เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 58

“ฮ่าฮ่า พระเอกตัวจริงมาแล้ว”

อิ่นเสี้ยงสวี่เอามือกอดอก มองไปที่ฉินเฟิงด้วยสายตาล้อเลียน “หยุดเขาไว้ ถ้าเขาตอบตกลง บริษัทซานหยวนกรุ๊ปของเราจะอยู่รอดได้อีกครั้ง ทุกคนจึงจะมีตำแหน่งหน้าที่”

แกร่ก แกร่ก แกร่ก

คนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าฉินเฟิงและอิ่นซิน แต่ละคนเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “พวกคุณออกไปไม่ได้ โดยเฉพาะคุณ ฉินเฟิง คุณต้องมีคำอธิบายให้เราในวันนี้”

“พวกคุณเป็นคนสร้างปัญหาขึ้น ตอนนี้ยังคิดจะหลบหนีอยู่อีกเหรอ?”

“คุณ คุณจำเป็นต้องให้คำตอบที่แน่นอนวันนี้ มิฉะนั้นพวกคุณสองคน อย่าคิดจะออกไปในวันนี้เลย”

พนักงานชายร่างกำยำยืนขวางอยู่หน้าประตู ดูท่าทางไม่ยอมปล่อยฉินเฟิงไป

ในเวลานี้ ฉินเฟิงประคองอิ่นซินเดินไปที่ประตู เขาเชยตามองขึ้น ดวงตามืดดำราวกับน้ำหมึก กวาดสายตามองทุกคนแล้วพูดออกมาคำหนึ่ง

“หลีกไป!”

ทันใดนั้น หัวใจของทุกคนก็สั่นระรัวอย่างอธิบายไม่ถูก สีหน้าเปลี่ยนไป พากันถอยกลับ ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายในยุคดึกดำบรรพ์

จนกระทั่ง ฉินเฟิงช่วยประคองอิ่นซินเดินออกจากประตูบริษัท พวกเขาถึงเริ่มหอบหายใจฟอดใหญ่ สถานการณ์เมื่อครู่ทำให้พวกเขาไม่กล้าหายใจ แม้แต่หายใจยังไม่กล้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องสกัดกั้นเลย

“เอ่อ แล้วพวกเราจะยังตามไปอยู่ไหม?”

มีคนถามอิ่นเสี้ยงสวี่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“ถามไปทำบ้าอะไร เศษสวะ พวกเศษสวะ คนเยอะขนาดนี้ ยังปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้”

อิ่นเสี้ยงสวี่ตำหนิพวกเขาประโยคหนึ่ง แต่ที่จริงแล้ว ในหัวใจของเธอ ยังคงรู้สึกใจสั่นอยู่บ้าง เมื่อครู่สายตาของ ฉินเฟิงทำให้เธอรู้สึกราวกับว่ามีมีดจ่ออยู่บนลำคอของเธอ

ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ถ้าฉินเฟิงต้องการ ก็สามารถฆ่าเธอด้วยสายตาได้เลย

จนกระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังไม่ฟื้นคืนสภาพเดิม

แต่ทว่า อิ่นเสี้ยงสวี่ได้สูดหายใจฟอดใหญ่ แล้วมองไปที่ฉินเฟิงและอิ่นซินที่กำลังจะจากไป ยิ้มมุมปากพูดว่า “พวกคุณไปแล้วยังไง ฆาตกรก็ไม่ใช่พวกเรา”

ระหว่างทาง ฉินเฟิงใช้กระดาษทิชชูเช็ดไข่เหล่านั้นให้ตัวเอง แล้วพูดขอโทษ

“ไม่ต้องขอโทษหรอก”

อิ่นซินมองฉินเฟิงชายร่างใหญ่ผู้อ่อนโยน เขาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างระมัดระวัง ยังมีความรู้สึกปลอดภัยที่เธอเคยมีตอนที่กอดเธอไว้ในอ้อมแขนที่บริษัท

ทำให้เธอใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก

แต่แล้วเธอก็ส่ายหัวพร้อมแววตาผิดหวัง พลางกล่าวว่า “ฉันไม่นึกเลยว่าพวกเขาจะเป็นแบบนี้ ฉันก่อตั้งบริษัทซานหยวนกรุ๊ปขึ้นมากับมือ พนักงานส่วนใหญ่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากฉัน แต่ตอนนี้ทั้งหมดกลับพุ่งเป้ามาที่ฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิดไป ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าฉันผิดพลาดตรงไหน”

“คุณไม่ผิด”

ฉินเฟิงเอื้อมมือข้างหนึ่งไปแตะแก้มของอิ่นซิน “ที่ผิดคือโลกใบนี้ ถ้าวันหนึ่งคุณต้องการ ผมยินดีที่จะเปลี่ยนโลกทั้งใบเพื่อคุณ”

“พูดจาอ่อนหวานเหลอืเกิน ไม่รู้ว่าไปเรียนมาจากไหน”

หัวใจของอิ่นซินเต็มไปด้วยความสุขเล็กๆ แต่แล้วต่อมา ในใจก็ยังคงผิดหวัง เพราะเธอรู้ว่าสิ่งที่ฉินเฟิงพูดคือการปลอบโยนเธอ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเล็กๆ คนหนึ่ง จะเปลี่ยนโลกได้อย่างไร

“เอาล่ะ กลับบ้าน กลับบ้านไปอาบน้ำกันเถอะ”