัดกลุ้ม :"หลิวลานเมิ่ง คุณว่า ตอนนี้ผมควรจะพาคุณไปที่ไหน?"

บ้านของหลิวลานเมิ่ง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่ที่ไหน

ถ้าจะหาอิ่นซิน เธอคงหลับอยู่บ้านแล้ว ถึงโทรไปก็ไม่สามารถปลุกเธอตื่นได้

"ช่างเหอะ”

ฉินเฟิงเงยหน้าขึ้นมองด้านหน้า ดีที่มีโรงแรมแห่งหนึ่ง เขาได้เดินเข้าไป "คุณพนักงานครับ ช่วยเปิดห้องให้ผมหนึ่งห้องด้วยครับ"

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเฟิงก็อุ้มเธอเข้าไป แต่ทันใดนั้น หลิวลานเมิ่งก็อ้วกออกมา อาจเป็นเพราะดื่มเหล้ามากเกินไป ทันใดนั้นอ้วกก็กระเด็นเปื้อนไปทั้งร่าง

ประเด็นคือ แบบนี้ก็ยังไม่ตื่น

"อ้วกตอนไหนไม่อ้วก แต่ดันมาอ้วกเวลานี้เนี่ยนะ ”

ฉินเฟิงรู้สึกปวดหัวเลยทีเดียว เขาจึงได้เรียกพนักงานที่อยู่ข้างนอก แล้วดึงเงิน 500 หยวนจากตัว และยื่นให้เธอ "เพื่อนผมเมา คุณช่วยผมเอาเสื้อผ้าของเธอ ไปซักให้ทีนะครับ"

“ ได้ค่ะ ”

พนักงานรับเงินห้าร้อยหยวนนั้นไป และตอบตกลงทันที

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฉินเฟิงก็เดินจากไป ตรงกลับไปที่บ้านของอิ่นและกลับไปที่ห้องฉินกั่วกั่วก็วิ่งไปและกอดต้นขาของฉินเฟิงไว้ "พ่อคะพ่อคะ

แม่กําลังละเมออยู่"

"ฝันละเมอ?"

ฉินเฟิงเดินเข้าไป

“โปรเจคของ……บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป……ฉัน……ต้องเอาให้ได้……ต้องเอา……โอกาส……เดียวเท่านั้น”

อิ่นซินหลับอยู่บนเตียง ส่งเสียงอ้อมแอ้มและพูดออกมาเป็นระยะ ๆ ซึ่งทำให้ฉินเฟิงเข้าใจบ้างเล็กน้อย จากนั้นฉินเฟิงก็เดินเข้าไปในทันที

และกระซิบข้างหูอิ่นซินว่า "วางใจเถอะ จะมีผมอยู่ในทุกเรื่อง พรุ่งนี้คุณจะต้องคว้าเอาโปรเจคนี้มาได้อย่างแน่นอน ใช่แล้ว ที่ผ่านมายังไม่ได้บอกคุณเลย สามีของคุณเป็นวีรบุรุษ ที่ไม่มีใครเทียบได้ ราตรีสวัสดิ์นะครับ ภรรยาผู้ยิ่งใหญ่”

หลังจากพูดจบ ฉินเฟิงก็คลุมผ้าห่มให้อิ่นซิน

ครั้งนี้ อิ่นซินขมวดคิ้วแน่น และยืดตัว เหมือนกับว่าเธอกำลังฝันอะไรแปลกๆอยู่

ในขณะที่ฉินเฟิงหลับไป ก็เหลือบมองไปที่อิ่นซินอยู่แวบหนึ่งและได้พูดขึ้นมาว่า "พรุ่งนี้ผมมีเซอร์ไพรส์ให้คุณนะครับ"

วันรุ่งขึ้น

อิ่นซินลุกขึ้น นวดไปที่ขมับของตัวเอง มองไปที่ห้อง มีเพียงฉินเฟิงอยู่เพียงคนเดียว :"ที่รัก วันนี้บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปมีงานตัดริบบิ้นนะครับ ”

"ลูกขา แต่งตัวเร็วเข้า เตรียมตัวไปกัน”

เสียงของจางลี่ดังมาจากชั้นบน

ในบรรดาธุรกิจของเมืองเจียงเฉิง การที่บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปจะปักหลักถิ่นฐานนั้น เป็นเรื่องที่ใหญ่จริงๆ เพราะว่าเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มาจากจิงตู

"และความเป็นไปได้ที่เราจะคว้าโปรเจคของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปได้นั้น เท่ากับศูนย์”

หลิวลานเมิ่งหันไป พูดกับพ่อแม่ของอิ่นซิน

ขับไล่ออกจากครอบครัว!

