Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 304
บทที่ 304 – ฉันคือพ่อของพวกนาย (5)
ทั้งกลุ่มของเลียร่าได้กลับมาที่ดาเรย์ด้วยการช่วยเหลือจากสกิลข้ามมิติของยูอิลฮานสำเร็จ พวกเธอได้รีบเล่าเรื่องการต่อสู้เมื่อก่อนหน้านี้ออกมาในทันที
“เพราะแบบนี้ทุกคนก็เลยดูไม่มีความสุขเลยสินะ”“ใช่สิ… ถึงจะไม่มีใครตายแต่ว่าอันเเดตของพีทตั้งหลายตัวได้จากตัวไปแล้ว”
“ศัตรูที่ไม่คาดคิดและไม่อาจคาดเดาได้ ศัตรูที่มีทั้งการต้านทานมานาและเข้ามาโจมตีอย่างฉับพลันในมิติอื่น… ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น… แต่ว่านะ”
ยูอิลฮานได้ยืนมองดูศพของศัตรูที่ไม่อาจจะระบุตัวตัวได้ตรงหน้าเขา วงแหวนที่บิดเบี้ยวของมันรวมไปถึงปีกที่เหมือนม่านได้ขาดรุ่งริ่ง นี่เป็นรูปแบบสิ่งมีชีวิตที่ยูอิลฮานไม่เคยเห็นมาก่อน
[รูปแบบสิ่งมีชีวิต?]
คนที่ตอบกลับมาอย่างไม่คาดคิดเลยก็คือเฮเรียน่าที่ได้กลับมาเป็นปกติหลังจากพรของเทพธิดาแห่งความงามได้หายไปแล้ว สิ่งที่เธอสงสัยก็คือเรื่องเดียวนั้นก็คือเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าพวกนี้ที่สามารถจะจัดการกับพลังงานที่ไม่ใช่มานาและต้านทานเสน่ห์ของเธอได้จะเป็นสิ่งมีชีวิต
ยังไงก็ตามยูอิลฮานได้ตอบกลับมาอย่างชัดเจน
“คำพูดของพวกมันน่าจะทื่อๆสินะ เพราะงั้นพวกเธอก็คงจะคิดไปว่าพวกมันเป็นหุุ่นยนต์ใช่ไหมล่ะ แต่ว่านั่นมันอาจจะเป็นเพราะพวกมันไม่ได้มีภาษาการพูดที่ดีนักก็ได้ แต่ยังไงก็ตามในตอนนี้ฉันก็ยังไม่มั่นใจที่จะสรุปอยู่ดี”
ยูอิลฮานคือผู้เชี่ยวชาญในสกิลบันทึก ในจุดนี้ต่อให้เขาเจอกับสิ่งที่ไม่มีบันทึกอยู่เขาก็ยังจะสามารถมองบันทึกทั่วไปของพวกมันที่ถูกสิ่งมีชีวิตอื่นๆเก็บบันทึกเอาไว้ได้
แต่ยังไงก็ตามหลังจากเห็นเจ้าพวกนี้ยูอิลฮานก็ไม่ได้ข้อสรุปใดๆออกมาเลย ไม่ว่าจะเรื่องที่พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตหรือไม่ก็ตาม หรือว่าพวกมันมาจากไหน หรือต่อให้พวกมันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตแล้วพวกมันเกิดมาได้ยังไง!
“ฉันก็อยากจะเริ่มวิเคราะห์เจ้าพวกนี้จริงๆนะ แต่ว่า…”“เท่จัง… โลกใบนี้สวยงามจังเลย…”
“ดาเรย์? นี่คือดาเรย์จริงๆน่ะหรอ…?”
