Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 340

Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี – ตอนที่ 340
บทที่ 340 – พระเจ้า (1)

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

ในขณะมองเจ้าหญิงน้อยสุดที่รักมิเชลก็ได้บ่นกับยูอิลฮาน… มีมังกรอยู่ในอ้อมแขนภรรยาที่งดงามของเขา ยูอิลฮานได้ตอบเขากลับมาด้วยคำถามแทน

“คุณสมิธสัน คุณเป็นเผ่าพันธ์อะไรล่ะ?”
“มังกรที่แท้จริง…”
“แล้วคุณนายสมิธสันล่ะ?”
“มังกรที่แท้จริง…”
“แล้วถ้างั้นมันก็ชัดเจนว่าลูกของพวกคุณจะต้องเป็น…”
“มังกร…”

มันไม่ได้มีปัญเลยสักนิด นี่มันปกติมากๆ เจ้าหญิงน้อยในอ้อมแขนคาริน่า มาเลเทสต้า ไม่สิ คาริน่า สมิธสันได้ยิ้มออกมาอย่างสดใส

“ยี้ฮ่าห์!”
“เธออาจจะเข้าใจสิ่งที่เรากำลังพูดอยู่ก็ได้ นายต้องระวังเรื่องการเรียนรู้ของเธอด้วยนะ”

เด็กนี่เข้าใจคำพูดได้ในทันทีที่คลอดออกมา! เมื่อคำนึงถึงพื้นฐานของเธอที่สูงมากๆเนื่องจากเธอเกิดมาเป็นลูกสองของมังกรที่แท้จริงทำให้พัฒนาการของเธอไม่ธรรมดาเลย คาริน่า สมิธสันได้คิดว่าเธอได้เลือกพ่อทูนหัวที่ดีและหันมาถามเรา

“พ่อทูนหัวช่วยดูแลเด็กคนนี้ด้วย คุณจะรับเธอเข้าดราก้อนเนสใช่ไหม?”
“แน่นอนสิ ตราบใดที่เธอเติมเต็มคุณสมบัติน่ะนะ แล้วนี่เธอชื่อว่าอะไรล่ะ?”
“ยูนิ สมิธสัน”

ยูอิลฮานได้ยิ้มออกมาในขณะที่ลูบหัวของเธอ รอยยิ้มของเด็กได้สดใสมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมซะอีก

“แต่ว่าเธอน่ารักมากๆเลย~ เธอจะต้องสวยเหมือนแม่แน่นอน”
“ก็จริงแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า เธอดูเหมือนแม่เธอเลย”

เนื่องจากว่ามีชีวิตใหม่เกิดขึ้นมาทำให้แทบจะทุกๆคนได้มารวมตัวกันในที่แห่งนี้ นายูนาที่ก็ไม่ได้ชอบมิเชล สมิธสันมากนักก็ได้เข้ามาลูบหัวยูนิเช่นกัน มิเชลได้ที่ได้กลายมาเป็นคนเอาจริงเอาจังหลังจากเป็นพ่อคนก็หัวเราะออกมาเท่านั้น

เขาได้เปลื่ยนไปแล้วจริงๆ

“อิลฮาน”

เลียร่าที่กำลังมองยูนิในอ้อมแขนคาริน่า ได้ตาเป็นประกายออกมา

“มามีลูกกันเถอะ!”
“ฉันกำลังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมเธอไม่พูดสักที แล้วก็คำตอบก็คือไม่”
“ทำไมล่ะ! ฉันอยากมีลูก! ฉันอยากมีลูกกกกกกกก!”
“ไม่”

เลียร่าได้เข้าไปเกาะแกะยูอิลฮาน แต่ว่าเขาก็ยังตอบกลับอย่างหนักแน่น และเหตุผลก็คือ

“ฉันไม่ชอบมันก็เพราะว่ามันรู้สึกเหมือนบทส่งท้ายใกล้จะมาถึงแล้ว”
“…”

