เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 240

“งานประชุมผู้ปกครอง นายไม่ได้ให้พี่สาวของนาย หรือคุณยายของนายไปเข้าร่วมหรอ？”ฉินเฟิงถาม

เด็กชายก้มหน้าลงเงียบไปพักหนึ่ง แล้วพูดขึ้นมาว่า“ผมไม่ได้บอกกับพวกเขาครับ คนอื่นๆพ่อแม่ไปเข้าร่วม ผมอยากให้พ่อของผมไปเข้าร่วม ผมรอเขากลับมาตลอด”

ฉินเฟิงเงียบไป

ในเวลานี้เอง โจวเสี่ยวเมิ่งเดินมา เหลือบตามองดูทั้งสองคนแวบหนึ่ง แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า“ไปกินข้าว”

“ได้”

ฉินเฟิงพาเด็กชายกลับไป

หลังจากทานข้าวเสร็จ โจวเสี่ยวเมิ่งก็เรียกฉินเฟิงขึ้นไปบนดาดฟ้า แล้วยื่นบุหรี่ให้ฉินเฟิงหนึ่งม้วน สายตายังคงเย็นชาเล็กน้อย“สูบไหม？”

“เธอสูบบุหรี่？”

ฉินเฟิงไม่ได้รับบุหรี่ไว้ แต่ขมวดคิ้ว

“เรื่องของฉัน”

โจวเสี่ยวเมิ่งสบถอย่างไม่สบอารมณ์ หลังจากนั้นก็จุดบุหรี่ มือเรียวยาว สวยสง่าคู่นั้น กำลังสูบบุหรี่ เธอพ่นควันออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ทว่า วินาทีต่อมา บุหรี่ก็ถูกฉินเฟิงแย่งไป

“สูบไม่เป็น ก็อย่าสูบเลย”

ฉินเฟิงทิ้งบุหรี่ไปกับพื้น แล้วเหยียบไปสองครั้ง ดูท่าทางเหมือนจะสูบบุหรี่ อันที่จริงโจวเสี่ยวเมิ่งสูบบุหรี่ไม่เป็นเลย เธอแค่แสร้งทำเท่านั้น จู่ๆเขาก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า“อยากทำท่าเป็นเด็กใจแตก แล้วบอกกับฉันว่า ไปบอกให้พ่อของเธอรู้ หลังจากนั้นให้รีบกลับมาสั่งสอนเธอล่ะสิ”

เหมือนเธอจะถูกพูดแทงใจดำ โจวเสี่ยวเมิ่งหันหลังเดินจากไป แต่พอเดินไปที่ที่ไม่มีคนแล้ว เธอก็พึมพำขึ้นมาว่า“ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก”

“เห้อ ไอ้โจว”

ฉินเฟิงถอนหายใจ ด้วยความรู้สึกที่ปนเป

พอถึงวันที่สอง

ฉินเฟิงกับโจวซูหวนไปร่วมงานประชุมผู้ปกครอง พอถึงหน้าประตู มีเด็กชายหลายคนเดินเข้ามา แล้วมองดูโจวซูหวน แล้วพูดว่า“ทำไม？เมื่อวานถูกฉันด่าจนกลัวไปแล้วล่ะสิท่า วันนี้ยังไปหาคนมาแกล้งเป็นพ่อของแกอีกงั้นหรอ”

“นี่เป็นลุงของฉัน มาร่วมงานประชุมผู้ปกครองกับฉันต่างหาก”โจวซูหวนกล่าว

“เหอะ ก็นึกว่าแกจะพูดว่า นี่คือพ่อของฉันเสียอีก เป็นไปตามคาดเลยแหะไอ้ลูกนอกคอกที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไม่มีใครรัก เลยต้องไปหาลุงมาคนหนึ่ง”

“ไอ้ลูกนอกคอกเอ้ย ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ พ่อฉันมาแล้ว ยังขับรถเบนซ์มารับฉันด้วย”

“ไม่เพียงแค่ไม่มีพ่อกับแม่นะ ยังไม่มีเงินอีก”

เหล่าเด็กชายต่างพากันเยาะเย้ยโจวซูหวน

ฉินเฟิงสามารถสัมผัสได้ถึง มือที่โจวซูหวนจับมือตัวเองไว้ มันบีบแน่นขึ้นเล็กน้อย

“งานประชุมผู้ปกครองเริ่มได้”

เวลานี้เอง มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมแว่นตา กับกระโปรงรัดรูปทั้งตัวเดินออกมาจากด้านใน ดูท่าน่าจะเป็นครูประจำชั้น

ผู้หญิงคนนี้เหลือบมองโจวซูหวนแวบหนึ่ง ไม่ได้สนใจอะไร แล้วพานักเรียนเดินเข้าไป

เหลือไว้เพียงโจวซูหวนคนเดียว

“นี่คือจางฟางฟาง ครูประจำชั้นของผมครับ”โจวซูหวนพูดอย่างอ่อนแอ

“อืม”

สายตาของฉินเฟิงมีประกายความเย็นชาแวบผ่านเข้ามา

จากนั้น เขาก็เดินเข้าไป ถึงพบว่าโจวซูหวนนั่งอยู่แถวสุดท้าย ห่างจากกระดานไกลมาก ทันใดนั้นเขาจึงถามว่า“เกิดอะไรขึ้น นายก็ไม่ได้สูงอะไร น่าจะได้นั่งข้างหน้าสิ”

“ครูเป็นคนจัดที่ให้ครับ ผมก็อยากนั่งข้างหน้าเหมือนกัน แต่ครูไม่อนุญาตครับ”โจวซูหวนก้มหน้าพูด

“ดีมาก”

ในใจของฉินเฟิงรู้สึกถึงความเศร้า

ครูบาอาจารย์ที่สอนคน สอนคนแบบนี้หรอ สอนประสาอะไรกัน？