Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 332

Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี – ตอนที่ 332
บทที่ 332 – วันสิ้นโลก (8)

สงครามภายในสวนเควัส โลกที่หยุดนิ่งระหว่างสองกองทัพได้ผ่านไประยะหนึ่งแล้ว ผู้เฝ้าประตูสวนอาทิตย์อัสดงส่วนใหญ่ได้หายไป และกองทัพจรัสแสงก็ไม่ได้ต่างกัน กองทัพเร็กน่าจะนวนมหาศาลและเร็กน่าระดับสูงต่างก็ได้เริ่มใกล้จะหมดลง

แต่ไม่ว่ายังไงในตอนนี้กาเบรียลก็กำลังเสียเปรียบแล้ว

[เป็นลูกของนายงั้นหรอ?]
[นายสังเกตุเห็นด้วย?]
[ออร่าทรงพลังที่ทะลวงกำแพงมิติเข้ามาพาคนๆหนึ่งไป มันคงไม่มีใครอีกนอกจากลูกชายของนายที่ทำแบบนี้ได้จริงไหมล่ะ?]

เมื่อพูดจบซาตานก็ได้ยิ้มออกมา กาเบรียลก็ได้ยิ้มออกมาในขณะถอยกลับไปเช่นกัน บนร่างกายของพวกเรามีแผลที่ไม่อาจจะรักษาได้ง่ายๆอยู่ทั่วตัวจากการโจมตีด้วยการเอาบันทึกที่มีเข้าแลก ในระดับหัวหน้ากองกำลัง พวกเขาไม่ได้ใช้สกิลธรรมดาแต่เป็นการใช้บันทึกในการต่อสู้ เพราะงั้นในทุกๆการโจมตีจึงทำให้เกิดบาดแผลที่ไม่อาจจะรักษาได้ง่ายๆ

[ทำไมนายถึงส่งไปแค่ภรรยาของนายล่ะ?]
[นายก็รู้อยู่แล้วนี่ลูซิเฟอร์? จะต้องมีคนหยุดนายเอาไว้ ลูกชายของฉันกำลังพัฒนาขึ้นมาอย่างต่อเนื่องเพราะงั้นฉันจะให้นายไปหยุดเขาไม่ได้]
[พัฒนาสินะ…]

ซาตานหรืออีกชื่อคือลูซิเฟอร์ได้มองไปที่แขนของเขาและยิ้มแห้งๆออกมา เขารู้สึกได้เลยว่าในตอนนี้ทั้งพลังและบันทึกของเขากำลังหายไป

อ่า ลูกชายของกาเบรียลคือสัตว์ประหลาดจริงๆ ในตอนที่กำแพงมิติได้ถูกทะลวงเข้ามา ลูกชายกาเบรียลก็ได้ดึงเอาพลังจำนวนมากไปจากตัวซาตาน พลังบันทึกและมานาที่ซาตานได้ครอบครองอยู่ในฐานะของผู้ปกครองโลกระดับสูงมากมาย

‘เขาเอาโลกระดับสูงไปจากฉันทั้งๆที่ฉันครอบครองอยู่ไปมากแค่ไหนกันนะ’

เนื่องจากว่าในพื้นที่แห่งนี้มิติได้ถูกตัดขาดทำให้ซาตานไม่ได้รู้อะไรเลยมาจนถึงตอนนี้ ซาตานเชื่อมาตลอดว่าพลังในฐานะผู้ปกครองโลกคือพลังของเขาไปตลอดกาลและจะไม่มีวันถูกเอากลับคืนไป

ยังไงก็ตามในตอนที่ยูอิลฮานได้ใช้เวทย์ข้ามมิติทะลวงกำแพงมิติเข้ามา พลังบันทึกที่ซาตานมีอยู่ก็ได้หดหายไปจากตัวเขา

เพราะแบบนี้ทำให้ซาตานอ่อนแอลง ไม่น่าเชื่อเลยว่านี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้รู้สึกถึงความไร้พลังหลังจากที่ได้ต่อสู้ขับไล่พระเจ้าออกไปจากสวรรค์ ซาตานได้มองไปที่กาเบรียลอย่างไร้อารมณ์และพูดออกมา

