Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 334

Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี – ตอนที่ 334
บทที่ 334 – วันสิ้นโลก (10)“ถะ ถ้าเชื่อมต่อกับโลกเราในตอนนี้ ถ้างั้นคนที่กระจายอยู่ตามโลกระดับต่ำต่างๆก็จะกลับมาที่โลกของเราได้…”
“ฉันหยุดมันไว้ได้ ประมาณ 3 ชั่วโมง”
“แต่นั่นก็ไม่มีความหมายอะไรนี่!”
“มีสิ นั่นมันมากพอให้ฉันทำลายหัวหน้ากองกำลังอื่นทุกๆคน”

3 ชั่วโมงก็พองั้นหรอ? คังฮาจินได้มองไปที่นายูนาเพื่อให้เธอหยุดคนบ้าคนนี้ แต่ว่านายูนาก็ตอบกลับมาว่าเธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวนอกจากเรื่องงานแต่ง ทำให้ในท้ายที่สุดเอิลต้าจึงเป็นคนเดียวที่จะหยุดเขา เฮเรียน่าก็เช่นกัน

“นี่นายจะเชื่อมต่อกับโลกนายจริงๆงั้นหรอ? เอาจริงๆน่ะหรอ?”
“ที่รักไม่จำเป็นต้องทำตามคำพยากรณ์ก็ได้นะ ที่รักบอกว่าที่รักเกลียดคำพยากรณ์นี่ แต่แล้วที่รักกลับมาทำตามคำพยากรณ์นี่นะ?”
“ไม่ คำพยากรณ์น่ะถูกต้อง ไม่ใช่ว่าเพราะพ่อเป็นคนพยากรณ์มันด้วย แต่มันเป็นเพราะว่าดราก้อนเนสยังไม่สมบูรณ์ โลกหลักของเรายังจำเป็นต้องมีเอิร์ธรวมเข้ามาด้วย นั่นมันก็เพราะว่าที่แห่งนั้นคือที่ที่ฉันเกิดและเติบโต”
“นี่มัน… ยังไม่สมบูรณ์อีกหรอ?”

ความตั้งใจของยูอิลฮานแน่วแน่มากๆ ทุกๆคนได้รับรู้แล้วว่าในตอนนี้มุมมองของยูอิลฮานได้อยู่คนล่ะระดับกับพวกเขาแล้ว

พวกเขาไม่อาจจะขัดยูอิลฮานได้ เขาคือหัวหน้าของกองกำลังและเป็นตัวตนสูงสุด เพราะงั้นนอกจากปฏิบัติตามแล้วก็ไม่มีทางอื่นอีก

“เยี่ยม ถ้างั้นมาคุยเรื่องการทำให้เอิร์ธกลายมาเป็นโลกหลักของเราก่อนแล้วกัน หากว่านายอัญเชิญเอิร์ธมาหลอมรวมเหมือนที่ทำกับโลกอื่นไม่ได้จะทำยังไงล่ะ?”
“หากมันเกิดขึ้น เอิร์ธก็จะกลายมาเป็นรองดาเรย์อย่างถาวร”
“แล้วหากว่านายไปที่เอิร์ธแล้วหลอมรวมดาเรย์เข้าไปในเอิร์ธล่ะ”
“ถ้าเป็นแบบนั้นเอิร์ธก็จะแหลกกลายเป็นชิ้นๆโดยไร้ร่องรอยไงล่ะ”
“ถ้างั้น!”
“และเพราะแบบนี้”

ยูอิลฮานได้พูดออกมาอย่างจริงจัง

“ฉันก็เลยมีแค่ต้องเปิดประตูมิติและหลอมรวมเอิร์ธเข้ามาตรงๆ”
“…โอเคอิลฮาน”

คังมิเรย์ได้ใจเย็นลงเป็นคนแรก

“มาเริ่มกันเลย ฉันจะช่วยนายสุดความสามารถเอง ฉันก็แค่ต้องทำประตูมิติที่มีขนาดใหญ่ขึ้นมาแค่นี้ใช่ไหม? ฉันแค่จะต้องทำให้เอิร์ธกับดาเรย์มาเผชิญหน้ากันใช้ไหม? เรื่องอื่นๆนอกจากนี้นายจะเป็นคนจัดการใช่ไหม?”
“เธอเข้าใจอะไรเร็วตลอดเลยนะมิเรย์ สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะ”
“นั่นมันเป็นสัญชาตญาณ ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าถูกได้ไง”

ในตอนนี้พวกเธอได้ขี่หลังเสือแล้วมันสายเกินที่จะถอยแล้ว พวกเธอจะต้องตามเขาไปไม่ว่าจะไปที่ไหน คังมิเรย์ได้ใช้พลังของมงกุฏแห่งปัญญาและยกคทาขึ้นในขณะที่ยูอิลฮานเร่งพลังมานาด้วยรอยยิ้ม

“ยูนาช่วยจัดการดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทีนะ ในตอนนี้เธอจะต้องเสริมพลังให้ฉันมากกว่ามิเรย์”
“ฉันรู้แล้วน่า~ ไม่มีปัญหาๆ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์มีงานที่จะต้องทำ แต่ว่านะฉันเกลียดการเป็นเหมือนตัวประกอบจังเลย”
“แต่นอกจากเธอแล้วมันไม่มีใครทำได้นี่”
“ฉันรู้แล้ว ฉันก็แค่บ่นให้นายสนใจฉันมากขึ้นเท่านั้นแหละ!”

