เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 233

“คุณลุงขา ทำไมเราต้องทิ้งพี่สาวไว้ตรงนั้นหรอคะ”

เสี่ยวหยูไม่เข้าใจ จึงเงยหน้าถาม

“เพราะว่า พี่สาวคนนั้น หยิ่งผยองเกินไป ครั้งนี้ ลุงจะขัดเกลาความหยิ่งผยองของเธอ ถ้าไม่สามารถขัดเกลาได้ ค่อยว่ากันอีกที”

ฉินเฟิงจูงมือน้อยๆป้อมๆของเธอ เดินจากไป

เวลานี้เอง เหลือไว้แค่หลิวหลินกับหวางเถ่

“นี่ลุง ลุงพูดแบบนี้ มั่นใจเกินไปหน่อยมั้ง ถึงแม้ฉันจะพึ่งถูกลุงโจมตี แต่เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจต่างหาก”

หลิวหลินมองดูหวางเถ่ที่สวมชุดคนใช้แรงงาน แถมยังเดินขากะเพก

เธอไม่รู้สึกจริงจังอะไรเลยจริงๆ

ถึงแม้เมื่อครู่ลุงวัยกลางคนผู้นี้จะตามมาได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะให้ความสำคัญ อย่างมากก็แค่ไม่ทันได้ระวังตัวเท่านั้นแหละ ต้องรู้ว่า เธอเป็นตำรวจสาวเบอร์หนึ่งแห่งเจียงเฉิงเชียวนะ

ได้ที่หนึ่งของการแข่งขันศิลปะป้องกันตัว

ต่อกรแค่ลุงวัยกลางคนคนเดียว ไม่คณามือหรอก

“เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง”

หวางเถ่ส่ายหัวไปมา เด็กผู้หญิงแบบนี้ ไม่ควรค่าให้เขาสอนหรอก จากนั้นเขาจึงหันหลังเดินจากไป

“คุณจะไปไหนไม่ได้นะ”

เมื่อเห็นหวางเถ่จะเดินจากไป หลิวหลินก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจ ทำไมต้องทำท่า ดูถูกเธอแบบนั้นด้วย ต้องรู้ว่าเธอมีทักษะรอบด้าน ฝึกมีดและปืนจริงจนคล่องแคล่ว

เธอจึงรู้สึกไม่พอใจในทันที

เตรียมจะพุ่งตัวเขาไป เพื่อจัดการกับหวางเถ่ พิสูจน์ให้ฉินเฟิงได้เห็น

ว่าตัวเองก็แข็งแกร่งเหมือนกัน

“กลับมานะ”

เงื้อมือออกไป

หลิวหลินเตรียมจะจับคอเสื้อของหวางเถ่ แต่วินาทีต่อมากลับพบว่าหวางเถ่ขยับตัวเบาๆ จากนั้นเธอก็คว้าความว่างเปล่า สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที เธอจะใช้แข้งเพื่อขัดขา

แต่ก็ พลาดเหมือนกัน

มองแวบแรก หวางเถ่ไม่ได้ขยับตัวเท่าไร แต่ว่าทั้งสองกระบวนท่าของเธอกลับพลาด

“ฉันไม่เชื่อ”

หลิวหลินไม่อยากจะเชื่อ ทั้งสองกระบวนท่าของเธอจะพลาด วินาทีต่อมา เธอขยับอีกครั้ง พุ่งไปข้างหน้า ใช้วิชามวยแบบทหาร ต่อยออกไปทันที

นี่เป็นวิชาที่ต้องเรียนในโรงเรียน

และเป็นวิชาที่เธอทำได้ดีที่สุด ตอนนั้นใช้วิชามวยแบบทหาร สู้กับคนนับสิบ

ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเธอ

เธอไม่เชื่อว่า ครั้งนี้จะไม่สามารถเอาชนะลุงอายุวัยกลางคนแบบนี้ได้

แต่แล้ว หลังจากที่เธอปล่อยกระบวนท่าออกไป หลิวหลินถึงพบว่า หวางเถ่เขย่งเท้า ซ้ายที ขวาที ต่อยไม่โดนเลยแม้แต่น้อย

ทั้งกระบวนท่า หลิวหลินแทบจะไม่สามารถแตะโดนชายเสื้อของหวางเถ่ได้เลย

“ไก่อ่อน ไม่รู้ว่าใต้เท้าทำไมถึงให้ฉันมาสอนเธอ”

หวางเถ่ที่อยู่ข้างหน้า ไม่แม้แต่จะเอียงศีรษะเลยแม้แต่น้อย เขาทำเพียงแค่ส่ายหัวไปมา แล้วก้าวไปข้างหน้า

“ฉัน！”

คำพูดนี้ทำให้หลิวหลินหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย คราวนี้เธอรู้แล้วว่าลุงวัยกลางคนคนนี้เก่งกาจขนาดไหน ทันใดนั้นเธอก็ไม่กล้าดูถูกอีกแล้ว เธอก้มโค้งคำนับ“ขอโทษค่ะ ที่ฉันดูถูกท่าน”

เธอถึงกับใช้คำว่า‘ท่าน’

คำพูดที่เธอพูดก่อนหน้านี้ เหมือนกับฝ่ามือ ตบบนหน้าของเธออย่างจัง

คิดว่านี่คือคนพิการจริงๆ

แต่ใครจะไปคิดกันล่ะว่า จะเก่งกาจขนาดนี้ เธอได้ใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี แต่ว่าเธอไม่สามารถแตะต้องแม้แต่ชายเสื้อของลุงวัยกลางคนคนนี้ได้เลย

แต่ทว่า เพื่อการใฝ่วิชาแล้ว เธอไม่สนใจเรื่องศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น

“คนหนุ่มสาวนี่ดีจริงๆ”

หวางเถ่ส่ายหัวไปมา“ใต้เท้าให้ทำการประเมินเธอ ฉันก็มีประเมินให้เธอเหมือนกัน วิ่งรอบคฤหาสน์หลังนี้ วิ่งไปเรื่อยๆ จนถึงเช้าวันที่สอง เวลาแปดโมง ภายในสิบหกชั่วโมง ห้ามหยุด ถ้าทำได้ เธอก็จะคู่ควรให้ฉันฝึกสอน”

“ไม่อย่างนั้น ก็จะเหมือนที่ใต้เท้าบอก เธอไม่คู่ควรให้ฉันฝึกสอน ไสหัวไปได้เลย”