[นี่มันไม่ใช่การพัฒนาแล้วกาเบรียล นี่มันคือความปรารถนาที่มากยิ่งกว่าความโลภซะอีก ลูกชายของนายกำลังกลืนกินโลกระดับสูงทั้งหมด]
[ไม่หรอก ลูกฉันไม่ได้กลืนกินโลกพวกนั้น ลูกชายฉันก็แค่หลอมรวมพวกมันให้กลายเป็นหนึ่ง ลูซิเฟอร์ ลูกชายของฉันจะกลายมาเป็นผู้สร้างคนใหม่ ไปสู่ระดับที่พระเจ้าไปไม่ถึง และเป็นระดับที่เราก็ไปไม่ถึงเหมือนกัน เขาจะเป็นคนที่ไปถึงมัน ฉันมั่นใจได้เลย]

กาเบรียลได้ยิ้มออกมาอย่างพอใจ แต่ว่าซาตานได้เยาะเย้ยเขา

[นั่นมันเป็นไปไม่ได้หรอก แม้แต่พระเจ้าก็ยังทำล้มเหลวเลย นายคิดว่าแค่การพยากรณ์ของนายจะทำนายถึงระดับนั้นได้จริงๆงั้นหรอ?]
[มันมีอยู่หลายวิธีที่จะทำให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นมา ฉันก็ยังหาต้นตอถึงพลังในการพยากรณ์ของฉันไม่ได้เลย การซ่อนตัวก็เหมือนกัน แต่ว่าลูกชายฉันได้ก้าวข้ามฉันไปแล้ว ลูซิเฟอร์ สิ่งที่ฉันเห็นก็แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น เขาจะไปถึงไหนฉันก็มองไม่เห็นเหมือนกัน]
[เรื่องนั้นนายพูดถูก]

ซาตานได้รวมพลังเข้ามาที่มือของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจที่จู่ๆพลังก็หายไป แต่ก็แค่ตกใจเท่านั้น หากว่าโลกหลักของเขายังไม่หายไป แหล่งพลังของซาตานก็จะไม่ได้ลดลงจนมากเกินไป

[มันแน่นอนอยู่แล้วว่าไม่มีใครที่จะล่วงรู้ในจุดสิ้นสุดของเส้นทางได้ เพราะงั้นมันถึงไม่น่าแปลกใจไงล่ะหากว่าเขาจะสะดุดล้มอยู่กลางทาง จริงไหม? แต่นายก็ไม่น่าจะอยู่รอดจนได้เห็นหรอกนะ!]
[นาย…!]

พลังเวทย์ความมืดได้ปะทุออกมาจากร่างซาตาน ด้านหลังของเขามีปีกที่เหมือนกับค้างคาวสิบปีกกางออกมา ยังไงก็ตามการเปลื่ยนแปลงยังไม่ได้จบแค่นี้ มีอยู่ปีกหนึ่งที่เต็มไปด้วยขนสีขาวบริสุทธิ์อยู่ ในตอนนี้กาเบรียลกับซาตานต่างก็กำลังใช้พลังของหนึ่งปีก

[เตรียมตัวซะกาเบรียล ฉันจะจัดการนายด้วยมือของฉันเอง แต่ว่านะ…]
[ย๊ากกกก!]

เสียงของซาตานได้ดังเข้าหูกาเบรียล กาเบรียลที่รู้ว่าถึงเวลาแล้วก็ยังรีบปล่อยพลังออกมารอบๆตัว แต่ว่าสิ่งที่เขาทำได้ก็แค่การลบเร็กน่ากลุ่มหนึ่งที่กำลังบุกเข้าไปในสวนเควัสเท่านั้นเอง

ถึงแม้ว่ากาเบรียลจะลบพวกมันไปได้กลุ่มหนึ่ง แต่ก็ยังมีเร็กน่าเหลืออยู่อีกจำนวนมากอยู่ดี แล้วก็ยังมีศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเขา ซาตาน…

[มันจะเจ็บมากเลยนะ]
[นั่นคือสิ่งที่ฉันจะพูดซาตาน ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครไปรบกวนลูกชายฉันได้!]
[งั้นก็มาต่อกันเลย!]

