Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 302

Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี – ตอนที่ 302
บทที่ 302 – ฉันคือพ่อของพวกนาย (3)“เฮเรียน่า!”
[อั๊ก…!]

เลียร่าได้ตะโกนออกมาอย่างตกใจ ในที่สุดราชินีซัคคิวบัสก็ถูกโจมตีเข้าแล้ว!

เลือดของเฮเรียน่าได้ไหลออกมาจากช่องท้องของเธอ เธอได้แต่ถอยกลับมาทั้งๆที่กุมแผลที่มีเลือดไหลอย่างต่อเนื่องเอาไว้ นี่คือการโจมตีตรงๆจากระยะประชิดทำให้เธอตกอยู่ในสภาพแบบนี้

[เจ้านี่มันคืออะไรกัน… การที่ตอบโต้ความสามารถของฉันได้นี่… มันไม่ใช่ที่รักด้วย! หรือบางทีมันอาจจะไม่ใช่สิ่งมีชีวิต]
[กำจัด]
“ย๊าาาากกก!”

เมื่อได้เห็นมันกำลังจะยกมือขึ้นอีกครั้ง เลียร่าก็ได้เม้มริมฝีปากเหวี่ยงหอกออกมา คลื่นกระแทกของเธอได้เบี่ยงเบนลำแสง ในที่สุดแลวมันก็หันมาหาเลียร่าและยกมือทั้งสองข้างขึ้น

[กำจัดคนขัดขวางที่มีความสำคัญสูงกว่า]
“ฉันไม่ชอบมันเลยสักนิด มันเอาแต่พ่นคำพูดเหมือนกับลูกน้องบอสสุดท้ายออกมาอยู่ได้!”

พลังเวทย์ทั้งหมดของเลียร่าได้ถูกรวมไว้ที่หอกและทำให้หอกสั่นสะเทือน เธอไม่สนแล้วต่อให้การโจมตีของเธอจะถูกเลียนแบบ คลื่นกระแทกของเธอได้เปลื่ยนพลังเวทย์ให้เป็นพลังโจมตีกายภาพ

มีคนบอกว่านคือมานาหรืออะไรงั้นหรอ? มันไม่สำคัญหรอก ตราบใดที่มันมีรูปร่างอยู่มันไม่มีทางหนีพ้นการสั่นสะเทือนไปได้!

[เลียร่านี่เธอ…]
“ถอยกลับไปรักษาตัวเองก่อน! เร็วเข้า!”
[…อึก!]

เฮเรียน่าไม่อาจจะพูดอะไรต่อได้หลังจากได้ยินแบบนี้ เธอได้หันหลังกลับไป ในตอนนี้เองวงแหวนทรงกลมก็ได้หมุนปกคลุมร่างมันถึงขีดสุด

[กำจัด]
“ก็มาลองดูสิ”

เลียร่าได้เข้าปะทะกับมันโดยไม่หยุดพักหายใจแล้ว แม้ว่าเธอจะกังวลเพราะเสน่ห์ของเฮเรียน่าไม่ได้ผลเลยสักนิด แต่ว่าโชคดีที่ว่าพลังของตัวเธอใช้ต่อกรกับมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ นี่สามารถจะยืนยันได้จากการเปลื่ยนรูปแบบการพูดของมัน

[เป้าหมายมีลำดับความสำคัญในการกำจัด]
[เพิ่มลำดับความสำคัญเป็นลำดับแรก]
“น่ารำคาญจริง!”
[กำลังตรวจสอบจุดอ่อนศัตรู]

ในตอนนี้เอง มันก็ได้เริ่มส่งเสียงออกมาอย่างไม่รู้จบ! เลียร่าได้รู้สึกอีกครั้งหนึ่งว่าปากของมันคือตัวการที่น่ารำคาญที่สุดและเริ่มทำหน้าเหมือนกับกำลังจะร้อง

[อาาาาาาาาาาา]
“อ๊ากกกกกกก! มันทำอะไรซักอย่างแล้ว!”

