เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 281

ณ หมู่บ้านเบียนกวน

มีตำแหน่งอยู่ในเซาเทิร์นแลนด์ของต้าหัว เป็นหมู่บ้านธรรมดาๆ เพียงแต่วันนี้ ในหมู่บ้านไม่ได้เงียบสงบอย่างนั้นแล้ว

“ห่า！”

กองกำลังโพกผ้าสีดำ มือถือดาบใหญ่ สายตาเย็นชา บุกเข้ามาในหมู่บ้านนี้

โหดเหี้ยมไร้น้ำใจ เข่นฆ่าไม่เว้น

“กูสู้ตาย！”

ชาวบ้านที่นี่ล้วนเป็นชาวนา ตอนนี้ก็ได้รวมตัวกันไว้ ใช้คานหาม จอบเสียม และอุปกรณ์ทำนาต่างๆ แทนอาวุธบุกเข้าสู้ แต่ว่าคนที่บุกมา ล้วนเป็นคนที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี

ดาบแล้วดาบเล่า

คนแล้วคนเล่า ล้มลงในกองเลือด

“ปล่อยผมออกไป！”

ในห้องแห่งหนึ่ง มีหนุ่มน้อยอายุประมาณ18คนหนึ่ง เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด สายตาแดงเป็นเลือด อยากจะบุกออกไปสู้ แต่ว่าถูกองครักษ์หลายคนในห้องจับกดไว้ที่พื้น

“นายน้อย คุณเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าถิ่น ความหวังสุดท้ายของเจ้าถิ่น ก็คือให้นายน้อยมีชีวิตรอดออกไปจากเซาเทิร์นแลนด์”

องครักษ์พวกนั้น ล้วนเป็นทหาร เห็นภาพดังนั้น มีหรือจะไม่ปวดใจ

พวกเขาเป็นองครักษ์ของเจ้าถิ่นเซาเทิร์นแลนด์ หลังจากเมืองแตกแล้ว เจ้าถิ่นเซาเทิร์นแลนด์ก็สู้จนตัวตายอยู่บนกำแพงเมือง คำสั่งสุดท้ายที่สั่งมาก็คือ พาลูกชายคนเดียวของเขาออกไปจากเซาเทิร์นแลนด์

กองทัพหน้าพวกนี้ของประเทศหนานเยว่ ก็มาเพื่อตามฆ่าพวกเขา

“บัดซบ！ตาแก่นั่น ไม่มีปัญญาเอง ทำเสียประตูเมืองไป เดิมทีก็เป็นหน้าที่ของเขา ตอนนี้ยังคิดจะส่งลูกชายตัวเองออกไปอีก มีแบบนี้เสียที่ไหน อีกอย่าง ไม่ว่าอย่างไร ผมก็เป็นลูกชายของตาแก่นั่น เป็นลูกชายของผู้นำองครักษ์ของเซาเทิร์นแลนด์ ผมจะหนีรอดไปเองได้อย่างไร ถ้าผมหนีไป แล้วชาวบ้านในเซาเทิร์นแลนด์ จะทำอย่างไร！”

ซูหมิงเจ๋อตะโกนใส่องครักษ์พวกนั้น

“นายน้อย！”

องครักษ์พวกนั้นก็หน้าเสีย

เพราะว่าเสียงมันดังมาก

เป็นอย่างนั้นจริงๆ พอคนด้านนอกได้ยิน ก็ไม่สนใจพวกชาวบ้านอีก แต่เดินมุ่งตรงเข้าไปในบ้าน เสียงดังโครม มีชายกำยำ สวมเสื้อผ้าครึ่งตัว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ มีพลังอาฆาตเต็มเปี่ยม เดินเข้ามาในเขตบ้าน

“หร่วนสง”

พอองครักษ์ทั้งหลายเห็นชายคนนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป

เพราะว่าคนคนนี้ เป็นยอดฝีมือของทัพหน้า

“พวกนั้นก็เจอตัวผมแล้ว ตอนนี้ก็ปล่อยได้แล้วสิ”

ซูหมิงเจ๋อดิ้นรน สถานการณ์แบบนี้ องครักษ์ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ต้องปล่อยไป

แต่ว่า พวกเขาก็ยังมาปกป้องที่ด้านหน้าของซูหมิงเจ๋อ แล้วพูดอย่างตั้งมั่นว่า “นายน้อย รีบหนีไป พวกเราจะต้านไอ้นี่ไว้เอง นายน้อยเป็นความหวังของเซาเทิร์นแลนด์ จะเป็นอะไรไปไม่ได้”

“ความหวังบ้าบออะไร ผมเป็นแค่ลูกชายของเจ้าถิ่นเซาเทิร์นแลนด์เท่านั้นเอง”

ซูหมิงเจ๋อก็ยืดเส้นยืดสาย จากนั้นก็มองไปยังหร่วนสงที่มีรูปร่างสูงใหญ่กำยำนั้น แล้วพูดว่า “ก็เพราะว่าผมเป็นลูกชายของเจ้าถิ่นเซาเทิร์นแลนด์นี่แหละ ผมถึงไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น พ่อผมตายในสงคราม ผมไม่อาจทำให้พ่อผมขายหน้าได้ อีกอย่าง ด้านนอกยังมีชาวบ้านอีกมากมาย จะให้ผมทอดทิ้งพวกเขา แล้วหนีรอดไปคนเดียว ผมทำไม่ได้”

ซูหมิงเจ๋อก้าวเดินออกมา บนตัวสวมเสื้อผ้าธรรมดา ดูแล้วไม่หรูหราอะไร สีหน้ายังเด็กอ่อน แต่มีความตั้งมั่นอย่างผิดปกติ

“หร่วนสง เดี๋ยวกูสู้กับมึงเอง มึงปล่อยชาวบ้านพวกนี้ไป” ซูหมิงเจ๋อกล่าว

“คนต้าหัว ช่างน่าสนใจจริง รู้ดีอยู่แล้วว่าตัวเองจะไม่รอด ยังจะนึกถึงพวกชาวบ้านพวกนี้อีก ชาวบ้านพวกนี้จะทำประโยชน์อะไรได้ แต่ว่ามึงมีความกล้า กูรับปากก็แล้วกัน”

“ทัพหน้าประเทศหนานเยว่ หยุดเดี๋ยวนี้”

พอหร่วนสงสั่งการไป ทหารประเทศหนานเยว่ก็หยุดการเข่นฆ่าทันที

จากนั้น หร่วนสงก็เอียงๆ คอ มุมปากก็ยิ้มร้ายๆ ออกมา “บอกตามตรง คนอย่างเจ้าถิ่นเซาเทิร์นแลนด์ กูฆ่าไม่ได้ งั้นกูก็ฆ่าลูกชายมันก็แล้วกัน จะได้สมดั่งใจหวังเสียที”

ตุบ

หร่วนสงออกแรงที่เท้า แล้วต่อยหมัดออกไป ผ่านอากาศจนเกิดเป็นเสียงลม

ซูหมิงเจ๋อก็มองหร่วนสง ถึงแม้ในสายตาเขาจะยอมตายแล้ว แต่ว่าเขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆ พ่อเขาสอนไว้ ตายก็ไม่ยอมแพ้

ตุบ

กำปั้นปะทะกัน

ซูหมิงเจ๋อรู้สึกเพียงว่าแขนของตนเองนั้น ส่งความเจ็บปวดเข้ามา แต่ว่า ก็ยังให้เขาได้หาโอกาสพบ ครั้งนี้เขาโจมตีหลอกล่อไป ทันใดนั้นอีกมือ ก็ซัดโจมตีเข้าไปทางมุมที่ปัดป้องไม่ได้

โจมตีจุดสำคัญ