ตัวอักษรสี่ตัวนี้กระทบหัวใจของอิ่นหยวน และถามฉินเฟิงด้วยอาการอึดอัดใจว่า "นี่เป็นเรื่องจริงหรอ นายพนันแบบนั้นจริงๆเหรอ?" ”

" ใช่ครับ "

ฉินเฟิงไม่ปฏิเสธสิ่งที่เขาเคยทํามาก่อน แต่เรื่องของหลิวลานเมิ่ง เป็นเรื่องเข้าใจผิด ทันทีที่จะเปิดปากและอธิบาย

: "เมื่อคืน …… "

"ฉินเฟิง คุณยังคิดที่จะแก้ตัวอีกหรือ? ”

“อิ่นซินเดินเข้ามา น้ำตารินไหลอาบใบหน้าของเธอ “ลานเมิ่งเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของฉัน และเป็นเพื่อนที่ฉันเติบโตมาด้วย ฉันรู้จักลานเมิ่งดี เธอไม่ล้อเล่นกับเรื่องอะไรแบบนี้หรอก"

"ฉินเฟิง คุณรู้ไหม? ฉันคิดว่า คุณเป็นคนดี ฉันสามารถฝากตัวฉันและกั่วกั่วไว้กับคุณได้ แม้แต่หลังจากดื่มเสร็จเมื่อคืน ฉันบอกกับลานเมิ่ง ว่าฉันคงต้องเป็นภรรยาที่ดี แต่ฉันไม่เคยคิดว่า คุณจะเป็นคนแบบนี้! แต่ก่อน คุณทอดทิ้งฉันกับแม่ฉัน วันนี้คุณมาเหยียดหยามเพื่อนฉัน ไอ้สารเลว ทำไมคุณถึงทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้！”

จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้น และตบหน้าฉินเฟิงอย่างรุนแรง และยังมีคำพูดที่ตีโพยตีพาย: " ฉินเฟิง คุณทําให้ฉันผิดหวังมาก ฉันผิดเองที่เชื่อใจคุณ”

เพี๊ยะ!

ฉินเฟิงไม่ได้หลบ และทนต่อการตบนั้น

“ตอนนั้น ฉันยังเชื่อคุณ คิดว่าคุณสามารถเปลี่ยนตัวเองได้ ยังให้คุณเข้ามาในบ้าน ทำสัญญาครึ่งปี แต่ตอนนี้คิดดูแล้ว ฉันมันหน้ามืดตามัวไปแล้วจริงๆ”

อิ่นหยวนตัวสั่น และชี้ไปที่ฉินเฟิง ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

“ไอ้เลว ไปให้พ้น! ”

หลิวลานเมิ่งก็ด่ากราดไปที่ฉินเฟิงเหมือนกัน ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

อย่างไรก็ตาม ฉินเฟิงไม่ได้สนใจหลิวลานเมิ่ง แต่สายตาคู่นั้นมองไปที่อิ่นซินที่กําลังร้องไห้อยู่ ในใจของเขาเจ็บปวด อยากจะก้าวไปข้างหน้า แต่ในเวลานี้ อิ่นซินก็ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว " คุณออกไป !”

ฉินเฟิงถอนหายใจ และดึงบัตรสีดําออกมา และวางมันลงบนโต๊ะ และพูดอย่างยุ่งเหยิงว่า" "ที่รัก อย่าร้องไห้ ฉันไม่ได้ทำเรื่องนี้จริงๆ วันนี้คุณจะไปบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป ถือบัตรนี้ไว้ บัตรนี้จะทำให้คุณผ่านไปได้โดยไม่มีสิ่งกีดขวาง ในเมื่อคุณไม่ต้องการเห็นผม งั้นผมจะไป

“ จริงๆแล้ว วันนี้ฉันยังมีเซอร์ไพร์สให้คุณด้วย