เลียร่ากำลังรู้สึกเคร่งเครียดมาก แน่นอนว่ามันไม่ใช่แค่เพราะคลื่นกระแทกของเธอถูกการสั่นสะเทือนของเสียงมันหยุดเอาไว้

แต่ถึงแม้เธอจะถึงพลังออกมาได้มากกว่าคลาสของเธอ แต่ว่ามานาของตัวเธอก็ยังเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอยู่ ในตอนนี้เธอกำลังรวมพลังเวทย์ทั้งหมดในร่างไปที่ปลายหอกอยู่ทำให้เธอจะคงสภาพแบบนี้ไว้ได้อีกแค่ประมาณ 3 นาทีเท่านั้น

“เราต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว แต่ว่า…”
“…นี่ก็ไม่ได้ผลเหมือนกัน”

พวกเธอก็น่าจะรู้นับตั้งแต่ที่มันต้านทานเสน่ห์ได้แล้ว ในระหว่างเลียร่ากำลังยื้อมันเอาไว้ข้างหน้า คิมเยซอลและจอมเวบ์คนอื่นๆก็ได้ร่ายเวทย์กันเพื่อจะหยุดมันเอาไว้ แต่ว่าน่าเสียดายที่ไม่มีเวทย์ไหนเลยที่ใช้ได้ผลดี!

“มัน…”

เอิลต้าได้กัดริมฝีปากตะโกนขึ้นออกมา

“มันมีความต้านทานพลังเวทย์! เพราะงั้นวิธีที่จะจัดการมันดีที่สุดเลยก็คือเพิ่มพลังเวทย์ไปเป็นการโจมตีกายภาพตรงๆเท่านั้น!”
“อ๊า ให้ตายสิ! นี่มันแปลกมากเลยนะ! แล้วก็ฉันจะต้องทำยังไงดีล่ะ?”

เอิลต้ากับคังมิเรย์ได้พูดกันในระหว่างกำลังร่ายเวทย์อย่างสิ้นหวัง

“เรากำลังหาทางออกอยู่”
“ช่วยรออีกนิด!”

นี่มันไม่ดีแล้ว พวกเธอไม่ได้ช่วยอะไรเลย! ถ้าแบบนี้… เลียร่าได้ดื่มโพชั่นขวดเล็กลงไปอีกครั้งเพื่อจะปัดลำแสงของศัตรูและตะโกนขึ้น

“โอโรจิ นายกำลังทำบ้าอะไรอยู่!”
[ข้ากำลังเตรียมการโจมตีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดจากข้อมูลที่มีอยู่ ไม่ใช่ว่าก่อนที่จะไปโจมตีมันการวิเคราะห์ข้อมูลของศัตรูตรงหน้ามันเป็นเรื่องพื้นฐานหรอกหรอ?]

นั่นมันสำหรับในฝั่งที่ได้เปรียบจากการซ่อนตัวเท่านั้น! เลียร่าอยากจะตะโกนแบบนี้ออกไป แต่ว่าเธอก็ต้องเงียบลงหลังจากได้รู้ถึงสิ่งที่โอโรจิกำลังพยายามจะทำ

[ช่วยรออีกนิด ยื้อศัตรูไว้อีกนิด]
“…เจ้านี่กำลังทำเหมือนกับอิลฮาน”

แม้ว่าโอโรจิจะมีรูปร่างมนุษย์จากการที่ยูอิลฮานสร้างให้ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้เป็นทั้งมนุษย์หรือมังกร

หลังจากการฝึกปรับตัวภายในบาเรีบกาลเวลามาเป็นเวลานาน ในที่สุดโอโรจิก็ขยับร่างกายได้ราวกับเปนร่างของตัวเองแล้ว และขอบเขตมันก็มากเกินไปนิดอีกด้วย

[อีกนิดเดียว… ฮ่าห์]
“ไม่สิ เขาทำได้ดูขัดหูขัดตากว่าอิลฮานซะอีก….”

ในตอนนี้โอโรจิได้กำลังควบคุมการเคลื่อนไหวของร่ายกายอยู่ตลอดเวลา และกำลังเปลื่ยนแปลงร่างกายของตัวเอง นี่คือความสามารถจากในตอนเป็นหอกมังกรแปดหาง แต่นี่เปนการเพิ่มพลังทำลายให้มากขึ้นด้วยร่างกาย กล้ามเนื้อ กระดูกและเลือดมังกร

จากภายนอกนี่ดูไม่ต่างจากมนุษย์ปกติเลย แต่ว่านี่คือการบีบอัดกล้ามเนื้อและกระดูกให้เปลื่ยนจากแขนกลายมาเป็นปืนใหญ่ที่ทำให้ไม่ว่าใครก็ต้องอึดอัดกันทั้งนั้น

[เสร็จแล้ว หยุดมันเอาไว้แบบนั้นแหละ!]
[ตรวจพบอันตรายจากเบื้องหลัง…]
“เขาบอกให้ฉันหยุดนายไว้น่ะ!”