ดวงตาซาตานได้เป็นประกายขึ้นมาอย่างลึกลับและน่าแปลกใจ ในตอนนี้กาเบรียลก็ได้กัดฟันปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา

***

[กาเบรียลได้ถูกจัดการ แล้วก็สวนเควัสก็ตกมาอยู่ใต้การปกครองของกองทัพจรัสแสงแล้ว นี่มันเป็นจุดจบที่งดงามเลยใช่ไหมล่ะ?]

ซาตานได้พูดออกมาสบายๆเช่นเดิม ไม่ว่าคนที่เขาพูดด้วยจะเป็นใครหรือต่อให้เป็น ‘พระเจ้าสวรรค์’ ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทรยศมาก็ตาม

[นี่มันยังไม่พอที่จะชดใช้ที่นายทรยศฉันในอดีต… แต่ว่าดีมาก พวกเราได้กำจัดนักพยากรณ์ไปแล้ว เพราะงั้นตอนนี้ก็เหลือแค่พวกน่าขยะแขยง… เอาล่ะส่งศพกาเบรียลมาให้ฉันสิ ลูซิเฟอร์]

พระเจ้าได้สั่งออกมาอย่างยิ่งใหญ่และเชื่อมั่น ยังไงก็ตามซาตานได้ส่ายหัวและหัวเราะออกมา

[คิดดูนะตาแก่ นายคิดว่ากาเบรียลคนที่ฉลาดพอที่จะดึงทุกๆคนมาเล่นอยู่ในเวทีของเขาได้จะโง่ทิ้งร่างกายที่ล้ำค่าของเขาเอาไว้งั้นหรอ? ฉันคิดว่าลูกเขาก็ได้สืบทอดในพลังกรซ่อนตัวของเขาไปด้วยเหมือนกัน แต่ว่าพลังในการพยากรณ์น่ะมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่มีมัน และมันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป]
[…ฉันบอกให้นายส่งศพกาเบรียลมา]
[ฉันไม่มีเวลาไปเก็บศพด้วยซ้ำไป ถ้านายไม่พอใจทำไมไม่ไปจัดการด้วยตัวเองเลยล่ะ?]

คำตอบของซาตาได้ทำให้พระเจ้าพูดไม่ออก ซาตานรู้ถึงสภาพในตอนนี้ดีเพราะงั้นซาตานตั้งใจจะล้อเขาเล่นแน่นอน

พระเจ้าได้กัดฟันแน่น ถึงแม้ว่าเขาจะดึงซาตานมาเป็นพวกได้ แต่ว่าซาตานนี่แหละคือคนที่ไม่น่าเชื่อใจที่สุด

[นายเป็นคนทำลายเร็กน่างั้นหรอ? แล้วก็เก็บเอาศพกาเบรียลไปไว้กับตัวเอง]
[ทำไมฉันต้องโจมตีพวกเดียวกันด้วยล่ะ? แล้วก็นะตาแก่ นายก็น่าจะได้รับบันทึกจากพวกเร็กน่ามาด้วยไม่ใช่หรอ? นายก็ต้องรู้นี่ว่ากาเบรียลกับพวกผู้เฝ้าประตูได้ฆ่าพวกเร็กน่าไปน่ะ]

พระเจ้าได้หรี่ตาขึ้นมา

[ลูซิเฟอร์ นายมันสารเลว… นายไม่ได้โกหกใช่ไหม?]
[แล้วถ้าฉันโกหกนายดูออกไหมล่ะ?]

