Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 339

Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี – ตอนที่ 339
บทที่ 339 – วันสิ้นโลก (15)

ยูอิลฮานได้ใช้วัตถุดิบทั้งหมดที่เขามีไปหมดแล้ว ในที่สุดเขาก็ได้กลับมาคิดกับตัวเองว่าเขาได้สร้างความสำเร็จที่น่าอัศจรรย์ขึ้นมาแล้ว นับตั้งแต่ที่เขาได้ถูกยอมรับให้เป็นพระเจ้าจากบันทึกเทพเจ้า เขาก็รู้ได้ว่าพลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลภายในพื้นที่ของเขา ความสามารถในการตีเหล็กของยูอิลฮานก็วิวัฒนาการขึ้นมาเหมือนกับของนายูนาเช่นกัน

“เสร็จแล้ว! มีทรายตกลงมาจากนาฬิกาทรายมากแค่ไหนแล้ว?”

เขาได้ตัดสินใจว่าจะไม่แค่ติดอาวุธให้กับสมาชิกหลักเท่านั้น แต่ยังติดอาวุธให้กับกองทัพรองและประชากรคนอื่นๆเพื่อเป็นกองกำลังไว้สำหรับโลกใบนี้ด้วย ยูอิลฮานได้เก็บอาร์ติแฟคทั้งหมดลงไปในช่องเก็บของและเงยหน้าขึ้นหลังจากที่นั่งทำงานมานาน

“ประมาณหนึ่งในสิบ”
“หนึ่งในสิบแล้ว!? อ้าว เอิลต้าเองหรอ”
“นี่นายไม่รู้เลยหรอว่าฉันอยู่ที่นี่น่ะ”
“ใช่สิ สมาธิฉันอยู่กับสกิลการสร้างตลอดเวลา แต่ถึงแบบนั้นตอนนี้มันเพิ่งจะเลเวล 5 เอง”
“นายใช้สกิลมาเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มๆแล้วมันเพิ่งจะเลเวล 5 เนี้ยนะ!?”
“ผ่านมาหนึ่งปีแล้วหรอ!?”

ทั้งสองคนต่างก็มองกันอย่างตกตะลึง ถึงยูอิลฮานจะกลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว แต่สำหรับเอิลต้าแล้วเธอได้แสดงสีหน้างุนงงต่อให้เวลาจะผ่านไปสักพัก

“นี่นายไม่รู้เลยหรอว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว นายไม่หิวเลยหรือไงกัน นายไม่อยากจะไปห้องน้ำหน่อยหรอ ทำไมนายถึงได้ยังสภาพดีแบบนี้ทั้งๆที่ไม่ได้อาบน้ำเลยทั้งปี?”
“ฉันได้ก้าวข้ามกิจวัตประจำวันของมนุษย์ปกติมาซักพักแล้ว”

ยูอิลฮานได้ตอบไปอย่างที่เขาคิด หนี่งปีเท่ากับหนึ่งในสิบของทรายในนาฬิกาทราย นี่หมายความว่ายังมีเวลาเหลืออยู่อีก 9 ปี นี่มันค่อนข้างจะนานเลย… อารมณ์ของยูอิลฮานได้เติบโตขึ้นแล้ว

“โอ้ ถ้ามีใครเบื่อก็ส่งพวกเขาออกไปสักหน่อยก็ได้นะ ฉันสามารถจะวาปพวกเขาไปที่โลกอื่นแล้วค่อยเรียกกลับมาทีหลังก็ได้”
“การได้เวลาสิบปีเป็นสิทธิที่พิเศษากเลยนะ หากฉันไปถามคนอื่นๆก็คงไม่มีใครอยากจะออกไปแน่นอน”

สำหรับยูอิลฮานแล้ว 10 ปีก็ไม่ได้นานนักเลยเพราะเขาเคยถูกทิ้งมาพันปีแล้ว คนอื่นๆก็คงจะรู้สึกคล้ายๆกับเขาล่ะมั้ง ยูอิลฮานได้หยักไหล่ออกมาและเปลื่ยนเรื่อง

“แล้วความคืบหน้าเวทย์ของเธอล่ะ?”
“ไม่!”