เธออยากจะเถียงกลับไป แต่ว่าเธอก็ไม่รู้จะเถียงกลับไปยังไงทำให้เธอได้แต่เงียบ ยูอิลฮานได้แตะไหล่ของเธอและรับเอายูนิมาจากคาริน่า ในเมื่อเขาได้กลายมาเป็นพ่อทูนหัวแล้ว อย่างน้อยเขาจะต้องทำหน้าที่ของเขา

[ยูนิ เธอจะต้องงดงามและมีความสุข เธอจะกลายเป็นคนที่สามารถแบ่งปันความสุขและความทุกข์ร่วมกันคนอื่นๆได้ เธอจะต้องมีหัวใจที่อบอุ่นเฉกเช่นเดียวกับกรงเล็บที่แข็งและมีอารมณ์ความรู้สึกมากเท่ากับความฉลาดของเธอ เธอจะกลายเป็นคนที่ถูกรักและคนที่จะมอบความรัก]

ประกาศิตยูอิลฮานได้กลายเป็นความปรารถนาที่จริงใจห้อมล้อมยูนิเอาไว้ มันเป็นความปรารถนาที่จะมอบศักยภาพที่สดใสให้กับเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สมบูรณ์แบบก็ตาม

“ว้าว ดูมานาทั้งหมดนั่นสิ น่าทึ่ง…”
“งดงาม มีแค่ขาเท่านั้นที่ใช้มานาได้งดงามแบบนี้…”

ยูนิจะรู้หรือไม่ว่าพรจากประกาศิตของยูอิลฮานมากขนาดไหน? ยูอิลฮานได้จับนิ้วยูนิก่อนที่จะส่งเธอกลับคืนไปให้ครอบครัวของเธอ

“ยินดีด้วยนะ ฉันยุ่งกับงานจนไม่รู้เลยว่าพวกเธอสองคนแต่งงานกัน”
“เดี๋ยวพวกเราจะจัดงานแต่งงานกัน …หลังจากทุกๆอย่างจบลง เมื่อโลกกลับมาเป็นปกติ พร้อมๆกันกับครอบครัวของเราทั้งสอง ช่วยมางานเราในตอนนั้นพร้อมทุกๆคนด้วยนะ”
“ฉันขอภาวนาให้อยู่รอดกันทุกคนนะ”

ยูอิลฮานได้ยิ้มออกมา และพูดถึงสิ่งที่เขาต้องการออกมา

หากเขาบอกว่าภาพของพ่อไม่ได้โผล่เข้ามาในหัวของเขาก็คงจะเป็นการโกหก ไม่ว่าเขาจะแกร่งยังไง มันก็คงไร้ความหมายหากว่ากาเบรียลได้เผชิญกับเรื่องโชคร้ายไปก่อนแล้ว

‘…พ่อไม่น่าจะเป็นอะไร’

เขาได้ยืนยันกับตัวเองว่าพ่อเขาไม่เป็นอะไร ถึงกังวลไปก็ไม่มีอะไรเปลื่ยนแปลง เขาได้แต่ทำในสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้เหมือนอย่างที่เคยทำมา

“ถ้างั้นสมิธสันทั้งสองคนคงจะต้องยุ่งกับการเลี้ยงลูก…”
“แล้วเราก็จะไปทำลูกของเรากัน โอ้ย!”
“แล้วพวกเราจะไปฝึก”

หลังเขกหัวเลียร่าแล้ว ยูอิลฮานได้ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เลียร่าได้ถามออกมาด้วยใบหน้าเศร้าๆ

“แล้วเราจะถ่ายทำบทส่งท้ายกันเมื่อไหรล่ะ?”
“เมื่อถึงเวลาฉันจะเป่านกหวีดล่ะกัน”

หลังจากนั้นเวลาก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ยูอิลฮานได้ใช้เวลาไปกับการฝึกฝนพร้อมสมาชิกต่อสู้หลักคนอื่นๆ ส่วนคนธรรมดาก็ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกันอย่างมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

ไม่มีภัยคุกคามจากมอนสเตอร์ และพวกเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่อารยธรรมและธรรมชาติได้รวมเป็นหนึ่ง นี่พูดได้เลยว่าพวกเาได้ใช้ชีวิตที่สงบสุขที่สุดแล้วนับตั้งแต่เกิดมหาภัยพิบัติขึ้นมา