ในจุดนี้ล้วเธอได้หน้าหนามาจนถึงจุดที่ทำให้เธอดูน่ารักแทนไปแล้ว! ยูอิลฮานได้ลูบผมเธอตามใจของเธอและหันไปมองมิสทิค

“มิสทิคช่วยฉันที อย่าลืมนะว่านี่คือการเชื่อมต่อโดยตรงกับเอิร์ธ”
“นายท่านจะทำอะไรกับเอิร์ธที่มีระดับค่อนข้างจะต่ำงั้นหรอนายท่าน?”
“ฉันจะถ่ายเถพลังของดาเรย์เข้าไปในเอิร์ธเพื่อที่จะทำให้มันสมดุล”
“บ้าไปแล้ว! นี่มันเป็นไป…ไม่ได้…”

มิสทิคได้เงียบไปโดยที่ยังพูดไปจบ ถึงแม้ว่าเธอจะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าเธอก็ยังรู้สึกว่าหากเป็นยูอิลฮานจะต้องทำมันได้แน่ ในท้ายที่สุดแล้วเธอก็เลยเงียบลงไปและกดหมวกลงมาปิดหน้าของเธอให้หลบจากสายตายูอิลฮาน

“ฉันไม่สนแล้ว นายท่านคือคนที่บอกให้ฉันสนับสนุนเองนะ เพราะงั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันไม่เกี่ยวกับฉัน”
“แค่นี้ก็พอแล้ว แล้วก็… แม่ครับ”
“แม่หรอ?”

คิมเยซอลไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะถูกเรียกทำให้เธอเบิกตากว้าง ยูอิลฮานได้หยักหน้าและยิ้มออกมา แต่เขากลับพูดเพิ่มขึ้นมาอีกประโยคแทนที่จะอธิบายออกมา

“แม่ต้องให้เอิลต้ากับเฮเรียน่าช่วย”
“ฉันหรอ? สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ดีกว่าคนอื่นคือวงเวทย์…”
“ที่รัก?”
“ให้เอิลต้ากับเฮเรียน่าช่วย? โอ้…”

ทั้งสามคนต่างก็มีสีหน้าคล้ายๆกัน ในที่สุดพวกเธอก็รู้ถึงสิ่งที่ยูอิลฮานต้องการจะบอกแล้ว

“ลูกแม่ ลูกนี่ชอบพูดแต่เรื่องบ้าๆเสมอเลยนะ”
“หากเป็นผมคนเดียวผมคงจะใช่วิธีอื่นแล้ว แต่เพราะแม่ ตอนนี้ผมก็เลยขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเป็นแล้ว ผมต่างไปจากตัวผมเมื่อก่อนแล้วนะ”

ถึงแม้ว่าเขาจะได้พูดถึงประวัติศาสตร์ที่ดำมืดทั้งหมดของเขาออกมา แต่ดูเหมือนว่ามันก็แค่กวนใจเขาเท่านั้น คิมเยซอลได้คิดว่าลูกของเธอดูน่ารักมากๆเมื่อเขารีบพูดเสริมขึ้นมาเพราะว่าเขาคิดไปถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่อาจจะกวนใจเธอ ทำให้เธอถึงกับหลุดหัวเราะออกมา

“ได้สิลูกแม่ ลูกทำให้แม่ภูมิใจมาก ลูกโตขึ้นมาเลยนะ”
“ที่รัก นี่มันคือแผนที่สมบูรณ์แล้วจริงๆหรอ? ไม่ว่าฉันจะคิดยังไงนี่มันก็ไร้ซึ่งความแน่นอนมากเกินไป”
“จริงๆแล้ว ส่วนที่เหลือนั่นมันขึ้นอยู่กับความกล้าแล้ว”
“เวรล่ะ พวกเราซวยแล้ว”

ยูอิลฮานได้ยิ้มให้กับเฮเรียน่าและสูดหายใจลึก เมื่อเขาได้มองไปหานายูนา เธอก็ขมริมฝีปากยื่นมือออกมา ออร่าสีชมพูดเข้มไปพวยพุ่งออกจากร่างเธอ

“ท่านหญิงเรย์… ไม่สิ”

เธอสได้ส่ายหัวออกมาระหว่างร่ายเวทย์และหยุุดลง เธอจะเล่นในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้งั้นหรอ? ทุกๆคนต่างก็คิดแบบนี้พร้อมๆกับมองไปที่เธอ แต่ว่าสายตาของนายูนากลับจริงจังยิ่งกว่าที่เคย ทำไมกันล่ะ?