เลียร่าได้ตะโกนออกมาทันที น้ำเสียงของเธอได้เต็มไปด้วยความอึดอัดใจ

“คังมิเรย์น่ะ เธอคนนั้นคืออัจฉริยะ! เธอได้ไปถึงระดีบที่ฉันไปไม่ถึงต่อให้ฉันจะฝึกพันปีก็ตาม เธอคนนั้นได้ไปถึงระดับนั้นภายในเวลาแค่ยี่สิบสามสิบปีเท่านั้น! นี่มันไม่ธุติธรรมเลยสักนิด! ฉันไม่เข้าใจเรื่องที่เธอพูดไม่ถึงครึ่งเลย!”
“อย่ามาโกรธฉันสิ ฉันกลัวแล้วนะ”

ดูเหมือนว่าเธอจะอึดอัดใจมากจนมาระบายกับยูอิลฮาน แต่ว่าเขากลับทำงานโดยไม่เหลือบตามามองเธอด้วยซ้ำ ยูอิลฮานได้คิดว่าเขาได้เหยียบกับระเบิดเข้าให้แล้วและลูบหลังปลอบใจเธอ

“เธอทำได้สิ ถึงตำแหน่งบันทึกเทพเจ้าจะไม่ว่างแล้วเพราะคังมิเรย์อยู่ในจุดนั้นก็เถอะนะ”
“นี่ไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด!”

เอิลต้าได้ตะโกนออกมาพร้อมหน้ามุ่ย แต่ดูเหมือนว่าการปลอบเธอจะพอได้ผล ยูอิลฮานคิดว่าเธอเป็นคนที่เรียบง่ายมาก แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดออกมา

“ดีแล้วที่ตอนนี้เธอมาที่นี่ ฉันกำลังคิดจะเริ่มค้นคว้าเรื่องเร็กน่าระดับสูงอยู่เลย”
“ตะกี้นายเพิ่งจะบอกว่าเสร็จงานเองนะ นายนี่มีความสามารถในการสรรหางานมาทำเลยจริงๆ”

ยูอิลฮานได้หัวเราะขึ้นและหยิบเอาร่างเร็กน่าระดับสูงหลายตัวออกมา ก่อนหน้านี้เขาไม่อาจจะได้รับข้อมูลจำนวนมากจากร่างเร็กน่า แต่ในตอนนี้มันต่างไปล้ว

เขาได้ค้นพบข้อมูงเล็กๆน้อยๆเรื่องที่โกเลมเร็กน่าได้ถูกทำขึ้นมาจากสิ่งที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าผู้ที่พยายามทำตัวเป็นผู้สร้าง

“อืมถ้างั้นนับจากนี้เจ้านี่ต้องเป็น…”

ยังไงก็ตามเมื่อยูอิลฮานได้เริ่มวางมือวิเคราะห์เร็กน่าระดับสูง เขาก็ได้สังหรณ์ใจถึงสิ่งหนึ่ง

“เจ้าพวกนี้ พวกมันคือบันทึกในสิ่งอื่นที่ไม่ใช่บันทึกนภา”

บันทึกนภาคือตัวตนที่มีอยู่ในทุกๆจักรวาลที่ได้เก็บบันทึกข้อมูลทุกๆอย่างลงไป ยูอิลฮานไม่รู้ว่ามันมีรูปร่างเป็นยังไง แต่ว่านั่นมันก็ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญ ตัวตนของมันเป็นไปตามที่ยูอิลฮานรับรู้และความหมายของมันก็ขึ้นอยู่กับเขา

ยังไงก็ตามเหมือนจะมีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้คิดแบบนั้น

“พระเจ้าคิดว่าบันทึกนภาเป็นอุปสรรค”
“อิลฮาน นายหมายความว่ายังไง?”
“ถ้าเธอคิดเกี่ยวกับมันมันก็ชัดเจนมากแล้วนะ ฉันน่าจะเริ่มจากการถามหาเหตุผลที่ทำให้เขาปฏิเสธมานาก่อน”

เมื่อเกิดมหาภัยพิบัติจะมีการเปลื่ยนแปลงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงสองอย่างเกิดขึ้นมา หนึ่งก็คือมานาและอีกหนึ่งก็คือบันทึกนภา

ที่ไหนก็ตามที่มีมานาก็จะมีบันทึกนภาเช่นกัน และที่ไหนที่มีบันทึกนภาก็จะมีมานาเช่นกัน เพราะงั้นการปฏิเสธในมานาก็หมายถึงการปฏิเสธบันทึกนภาเช่นกัน การหลีกหนีจากมานาจำเป็นจะต้องหลีกหนีบันทึกนภาด้วย

