Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 315

Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี – ตอนที่ 315
บทที่ 315 – ก็เหมือนๆกับฉันนั่นแหละ (7)

“อ่า…”

มิสทิคได้มองร่างตัวเองในกระจกและส่งเสียงออกมาอย่างตกใจ ภาพที่สะท้อนกลับมาคือร่างของหญิงสาวงดงามดูบอบบาง เธอมีเรือนผมสีดำราวกับเส้นไหมพร้อมด้วยนัยน์ตาสีม่วงอ่อนที่ให้ความรู้สึกที่ลึกลับ มันดูไม่เหมือนกับนิสัยตามปกติของมิสทิคที่ชอบไร้สาระเลย!

แม้กระทั่งตัวมิสทิคเองเธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อและจ้องเขม็งที่กระจก ในทุกๆครั้งที่อารมณ์เธอเปลื่ยนไป สีหน้าของเธอก็จะเปลื่ยนตามไปด้วย เพราะงั้นไม่ต้องสงสัยอีกแล้วว่านี่คือร่างของเธอที่อยู่ในกระจกแน่ แต่ว่าเธอก็คิดว่ามันยังยากจะยอมรับ

“เป็นไปได้ยังไงที่ท่านทำร่างกายที่งดงามแบบนีได้ด้วยร่างของพวกผู้ชายเน่าเหม็น… ยิ่งกว่านั้นนี่คือฉันจริงๆน่ะหรอ? อ่า…”

แม้กระทั่งน้ำเสียงที่เธอพูดออกมายังไม่คุ้นหูเลย ความรู้สึกที่กล่องเสียงสั่นเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยได้พบเจอมาก่อนเลย นี่มันก็เพราะว่าเธอได้ถูกยูอิลฮานฆ่าไปในทันทีที่เกิดขึ้นมา

“สุดยอดมาก… แม้แต่เสียงก็ยอดเยี่ยม ลำคอก็งดงาม กระดูกก็งดงาม อกกับเอวก็ด้วย”
“หยุดมองยกย่องตัวเองซักทีเถอะ”

ยูอิลฮานได้บ่นมิสทิคที่ยืนอยู่หน้ากระจกจับไปทั่วทุกๆส่วน เนื่องจากร่างใหญ่นี้ได้ถูกสร้างขึ้นมาจากเทวทูตคลาส 7 กับหินพลังเวทย์คลาส 7 การสร้างมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำเสร็จแล้วเขาถึงกับรู้สึกล้าเล็กๆ

สำหรับโอโรจิอย่างน้อยก็มีจุดที่คล้ายๆกันในร่างก็คือทั้งโอโรจิกับอิชจาร์ต่างก็เป็นสายพันธ์หนึ่งของมังกร แต่ว่ามิสทิคที่เกิดขึ้นมาเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงบนโลกของเขาทำให้ตัวเธอไม่ได้มีจุดเชื่อมอะไรกับเทวทูตรทรยศที่อาศัยอยู่ในสวรรค์เลย เพราะแบบนี้จึงเป็นเรื่องยากที่จะสร้างขึ้นมาให้เข้ากับเธอ

“หยุดแก้ผ้าชมตัวเองได้แล้ว ไปหาเสื้อใส่ซะมิสทิค”
“อ่า นี่นายท่านมองร่างเปลือยๆของฉันอยู่ตลอดเวลาเลยนี่นา โรคจิต นายท่านโรคจิต!”
“วางใจได้เลยฉันไม่ใช่พิกเมเลียน”

พิกเมเลียนคือประติมากรที่เป็นชายผู้ตกหลุมรักในผลงานของตัวเขาเอง เขาคือต้นแบบของโอตาคุคนแรกในโลกใบนี้

แน่นอนว่ายูอิลฮานก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีความรู้สึกรักในผลงานที่ตัวเองได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจสร้างขึ้นมา แต่ว่าเขาก็ไม่ได้รู้สึกรักในแง่ของเรื่องเพศอะไรแบบนั้น เพราะงั้นถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกผูกพันเล็กๆและรู้สึกพึงพอใจหลังจากสร้างร่างเปลือยเปล่าของมิสทิคขึ้นมา แต่อารมณ์ทางเพศของเขาก็ไม่ได้ขยับแม้แต่นิดเดียว

“ฉันทำเสื้อไว้ให้เธอแล้วด้วยเหมือนกัน นี่คืองานชิ้นเอกของฉันเชียวนะ เพราะงั้นจงดีใจซะที่ได้รับมันไป”
“ฉันจะจำให้ขึ้นใจเลยนะ… ว้าวนี่มันของระดับเทพนี่!”
“ก็สมกับที่ต้องใช้วัตถุดิบดีๆไปแหละนะ”

มิสทิคได้ใช้มือข้างหนึ่งของเธอปิดร่างกายของเธอเอาไว้และใช้อีกมือรับเสื้อผ้ามาจากยูอิลฮาน เธอได้อุทานออกมาในทันทีที่เธอรับมาแต่กลับไม่รู้สึกถึงน้ำหนักของมันเลย แต่ว่าสิ่งที่ยิ่งกว่านั้นอีกก็คือข้อมูลที่อยู่ในตัวอาร์ติแฟค

จากภายนอกมันดูเป็นแค่ชุดเดรสสีขาวธรรมดาที่ดูเรียบง่าย แต่ตัวตรจริงๆในภายในก็คือชุดเกราะที่มีพลังป้องกันมหาศาลที่ได้มาจากขนปีกของรามิเอลกับไดเอล นี่มันไม่ใช่เกราะธรรมดาๆเลย

“ฉันได้เอาเอกลักษณ์ของพวกคนทรยศมาใช้สร้างมันขึ้นมา ในตอนที่เธอตั้งสมาธิไปกับการควบคุมป้อมปราการลอยฟ้า ป้อมปราการผู้พิทักษ์หรือกับดักแห่งการฟื้นคืน ชุดนี่ก็จะยังเป็นสีขาว แต่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอเข้าไปสู่การต่อสู้มันจะกลายไปเป็นสีดำ เอาไว้เดี๋ยวเธอก็ลองไปดูข้อมูลเอาเองอีกทีนะ… แล้วก็นี่หมวกฟาง”
“ว้าว สวยจัง… อ๊า หมวกนี่ก็ระดับเทพเหมือนกัน”

หมวก ‘ฟาง’ นี่ได้ทำขึ้นมาจากขนปีกที่เหลืออยู่กับเอลฮาซา เพราะงั้นจึงเป็นธรรมดาที่มันจะต้องอยู่ระดับเทพเหมือนกัน และเมื่อมิสทิคได้ใส่มันลงไปทำให้ตอนนี้เธอเป็นเหมือนกับหญิงสาวร่ำรวยที่กำลังมาเดินเล่น ยูอิลฮานได้ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจในผลงานของตัวเองและพูดกับมิสทิคที่กำลังจับหมวกฟางอยู่

“เธอก็แค่ต้องใส่มันเอาไว้ในตอนที่ควบคุมสิ่งต่างๆภายในป้อมปราการลอยฟ้า มันจะช่วยเพิ่มความสามารถในการคิดคำนวนโดยรวมของเธอขึ้นมา”
“ฉันไม่เข้าใจเลยว่านายท่านได้สร้างของทั้งหมดนี่ออกมาได้ยังไงกัน โอ้ ตอนนี้หัวของฉันไม่ปวดแล้วล่ะ”

ตอนนี้การควบคุมป้อมปราการทั้งสองแห่งมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกแล้ว ไมใช่แค่นั้นเธอยังรู้สึกเหมือนกับว่าเธอสามารถจะควบคุมกับดักแห่งการฟื้นคืนนับพันที่มีอยู่ในตอนนี้ได้แล้วด้วย แต่จริงๆแล้วก็คือกับดักแห่งการฟื้นคืนก็มีฟังก์ชั่นในการควบคุมตัวเองอยู่ด้วยทำให้นี่มันเป็นไปได้ แต่นี่ก็ยังน่าทึ่งอยู่ดี มิสทิคได้ยิ้มออกมาอย่างพอใจที่ยูอิลฮานได้ทำตามสัญญา

“ขอบคุณนะนายท่าน ท่านได้ใช้ความพยายามอย่างมากเลย… แต่ถึงแบบนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงดีในเมื่อนายท่านคือคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก”
“ในตอนนั้นเธอคือศัตรูของฉันนี่ แต่ในตอนนี้เธอคือพรรคพวก ยังไงก็เถอะในเมื่อเธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ไปหาโอโรจิสิ”

คำพูดเบาๆนี้ได้ทำให้ใบหน้าของมิสทิคแดงขึ้นมาทันที

“ทะ ท่านกำลังพูดอะไรกัน! ทำไมฉันจะต้องไปหาโอโรจินั่นด้วยล่ะ? มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ ฉันไม่ได้สนใจเจ้างูนั่นซักนิด! เขาก็แค่ทำให้ฉันรำคาญเพราะเขาเอาแต่แกล้งฉันอยู่ตลอด!”
“นั่นมันก็เพราะว่าฉันคิดว่าจะทำอุปกรณ์ให้โอโรจิเหมือนกัน เพราะงั้นฉันก็เลยให้เธอไปเรียกโอโรจิมาให้ฉัน เข้าใจไหม?”
“อ๊าาา…”

ยูอิลฮานได้พูดออกมายิ้มๆ หลังจากมิสทิคได้เห็นใบหน้าของเขาที่ทำเหมือนรู้ทุกอย่างแล้วได้ทำให้เธอสิ้นหวังขึ้นมา เธอพ่ายแพ้แล้ว