หลังจากที่ทั้งกลุ่มได้เห็นความเปลื่ยนแปลงไปของดาเรย์ พวกเธอก็พูดไมออกกันไป ยูอิลฮานรู้สึกได้เลยว่าเขาจะต้องล่ะทิ้งงานที่จะต้องไปทำก่อนสักนิด เขาได้หัวเราะออกมาและดูสภาพของคนทั้งกลุ่ม หลังจากที่พวกเธอได้ผ่านการต่อสู้มาทำให้พวกเธอส่วนใหญ่ทั้งเหนื่อยและเต็มไปด้วยบาดแผล ท่ามกลางคนทั้งกลุ่มจะมีก็แต่นายูนาเท่านั้นที่ยังเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา
“หว่าาาาาาาาา หว่าาาาาาาาาาาาาาาาา! อิลฮาน~ มาแต่งงานกันที่นี่เถอะ แต่งงานน่ะ~”
เธอกำลังมองไปที่ปราสาทที่อยู่ตรงกลาง
เนื่องจากว่ายูอิลฮานกำลังเตรียมที่พักสำหรับมังกรด้วย เขาก็เลยได้ตัดสินใจที่จะสร้างที่อยู่อาศัยนี้อย่างเต็มที่ทำให้การสร้างของเขาดูเลยเถิดเกินไปนิด ผลที่ได้ออกมาเลยก็กลายเป็นเหมือนกับอาณาจักรสไตล์ยุโรปที่ดูเหมือนกับมาจากนิยายแฟนตาซี
“ได้เลย ฉันอนุญาติเพราะงั้นก็ไปหาผู้ชายดีๆมาซะนะ”
ยูอิลฮานได้ดีดหน้าผากนายูนาที่กำลังร้องอย่างยินดีพร้อมทั้งกำลังเข้ามาเกาะแขนเขา ยังไงก็ตามนายูนาก็ยังคงยิ้มและเขย่าแขนยูอิลฮานต่ไป
“แน่นอนสิว่าคนๆนั้นมีแค่อิลฮาน~! ฉันรักนายนะอิลฮานนน!”
ยูอิลฮานได้แต่ยิ้มแห้งๆออกมา ยังไงก็ตามปกติแล้วนายูนาจะทำตัวแบบนี้อยู่เสมออยู่แล้ว แถมนี่อาจจะเพราะว่าเธอได้กลับมาในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยด้วยก็ได้ เพราะงั้นเขาก็เลยพอจะเข้าใจความรู้สึกของเธอ
ยังไงก็การเข้าใจความรู้สึกกับการที่จะปกป้องเธอกับยมทูตที่โผล่ขึ้นมาจากด้านหลังของเธอมันต่างกัน
“ฉันยอมรับนะว่าเธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แต่ไม่ว่ายังไงนั่นก็มีแต่จะทำให้เธอตายเท่านั้น”“กรี๊ดดด พี่สาวเลียร่า”
ระหว่างทั้งคู่กำลังเล่นตลกกันตามปกติ ยูอิลฮานก็ได้หันไปปรบมือเรียกให้ทุกคนมาสนใจ
“ฉันได้เตรียมห้องส่วนตัวไว้ให้ทุกคนแล้วเพราะงั้นไปพักอาบน้ำกันซะ ฉันยังได้เตรียมพื้นที่ไว้ให้ป้อมปราการทั้งสองแห่งลงจอดด้วยนะมิสทิค เธอไปที่นั่นได้เลย”[นายท่านทำเรื่องไร้สาระแบบนี้โดยไม่กระดิกคิ้วเลยนะ…]
[ก็ปกติแหละนะ]
คนที่อาศัยอยู่ในป้อมปราการต่างก็ข้าไปพักในที่ของตัวเอง เอลฟ์กับหมาป่าได้มองไปรอบๆอย่างสงสัยพร้อมกับคิดกันว่าที่นี่ใช่ดาเรย์ที่พวกเขาเคยอยู่จริงๆน่ะหรอ ส่วนทางด้านเด็กๆกองทัพมังกรต่างก็ตะโกนออกมาอย่างยินดีกับความหนาแน่นของมานาในดาเรย์นี้
“ทุกคนเลเวลเพิ่มกันเยอะเลยนะ”“ก็ชัดเจนอยู่แล้วในเมื่อพวกเราได้ตระเวนไปในโลกระดับสูงต่างๆที่เหมือนกับนรก แต่ว่าก็ไม่ได้มีใครตายเลยซักคน… คนที่น่าทึ่งกว่าพวกฉันก็คือนายต่างหาก”