ในเวลาต่อมาคำร่ายเวทย์ใหม่ก็ได้ออกมาจากปากของเธอ

[มานาทั้งหมดจงเชื่อฟังในตัว ‘ฉัน’ ผู้ที่งดงามในทุกด้าน]

ยูอิลฮานได้เงยหน้าขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าเธอก็น่าจะได้เจอเข้ากับบันทึกเทพ(ขอแก้ไขจากตอนก่อนๆที่เป็นพระเจ้านะครับ)ที่สูญหายแล้วเหมือนกัน! ในอนาคตคนอื่นๆที่ได้รับพรจากเทพก็น่าได้รู้ตัวเหมือนกัน ยังไงก็ตามดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนแรกที่รู้ตัว

[จงครอบคลุมในทุกๆอย่างที่ฉันรัก อวยพรและทำให้พวกเขาแกร่งขึ้น]
[ในฐานะของผู้ที่มีคุณสมบัติผูกขาดความงดงามเพียงผู้เดียว ฉันจะขอสร้างปาฏิหาริย์ในนามแห่งเทพ – ทุกๆอย่างจะเป็นไปตามต้องการ]

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ครอบคลุมไปทั่วทั้งเมือง จุดที่มีแสงอยู่นั่นก็คือที่ตัวยูอิลฮายกับคังมิเรย์! ยูอิลฮานมีอยู่หลายเรื่องที่เขาอยากจะบ่นในคำร่ายของนายูนา แต่ว่าในตอนนี้เขายังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่

เขาได้เปิดปากขึ้นมาใช้สกิลประกาศิตพร้อมทั้งรวบรวมมานาที่หนาแน่นภายในดาเรย์เข้ามา

[เธอจะเป็นเจ้าแห่งปาฏิหาริย์และใช้พลังของฉันได้ตามต้องการ]
[เธอจะเป็นเจ้าแห่งเวทมนตร์และจะเป็นผู้เชื่อมต่อมิติ]

คำประกาศทั้งสองคำได้ออกมาจากปากของยูอิลฮานพร้อมๆกับมานาที่มากมาย คังมิเรย์ได้ลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวายนี้ มงกุฏแห่งปัญญาบนหัวของเธอได้กระพริบออกมาอย่างรุนแรงพร้อมๆกับปล่อยแสงที่มีความเข้มข้นขึ้นมาทำให้กระบวนการความคิดของเธอถูกเร่งขึ้น

ในท้ายที่สุดแล้วเมื่อพลังเวทย์ของเธอได้ปะทุไปถึงจุดหนึ่งแล้วคังมิเรย์ก็ได้อ้าปากออกมา องค์ประกอบพลังเวทย์ของเธอได้คล้ายกับในตอนที่ยูอิลฮานได้ใช้ประกาศิตจนน่าทึ่ง

[เชื่อมต่อ]

มานาได้ถูกนำมารวมกันจนบริสุทธิ์ยิ่งขึ้น ตัวตนทั้งสามที่อยู่เหนือกว่าบันทึกได้รวมพลังกันเพื่อสร้างปาฏิหาริย์ขึ้น ชั้นบรรยากาศภายในดาเรย์ได้ถูกเปิดขึ้น ท้องฟ้าของเอิร์ธได้ถูกแสดงออกมาให้เห็น

“เชื่อมต่อแล้ว…”
“นี่เพิ่งจะเริ่มเท่านั้น”

[เอิร์ธได้เฝ้ารอคอยที่จะตกอยู่ใต้การปกครองของคุณมาเป็นเวลานานแล้ว]
[คุณพร้อมแล้ว คุณจะประกาศเอิร์ธให้กลายเป็นอาณาเขตของดราก้อนเนสเลยหรือไม่?]

[เอิร์ธได้ก้าวกระโดดเป็นโลกระดับสูง ข้อจำกัดทั้งหมดของเอิร์ธได้หายไป]
[โลกระดับสูง เอิร์ธกำลังกำลังหลอมรวมเข้ากับด…]

“แม่ครับ ผมได้เชื่อมต่อแม่เข้ากับมันแล้ว ช่วยจัดการที่เหลือทีนะครับ”
“ลูกให้แม่ทำงานหนักจังเลยนะ โอเค มาทำมันกัน”

[นี่มันอะไรกัน? ทำไมความคิดแห่งโลกถึงได้สั่นคลอน?]
“เรื่องมันยาว…”