“ฉันมันโง่เอง โง่ที่ถูกคนงี่เง่าหลอกเอาได้…”

เธอได้เดินออกไปช้าๆและกางปีกมังกรขาวออกมาจากหลัง ถึงแม้ว่าระดับพลังของร่างกายเธอจะสูงมากๆแล้ว แต่เนื่องจากระดับพลังวิญญาณเธอยังไม่สูงถึงระดับนั้นก็เลยทำให้เธอยังอยู่ที่คลาส 6

[มังกรขาว…?]
“นั่นก็แค่เป็นจินตนาการของเธอ จริงๆฉันสงสัยเรื่องที่โอโรจิทำมีปฏิกิริยายังไงมากกว่าซะอีก”
[นี่ท่านไม่ได้ส่งเธอไปตามเขามาหรอกหรอ?]
“ถ้าฉันต้องการแบบนั้น ฉันก็แค่ส่งข้อความไปหาตรงๆก็ได้นี่”
[…]

นี่คือเรื่องจริง อิชจาร์ได้เงียบลงไปทันที ยังไงก็ตามมิสทิคน่าสงสารเกินกว่าจะรู้ตัวและไปหาโอโรจิด้วยตัวเอง! มาพอคิดดูแล้วว่าหลังจากนี้เธอจะโกรธขนาดไหน เขาก็คิดว่านี่มันน่าสนุกแล้ว

“เอาล่ะ ถ้างั้นฉันก็น่าจะวางรากฐานไว้ให้สำหรับอุปกรณ์ของโอโรจิสินะ? ร่างกายของเครสเช่นและฮิวลูทูน… ฟู่ว เครสเช่นมีหินพลังเวทย์อยู่ด้วย โชคดีจริงๆเลย”
[…]

อิชจาร์มังกรแห่งความสิ้นหวังได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ขัดยูอิลฮานอีก ยูอิลฮานคือผู้ปกครองที่อยู่ห่างไกลจากตัวเขาเองทั้งในด้านร่างกายและจิตใจ!

“ท่านหลอกฉัน นายท่านนนนนนนนน!”

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที มิสทิคที่หน้าแดงเป็นมะเขือเทศก็ได้กลับมาพร้อมกับโอโรจิที่สีหน้าปลงๆ ยูอิลฮานได้หัวเราะออกมามองทั้งสองคน พร้อมกันด้วยอ่างแห่งปาฏิหาริย์ที่เปิดรอโอโรจิอยู่

“ฉันรู้สึกเหมือนกับทั้งร่างฉันละลายไปหมดทั้งตัวเลย”
“ก็แน่สิ ฉันทำงานอย่างหนักเลยนะนายรู้ไหม?”

“นี่นายท่านกระทั่งปรับแต่งความไม่สมดุลในไม่กี่นาทีงั้นหรอ?”
“ถึงนายจะกลายมาเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงแล้ว แต่ว่าร่างของอิชจาร์ที่เอามาทำเป็นร่างของนายมันยังไม่สมบูรณ์ ฉันก็แค่เติมส่วนที่ขาดไปด้วยส่วนที่เหลือจากการสร้างอุปกรณ์ให้นายเท่านั้นเอง ถึงแม้ว่ามันจะยากในการทำให้มันเข้ากันกับร่างของมังกร แต่อย่างน้อยมันก็ง่ายกว่าในตอนของมิสทิคแหละนะ”

“ไม่ใช่ว่านี่มัน… เป็นระดับของผู้สร้างแล้วหรอกหรอ? ฉันไม่อาจจะเข้าใจขอบเขตพลังของนายท่านได้เลย”
“สำหรับผู้สร้างจริงๆแล้ว ฉันยังขาดอยู่อีกในหลายๆด้าน แต่ว่าฉันน่าจะดีกว่าที่นายคิดไว้อยู่แล้ว เพราะงั้นก็จงเคารพฉันซะสิ”
“ฉันเข้าใจแล้วว่าท่านได้ผยองมากยิ่งขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป… อ๊า ท่านนี่น่าทึ่งจริงๆ”

“แรงกดดันจากร่างกายเป็นยังไงบ้าง นายคิดว่านายรับมือไหวไหม?”
“พอได้ ถึงฉันจะพอรู้มาก่อนอยู่แล้ว… แต่ว่าเมื่อเทียบกับร่างที่อัพเกรดแล้วนี่ระดับวิญญาณของฉันยังต่ำเกินไป”
“ก็อยากที่ฉันเคยบอกนั่นแหละ ในเมื่อวิญญาณของนายสมบูรณ์แล้ว วิญญาณของนายก็จะพัฒนาขึ้นไปช้าๆอย่างไม่รู้จบ บางทีอาจจะเพราะครั้งหนึ่งนายเคยเป็นสายพันธ์มังกรก็ได้ นายก็เลยเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับลจากอ่างแห่งปาฏิหาริย์อย่างมาก”