เอิลต้าเม้มปากมองไปที่ยูอิลฮานที่สูงขึ้นกว่าแต่ก่อนเล็กน้อย และในดวงตาของเขาก็มีแสงขึ้นเล็กๆ นอกจากนี้ภายในดวงตาที่เหมือนกับสัตว์เลื้อยคลานสีทองก็มีนัยน์ตาสีแดงที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับกำลังมองมังกรอยู่
“ยูอิลฮาน นายกลายมาเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงแล้ว….”“ใช่แล้วล่ะ”
ยูอิลฮานได้ยอมรับออกมาง่ายๆ
“นี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันบอกว่าไม่ให้พวกเธอมาดาเรย์ในตอนนั้น ในตอนที่ฉันมาที่นี่ไม่เพียงแต่ที่นี่จะเกิดมหาภัยพิบัติขึ้นอีกเท่านั้น แต่โลกระดับต่ำต่างๆที่มนุษยชาติได้มาอยู่ร่วมกับฉันแลล้วก็ได้หลอมรวมเข้ากับกันที่ดาเรย์ และมานาที่โลกนี้ก็เริ่มจะปั่นปว่น”“โลกระดับต่ำ? รวมกับที่ดาเรย์? มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”[นี่เป็นพลังที่มีแต่ที่รักเท่านั้นที่มี ฉันมั่นใจเลย แล้วที่รักได้ค้นคว้าถึงพลังของที่รักหรือยัง? ถึงที่รักจะมีสกิลบันทึกอยู่แต่ว่าที่รักก็ยังใช้พลังทั้งหมดของตัวเองไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?]
“ใช่ เธอพูดถูกเลย ฉันยังไม่บรรลุมัน… โอเคฉันก็ได้คิดเรื่องนี้เองแล้วเหมือนกันนั่นแหละ… ขอบคุณนะที่ช่วยปกป้องทุกๆคนเอาไว้”
[ก็นั่นเป็นคำขอของที่รักนี่]“เข้าไปพักข้างในเถอเฮเรียน่า”
[ฉันจะไปพัก แต่ว่าการได้อยู่ข้างๆคือการพักที่ดีที่สุดสำหรับฉันแล้ว]
“…อ๊า”“แล้ว… มิเรย์สงบลงไปยังไม่ตื่นอีกงั้นหรอ?”
“ดูเหมือนว่าเธอจะใช้มานาเกินตัว เพราะแบบนี้รัดเกล้าของเธอก็ดูจะลดความทนทานของมามากเหมือนกัน…”
“ไว้เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องรัดเกล้าเอง แต่ว่าพาเธอไปพักก่อนเถอะนะ”
“ขอล่ะนะ ไม่ใช่แค่รัดเกล้าแต่เป็นตัวมิเรย์เองด้วย”
“…ไว้ทีหลังนะ”“นี่ลูกบาดเจ็บตรงไหนหรือป่าว? ลูกเปลื่ยนไปมากจนแม่ตกใจเลยนะ”
“ผมต่างหากที่ต้องเป็นห่วง แม่สบายดีนะครับ?”
“แน่นอนสิว่าแม่ไม่เป็นไรอยู่แล้ว แต่ว่าแม่เปนห่วงเรื่องอนาคน หากว่ามีเจ้าพวกนี้มากๆเข้า…”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจัดการมันได้สบายๆอยู่แล้ว แล้วก็พวกเขาไม่จำเป็นต้องแยกเป็นสองกลุ่มอีกแล้ว”“ลูกแม่ ลูกทำได้ดีมากจริงๆ แม่เชื่อมาเสมออยู่แล้วว่าลูกต้องทำได้”
“แม่ไม่ได้สงสัยในตัวผมเลยตั้งแต่แรกแล้ว… ขอบคุณนะครับแม่ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเรื่องปกติแต่ว่าการพูดมันก็น่าอายอยู่ดี ให้ลูกของแม่คนนี้จัดการดูแลทุกๆอย่างเองนะครับ”
“ได้เลยลูกแม่”“ตอนนี้แม่ก็ต้องไปพักเหมือนกันนะครับ ไว้ค่อยคุยกันนะครับ”
“ได้เลย งั้นแม่ไปพักก่อนนะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี