เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 92

“เสี่ยวเว่ย?”

ฉินเฟิงจำผู้ชายคนนี้ได้ เขาคือเสี่ยวเว่ย บาร์เทนเดอร์คนก่อนหน้านี้ที่ผสมวิสกี้ให้เขาแก้วหนึ่ง เพียงแต่ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยรอยบาดแผลทั่วร่างกาย

มีทั้งรอยคล้ำและรอยแดง

“เกิดอะไรขึ้น?”

เฉินจื่อซวนเดินกระอักเลือดเข้ามาเช่นกัน

“มีคนมาก่อความวุ่นวาย เป็นคนของเจ้าบาดแผลต้าตาว เขาบอกว่า นี่คือคำเตือนสำหรับพวกเรา คราวหน้าอย่าตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาอีก มิฉะนั้นสถานการณ์จะไม่ง่ายดายอย่างในวันนี้แล้ว”

เสี่ยวเว่ยกระอักเลือดไปออกมาพร้อมกับพูดอย่างเศร้าสลด

“แล้วคนอื่นๆ ล่ะ?”

ฉินเฟิงกวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่มีใครอยู่บนพื้นแล้ว

“คนอื่นๆ หนีไปหมดแล้ว” เสี่ยวเว่ยพูดด้วยความผิดหวัง

เหลือเพียงเขาคนเดียวที่อยู่ แม้ว่าจะไม่มีประโยชน์อะไร แต่เพราะเฉินจื่อซวนดีต่อเขา คราวที่แล้วครอบครัวของเขาเกิดเรื่องด่วน ก็ได้เฉินจื่อซวนที่ให้เขายืมเงิน

แม้ว่าเขาไม่สามารถทำอะไรให้เฉินจื่อซวนได้ แต่เขาก็ยังเฝ้าอยู่ในร้านได้

แม้ว่าจะถูกทุบตี

“ใช่แล้ว เจ้านาย พวกทวงหนี้มาแล้ว บอกว่าซูเยว่ขายเหล้าบาร์แห่งนี้ให้กับพวกเขาเป็นเงินสองล้านเจ็ดแสน พวกเขาต้องการให้เราย้ายออกวันนี้”

ทันใดนั้น เสี่ยวเว่ยก็นึกอะไรออกและถอนหายใจออกมา จากนั้นก็พูดกับเฉินจื่อซวนว่า “เจ้านาย เจ้าบาดแผลต้าตาวทำร้ายคุณหรือเปล่า ตอนนี้คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ไปซ่อนตัวในที่ของผมก่อน ผมเช่าห้องเดี่ยวเอาไว้”

“ไปอยู่กับคุณน่ะเหรอ? ฮ่า”

ในเวลานี้ มีชายสามคนเข้ามาทางประตู ล้วนเป็นพวกอันธพาล โดยเฉพาะชายย้อมผมสีทองทั้งหัวที่ดูแปลกแหวกแนวชาวบ้าน

“โชคดีที่ไม่มีคนอื่น พวกเรามาเร็ว”

ชายหัวทองมองไปรอบๆ และพบว่ามีเพียงพวกเขาสามคนที่มาที่นี่ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที พวกเขาอยู่ใกล้มากที่สุด พอได้ข่าวก็รีบมาทันที

โชคดีที่ไม่ได้มาช้า

“พวกคุณน่าจะรู้ว่าเรามาทำอะไร ส่งของมาดีกว่า เจ็ดล้าน ไม่ให้ขาดไปแม้แต่เฟินเดียว”

ชายหัวทองมองมาทางฉินเฟิงและพวก หยิบดาบสั้นออกมาจากตัว

“เอาไป...เงินของคุณ...คุณไป...ก่อนเถอะ...”

เฉินจื่อซวนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็กระอักเลือดออกมา แต่ก็ยังพยายามพูดกับเสี่ยวเสี่ยวที่คอยพยุงเขาอยู่ข้างกาย จากนั้นก็มองไปที่ฉินเฟิง

“อาเฟิง เอาเงินให้เธอสิ พวกเราไม่ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อน” เฉินจื่อซวนบอกกับฉินเฟิง

“อืม”

ฉินเฟิงแบ่งกระเป๋าหนังของตน แล้วยื่นให้เสี่ยวเสี่ยว

“ฉัน...”

เสี่ยวเสี่ยวถือกระเป๋าใบนั้นไว้ในมือ เธอรู้ว่ากระเป๋าใบนั้นมีค่าสามล้าน เธอควรออกไปทันที อีกสองคนที่เหลือจะขวางทั้งสามคนนั้นไว้

เงินของเธอจะขาดไปไม่ได้

ถึงเวลาได้เงินแล้ว สามล้านเลยนะ หนีไปให้ไกล ไปใช้ชีวิตดีๆ อยู่ในเมืองอื่น เมื่อมีเงินสามล้านนี้ จะทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ

แต่ทว่า เมื่อเธอหันหลังกลับและมองไปที่เฉินจื่อซวนอีกครั้ง เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยบาดแผลและคราบเลือด ทันใดนั้นขาของเธอก็ก้าวไม่ออก ราวกับว่าถูกฉีดตะกั่วเข้าไป

เธอทนไม่ไหวแล้ว

สุดท้ายก็ถอนหายใจ “ช่างมันเถอะ ถือซะว่าเป็นความโชคร้ายของฉัน ฉันคนนี้ก็ไม่มีอะไรดี แต่มีจิตใจดี ถ้าฉันไม่ดูแลคุณที่นี่ คุณคงไม่รอดแน่ สามล้านก็สามล้านเถอะ”

เธอยอมสละเงินสามล้าน อันที่จริงเมื่อเทียบกับเงินสามล้านแล้ว เธอเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเฉินจื่อซวนมากกว่า

“ฉันเคยเป็นพยาบาล ให้ฉันพันแผลให้คุณ”

เสี่ยวเสี่ยวจับตัวเฉินจื่อซวนนอนราบ แล้วเริ่มปฐมพยาบาล

“คุณเป็นพยาบาลเหรอ? แล้วทำไมถึงไม่ทำงานพยาบาลดีๆ ล่ะ?” เฉินจื่อซวนถามอย่างอ่อนแรง

“ฉันก็อยากเป็นพยาบาลดีๆ แต่ทางโรงพยาบาลใส่ร้ายกลั่นแกล้งฉัน บอกว่าฉันขโมยของ แถมยังเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของฉันอีก ครอบครัวของฉันอยู่ในหมู่บ้านที่ห่างไกล ฉันยังมีน้องชายอีกสามคนที่ไม่มีเงินเรียนหนังสือ ฉันไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากทำงานในวงการนี้”