“ยูอิลฮาน ฉันเพิ่งไปเรียนรู้เรื่องเวทย์ที่ไม่เข้าใจมาเองนะ แล้วนี่นายกำลังจะอธิบายถึงเรื่องบันทึกนภาที่ฉันไม่อาจจะเข้าใจอีกงั้นหรอ? ถ้านายทำนายโดนดีแน่ ถ้านายอยากลองดีก็เอาเลย!”
“ฉันทั้งดีใจแล้วก็เสียใจนะที่เธอรุกหนักขนาดนี้ทั้งๆที่ฉันไม่ได้รู้อะไรเลย…”

ยูอิลฮานได้อธิบายออกมาง่ายๆเพื่อให้เธอได้เข้าใจ

“โรงเรียนมัธยมก็ต้องมีเครื่องแบบใช่ไหมล่ะ?”
“ใช่แล้ว”
“เครื่องแบบของบันทึกนภาก็คือมานานั่นแหละ หากว่าไม่มีโรงเรียนอื่นอยู่ใกล้ๆอีกแล้วอยากเปลื่ยนเครื่องแบบเธอต้องทำยังไงล่ะ?”
“สร้างโรงเรียนใหม่ขึ้นมา”
“นั่นแหละคือสิ่งที่พระเจ้ากำลังพยายามทำ เขาได้พยายามที่จะสร้างบันทึกใหม่ขึ้นมาแทนที่บันทึกนภา”
“…”

เอิลต้าพูดไม่ออกแล้ว ในท้ายที่สุดเธอก็ถามออกมาตรงๆ

“มันเป็นไปได้หรอ?”
“ดูศพเร็กน่าระดับสูงนี้สิ เจ้าพวกนี้สามารถจะปฏิเสธในมานาได้อย่างสมบูรณ์ไหมล่ะ”
“พวกมันยังทำไม่ได้”
“ถูกแล้ว เพราะงั้นเขาจึงล้มเหลวไงล่ะ”

แต่ว่ามันก็ไม่ใช่จะล้มเหลวไปซะหมด พวกเร็กน่าพวกนี้มีความต้านทานมานาที่สูงมากอยู่ดี

ยังไงก็ตามมันก็เท่านั้นแหละ พระเจ้าได้พยายามสร้างบันทึกเก็บข้อมูลอันใหม่ แต่ว่าสุดท้ายบันทึกนั้นก็จบลงด้วยการรวมเข้ากับบันทึกนภา ช่างน่าเศร้าจริงๆ

“นอกไปจากนี้ วิธีที่เขาได้พยายามสร้างที่เก็บข้อมูลใหม่คือ… โอ้”

ยูอิลฮานได้รู้ถึงอีกเรื่องหนึ่งหลังจากวิเคราะห์ต่อไปและครางออกมา หนึ่งในชิ้นส่วนจิ๊กซอว์ได้เข้าสู่ตำแหน่งของมันแล้ว

ในที่สุดแล้วยูอิลฮานก็เข้าใจว่าทำไมในตอนนั้นเขาถึงได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ทำไมพวกนั้นถึงบอกว่ายูอิลฮานคือผู้ปลดปล่อย รวมไปถึงว่าทำไมถึงได้อวยพรให้กับยูอิลฮานและคนรอบตัวเขา

“บันทึกเทพเจ้า…”
“แล้วทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นี่ล่ะ? ไม่ใช่นายปลดปล่อยพวกเขาทั้งหมดไปแล้วหรอ?”
“ฉันปลดปล่อยพวกเขาด้วยความช่วยเหลือจากมิเรย์ไปแล้ว เพราะงั้น…”

ยูอิลฮานได้พูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ในตอนนี้ฉันขอเรียกคืนฉายาจ้าวแห่งภัยแฝง ฉันคือผู้ที่สร้างและทำลายภัยแฝงพวกนั้น!”

เอิลต้าได้เลียริมฝีปากและกำลังที่จะเริ่มการโจมตียูอิลฮาน

“ยูอิลฮาน ทำไมตอนนี้นายถึงมาพูดชื่อลูกในอนาคตของเรา…”
“อ่า ฉันจะบอกว่า ฉันได้ลบมันออกไปหมดแล้วน่ะ!”