ไม่เลย พระเจ้าไม่ใช่คนที่ทรงอำนาจเหนือทุกสิ่งและรอบรู้ในทุกสิ่งเหมือนอย่างที่พวกทูตสวรรค์คิด

[เห็นไหมล่ะ? ก็แค่เชื่อใจฉันเท่านั้นเอง การเชื่อใจฉันมันดีสำหรับนายนะ]
[…]

เขารู้แน่ๆว่าซาตานมีอะไรที่ซ่อนเอาไว้อยู่ แต่ว่าเขาไม่อาจจะไปซักถามซาตานได้ในตอนนี้ เขาได้ฝืนกัดฟันแน่นเอาไว้และพูดคำพูดที่เต็มไปด้วยความโกรธและไร้ปราณีออกมา

[ถ้านายยังทำแบบนี้อยู่อีก… ฉันจะไม่ยอมรับให้นายอยู่ในโลกใบใหม่ที่ฉันสร้างขึ้น]
[หืม นายก็น่าจะรู้ดีนี่ว่าฉันเป็นพวกเรื่อยเปื่อยน่ะ เพราะงั้นต่อให้ฉันต้องอยู่ในหุบเหวนรกฉันก็ยังมีความสุขอยู่ดีนั่นแหละ… แต่ว่านะ… ไม่ใช่ว่านายไม่พูดจะเอาเรื่องนี้มาพูดกับฉันในตอนนี้หรอกหรอ? ในตอนนี้นายยังขยับร่างกายตามต้องการไม่ได้เลยนี่ นายยังต้องการ ‘เขา’ ไม่ใช่หรอ?]

พระเจ้าได้เงียบลงไป ซาตานพูดถูก ในตอนนี้พระเจ้ายังต้องการซาตาน แขนขาของเขายังไม่ได้มีอิสระ และสิ่งมีชีวิตประหลาดอย่างเร็กน่าก็อ่อนแอเกินกว่าที่จะทำอะไรได้ เพราะงั้นในตอนนี้เขายังต้องการให้เจ้าปีศาจตนนี้ช่วยอยู่

[นายกลัววอะไรอยู่ล่ะ? วันสิ้นโลกได้เริ่มขึ้นสำเร็จแล้วนะ ทุกๆคนที่อยู่ในตำแหน่งที่มีส่วนเกี่ยวข้องต่างก็กำลังปะทะกันอย่างรุนแรงแล้ว ถึงแสงจากมิคาเอลจะเจิดจ้ายิ่งขึ้น แต่ว่านั่นก็อยู่ในการคาดการณ์ของเรานี่ พวกนั้นก็แค่เนื้อย่างชั้นดีเท่านั้นแหละ นายก็แค่ลุกขึ้นมากินไปเท่านั้นเอง]
[ลูซิเฟอร์…]

[อั๊ก]
[บาดเจ็บงั้นหรอ?]
[ยูอิลฮาน… เจ้าสารเลว!]
[อ่อ]

[ลูกชายกาเบรียลสินะ? เขาน่าทึ่งจริงๆนั่นแหละ เขาได้ขโมยพลังไปจากฉันเหมือนกัน ฉันสงสัยจริงๆเลยว่ากาเบรียลได้ให้กำเนิดลูกชายที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน]
[มันยังดีที่เขาเกิดมาในตอนนี้…หากว่าเขามีเวลามากกว่านี้ โลกใหม่ก็อาจจะไม่ถูกเปิดขึ้น]
[นายดูจะมั่นใจกับโลกใหม่ของนายเอามากๆเลยนะ ทำไมไม่สร้างเพลงให้มันเลยล่ะ? อย่างมาสร้างโลกใหม่ด้วยกันไง!]

[ม่านได้ถูกเปิดขึ้นมาแล้ว ถ้างั้นเขาก็พร้อมที่จะก้าวไปสู่ขั้นต่อไปแล้วสินะตาแก่?]
[หุบปากลูซิเฟอร์]

“นี่มันบ้าอะไรกัน?”
“จะรู้ไหมล่ะ? นรกงั้นหรอ?”

“มันเหมือนกับคนที่ได้กินโลกทั้งใบลงไปแล้วก็อ้วกพวกของเสียทั้งหมดออกมา~”
“ขอบใจนะที่ช่วยอธิบายนายูนา เพราะเธอคนเดียวเลยถึงทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงมันมากขึ้น”
“เฮะๆ”