คลื่นกระแทกที่ทรงพลังของเลียร่าไม่เพียงแต่ทำลายลำแสงเท่านั้น แต่กระทั่งยังหยุดการหมุนของวงแหวนด้วยเช่นกัน ในเวลาต่อมาโอโรจิที่ได้เปลื่ยนแขนเป็นปืนใหญ่ก็ได้พุ่งขึ้นมาบนท้องฟ้าอย่างต่อเนื่อง! นายูนาที่พึ่งรักษาเฮเรียน่าเสร็จก็หันมายกมือตะโกนออกมาทันที

“อ่า นี่มันเมก้า บัสเตอร์ล่ะ…!”
[เป็นไพท์บังเกอร์ต่างหาก!]

โอโรจิได้ตะโกนตอบปฏิเสธนายูนาออกมา! ใช่แล้ว ตอนนี้แขนของโอโรจิดูเหมือนจะยิงลำแสงปืนใหญ่ออกมาได้สัมผัสเข้ากับวงแหวน และหอกกระดูกที่แหลมคมก็ได้ถูกยิงออกมาจากแขนด้วยพลังที่ถูกบีบอัดและการระเบิดของเส้นใยกล้ามเนื้อของมังกรคลาส 7 รวมไปถึงยังมีการระเบิดของพลังเวทย์ด้วยทำให้หอกกระดูกได้แทงทะลุผ่านวงแหวนและปักเข้าที่ร่างกายของมัน

[ติดคริติคอล!]

[อั๊ก!?]

มันได้ชะงักขึ้นมาเป็นครั้งแรกแล้ว แม้กระทั่งการโจมตียังทำให้ได้แค่ทำให้มันหันไปสนใจเท่านั้น แต่ว่าการโจมตีนี้ของโอโรจิได้ทำให้เกิดบาดแผลถูกเจาะทะลวงขึ้น! มันได้รีบพยายามจะถอยไปรักษาบาดแผลของตัวเอง แต่ว่าการทำแบบนั้นมันไม่ง่ายเลยเพราะความทนทานและความต้านทานของกระดูกโอโรจิ โอโรจิได้ยิ้มรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาบนใบหน้าเหมือนกับมนุษย์และตะโกนขึ้นมา

[ถ้าเป็นการโจมตีกายภาพ ฉันไม่แพ้แน่! นี่คือพลังที่ฉันได้รับมาในระหว่างที่อยู่กับนายท่าน]
“ทำได้ดีมากโอโรจิ”
[แต่ว่าข้อเสียก็คือฉันมีหอกกระดูกเก็บเอาไว้อีกแค่อันเดียวเท่านั้น]
“แล้วนั่นนายจะโม้ทำบ้าอะไรโอโรจิ งี่เง่าเอ้ย!”

โอโรจิไม่มีทั้งความสามารถในพื้นที่มิติ ไม่มีความสามารถสร้างกระดูกคลาส 7 ได้ตามต้องการด้วย! อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็ทำไม่ได้!

[ฉันจะโจมตีในจังหวะเหมาะใหม่นะ]
“ฉันหวังว่าฉันจะไม่ตายไปก่อนนะ! ฮ่าาาาาห์!”
[กะ กำ…!]

“นี่มันเหมือนกับว่า…”
[กำจัด]

[นี่มันไพท์บังเกอร์]
“หาาา!?”

[เฮ้ ฉันโดนลูกหลงด้วยนะ!]
“ป้องกันมันตามใจเธอเลย!”
[ฉันก็จะทำแบบนั้นอยู่แล้ว]

[เทคนิคอันตราย ลบออกจากรูปแบบ]
[ไพท์บังเกอร์คืออาวุธของผู้ชาย นายใช้มันได้ยังไกัน นายมันต้องไม่ได้เป็นผู้ชาย!]
[นี่นายไม่เห็นเสน่ห์ของฉันที่ใช้ไม่ได้ผลงั้นหรอเจ้าจิ้งจก? ไม่ต้องพูดถึงผู้ชายเลย มันน่าจะไม่มีเพศด้วยซ้ำไป!]

“ความสมเหตุสมผลมันอยู่ตรงไหนกัน!? เจ้านี่มันโผล่ออกมาจากไหนเนี้ย!”
[การฟื้นฟูตัวเองไม่อาจเป็นไปได้ หยุดการฟื้นฟู จัดการระดับความสำคัญในการกำจัดศัตรู]

[กำจัด]
“ถ้าโดนเข้าฉันได้ตายแน่! บาเรียก็เอาไม่อยู่!”