แน่นอนยูอิลฮานก็ได้ทำในสิ่งที่เขาทำเพียงลำพังเช่นเดิมโดยไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาทำอยู่ ถึงแม้ว่ายูอิลฮานจะได้เข้าสู่ก้าวแรกในฐานะผู้สร้างแล้ว แต่ว่าเส้นทางของเขายังอีกยาวไกล จนว่าเขาจะได้ไปถึงปลายทาง เขาจะไม่มีวันหยุดก้าวต่อ

***

เดิมทียูอิลฮานมีความสามารถที่มากอยู่แล้วในการละเลยการไหลของเวลา แต่ว่าเนื่องจากคนมีคนที่แสดงถึงการเปลื่ยนแปลงของเวลาที่ชัดเจนอยู่ทำให้เขาจะไม่รู้เรื่องการไหลของเวลาก็ไม่ได้

“คุณพ่อทูนหัวคะ!”

เด็กสาวตัวน้อยน่ารักที่ผมสีทองถูกมัดเป็นหางม้าได้ตะโกนออกมาพร้อมๆกับรอยยิ้มกว้าง เธอได้วิ่งเข้ามาในพื้นที่ฝึกซ้อมภายในป้อมปราการลอยฟ้า ยูอิลฮานได้โบกมือด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

“เป็นเธอนี่เองยูนิ”
“เย้! หนูเข้ามาได้ใช่ไหมคะ?”

“พ่อทูนหัว ช่วยมาประลองกับหนูด้วย!”
“อีกแล้วหรอ?”

“หนูคิดว่าถ้าหนูได้สู้กับคุณพ่อทูนหัว หนูจะต้องพัฒนาขึ้นแน่ นะคะ? นะคะ?”
“…ก็ได้ๆ ถ้างั้นก็เข้ามา”
“เย้! ย๊ากกกกกกกกก! แอ๊ก!”

“ให้ตายสิ หนูคิดว่าหนูจะสู้ได้นานกว่านี้ซะอีกในเมื่อตอนนี้หนูได้คลาส 4 มาแล้ว!”
“หืม!”

“ยูนิ นี่เธออายุเท่าไหร่แล้วนะ?”
“หืม? วันพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดครั้งที่เก้าของหนูค่ะ!”

“ฉันยังไม่เชี่ยวชาญวิถีไร้ขอบเขตเลย”
“เลเวลเท่าไหร่แล้วหรอคะ?”
“99…”
“ว้าว!”

“ดูเหมือนฉันจะไม่ว่างไปซักพักแล้ว”
“มีการต่อสู้หรอคะ?”
“น่าเสียดายนะ ที่การต่อสู้นี้ไม่มีที่สำหรับเธอยูนิ”
“แต่อยู่อยากจะช่วยด้วยนี่นา”
“ไว้ฉันจะคิดดูอีกครั้งหลังเธอกลายเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงนะ”

“ดีล่ะ ถ้างั้นฉันคงต้องไปแล้ว เราจะกลับมาอย่างปลอดภัยในงานวันเกิดของเธอนะยูนิ”
“เป็นคำพูดที่เท่จังเลย!”
“แน่นอนสิ ฉันได้เตรียมคำพูดนี้เอาไว้ตั้งแต่ที่เธอเกิดแล้ว”

“ใกล้แล้วนะอิลฮาน เหลืออีกไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำไป”
“ที่รัก มันจะจบลงในสามชั่วโมงจริงๆน่ะหรอ?”
“มันอาจจะนานกว่านั้นเล็กน้อย หากไม่มีบอสลับสุดท้ายก็คงจะเป็น 5 นาที แต่ถ้ามีก็ 20 นาที แล้วก็ถ้ายังมีอีกหลังจากเราเอาชนะไปแล้วหนึ่งก็คงเป็นชั่วโมงหนึ่ง แล้วก็จะเพิ่มอีกสามสิบนาทีหากมีโผล่มาหลังจากนั้นอีกหนึ่ง”
“…”