ยูอิลฮานได้รีบดันหน้าเอิลต้าที่ยืนเข้ามาออกไปและตะโกนขึ้น เธอดูจริงจังมากจนน่ากลัวแล้ว

“ที่เก็บข้อมูลที่พระเจ้าพยายามจะสร้าง! ฉันได้ลบมันออกไปแล้ว!”
“ด้วยวิถีแห่งจักรวาลที่คังมิเรย์ใช้ในตอนแรกน่ะหรอ?”
“แล้วก็ด้วยเพลิงพิฆาติที่ฉันปล่อยออกมาทั้งหมดนั่นแหละ! ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันทำให้จบลง…”
“เดี๋ยวสินายกำลังจะบอกว่า”

เอิลต้าได้เข้าใจถึงสิ่งที่เขากำลังจะบอกและตะโกนออกมา

“พระเจ้าแห่งสวรรค์ได้กักขังบันทึกเทพเจ้าเอาไว้เพื่อที่จะสร้างที่เก็บข้อมูลมาแทนที่บันทึกนภางั้นหรอ!?”
“คำว่า ‘บันทึกเทพเจ้า’ มันไม่ถูกแต่แรกแล้ว พวกเขาคือผู้ที่ได้ก้าวข้ามขีดจำกัดและอยู่เหนือกว่าบันทึก เพราะแบบนี้พระเจ้าก็เลยได้พยายามจะสร้างระบบบันทึกใหม่ที่อยู่นอกเหนือบันทึกนภาด้วยการรวบรวมผู้ที่ก้าวข้ามบันทึกนภามา…”
“ฉันยังไม่เข้าใจ แต่นี่มันหมายความว่า…”

“ตลอดระยะเวลานี้ ช่วงระยะเวลาในช่วงอายุของเราที่รวมเข้าดวยกันยังเทียบกับพวกเขาไม่ได้เลย พวกเขา…”
“นี่มันหมายความว่าพระเจ้าได้พยายามที่จะเอาชนะมานาด้วยบันทึกที่มีตัวตนที่ก้าวข้ามขอบเขตมานาไปและไม่อาจบันทึกได้ ใช้พวกเขาเป็นเครื่องยนต์และใช้วิญญาณที่พังทลายยับเยินเป็นเชื้อเพลิง”

“ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงเรียกตัวเองว่าจ้าวแห่งภัยแฝง นายได้ลบอาวุธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบอสสุดท้ายไปในตอนที่นายได้รับรู้แค่เศาเสี้ยวเล็กน้อยของเขา!?”
“ถูกแล้ว ตอนนี้ฉันนี่แหละคือหายนะ โครตมหาหายนะ..”

“…ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันสามารถจะเอาบาเรียออกไปได้แล้ว”
“อ่า นายกำลังทำสีหน้าที่รำคาญทุกๆอย่างอยู่นะ!”
“ตอนนี้เรากระโดดไปบทส่งท้ายเลยได้ป่ะ?”
“ช่วยห้ามตัวเองหน่อยเถอะนะ”

“เจ้านี่มีแค่หนึ่งเดียว”
“หนึ่งเดียวยังไงล่ะ?”
“สิ่งที่ไม่ได้บันทึก และไม่อาจจะบันทึกได้ ที่เก็บบันทึกข้อมูลได้ถูกทำลายไปแล้วและบันทึกนภาก็ไม่ได้ยอมรับมัน เพราะงั้นก้อนนี่…. เป็นสิ่งที่มีความขัดแย้งในตัวมันเอง”
“ฉันเข้าใจแล้วว่านายกำลังจะทำอะไร”

“นี่มันคือวัตถุดิบที่ดีมากๆเลยใช่ไหมล่ะ?”
“ใช่แล้ว ฉันเพิ่งกำลังมองหาวัตถุดิบสำหรับ ‘กระสุนปืนใหญ่’ อยู่เลย… ฉันคิดว่าฉันคงหาอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ได้แลว”
“อ่าแน่นอน… กระสุนปืนใหญ่”

“แล้วนายมี’ปืนใหญ่’ที่ยอดเยี่ยมแล้วงั้นหรอ?”
“เอาล่ะ งั้นมาทำงานของฉันให้เสร็จกันดีกว่า”