ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 12

"คุณหญิง ผมทำตามที่คำสั่งของคุณแล้ว" โทรศัพท์เชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว และคนปลายสายกล่าวด้วยความเคารพ

อารณีย์กล่าวว่า "ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ใช่ไหม?"

"ไม่มีครับ คุณนายโปรดวางใจเถิด"

"อืม" อารณีย์ตอบเบา ๆ แล้ววางสาย

เธอมองเก้าอี้ที่รพีพรรณนั่งเมื่อสักครู่ ดวงตาของเธอเคร่งขรึมลงเล็กน้อย

รพีพรรณเป็นเพื่อนของเธอ เหตุผลที่เธอรับปากรพีพรรณว่าจะไปเกลี้ยกล่อมรสิกา เพียงเพื่อลดการสูญเสียของรสิกาให้น้อยที่สุด สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิงคือชื่อเสียง ถ้ารสิกาฟ้องหย่า จะมีผลกระทบต่อเธออย่างมาก

ไม่ใช่ว่าอารณีย์ไม่หวังดีต่อรสิกา เพียงแต่วิธีคิดของเธอนั้นแตกต่างจากรสิกา

เพียงแต่รสิกาไม่เข้าใจเท่านั้นเอง

*

รสิกาครุ่นคิดอยู่ทั้งวันก็ยังคิดไม่ออกว่าใครเป็นคนที่ช่วยตนเอง หลังจากเลิกงานแล้ว ขณะที่เธอเตรียมจะออกไปจากสตูดิโอ เพื่อขับรถไปที่บ้านถนิต เธอเห็นแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ชั้นล่างของสตูดิโอ

ครั้งสุดท้ายที่รสิกาพบเขาคือเมื่อสามปีที่แล้ว และตลอดช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยเห็นเขาเลย ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าตนเอง เธอใช้เวลาสักครู่ถึงจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง

"รุ้ง" ธนพจน์เดินมาข้างหน้า เขายังเหมือนสามปีที่แล้ว สูงใหญ่และหน้าตาหล่อเหลา ให้ความรู้สึกอบอุ่น

ขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้ รสิกาก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ เพื่อเว้นระยะห่างจากเขา

ธนพจน์อึ้ง และหยุดฝีเท้าด้วยความเก้อเขิน "ฉันเข้าใกล้เธอไม่ได้เหรอ?"

"คุณนัด ธนพจน์ ตอนนี้คุณแต่งงานแล้ว และฉันก็แต่งงานแล้วเช่นกัน ดังนั้นอย่ายืนใกล้เกินไปจะดีกว่า เพราะพวกเราเป็นบุคคลสาธารณะ ถ้าถูกคนอื่นแอบถ่ายแล้วพรุ่งนี้กลายเป็นพาดหัวข่าว มันจะส่งผลกระทบต่อคุณและฉัน" รสิกายิ้มบาง ๆ น้ำเสียงของเธอราบเรียบ คำพูดของเธอก็เต็มไปด้วยความห่างเหิน

หลังจากที่รู้ข่าวว่าธนพจน์กลับมาจากปากของชรรินแล้ว รสิการู้ว่าไม่ช้าก็เร็วตนเองต้องได้พบธนพจน์อย่างแน่นอน

เพียงแต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

"รุ้ง เธอต้องการให้ระหว่างพวกเราสองคนเป็นแบบนี้หรือ?" ธนพจน์มองเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวด "ถึงแม้พวกเราจะเป็นคู่รักกันไม่ได้ แต่พวกเราก็ยังเป็นเพื่อน ยังเป็นพี่น้องได้...."

"ใครอยากเป็นพี่น้องกับคุณ?" รสิกาพูดขัดจังหวะอย่างเย็นชา "คุณนัด เมื่อสามปีที่แล้วฉันพูดอย่างชัดเจนแล้ว ถ้าชาตินี้พวกเราสองคนไม่เป็นคู่รัก ก็จะเป็นคนแปลกหน้าเท่านั้น ในเมื่อคุณเลือกที่จะเป็นคนแปลกหน้าแล้ว ตอนนี้คุณจะกลับมาทำไม?"

"ฉันได้ยินเรื่องของเธอกับชญตว์ ฉันจึงมาหาเธอ" ธนพจน์กล่าวด้วยความจำใจ

"คุณมาเยาะเย้ยฉันหรือ?" รสิกายกมุมปากด้วยความเยาะเย้ย "มาดูว่าหลังจากฉันออกมาจากตระกูลปิติภัทรไพศาลของพวกคุณแล้ว ชีวิตของฉันลำบากแค่ไหน? ตอนนี้คุณเห็นแล้วคงวางใจได้แล้วสิน่ะ"

"เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว แต่นิสัยของเธอยังไม่เปลี่ยนเลย" เขายกมุมปากขึ้นด้วยความขมขื่น "ยังคงดื้อรั้นเหมือนเดิม"

"คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับนิสัยของฉัน" รสิกากำกุญแจรถอยู่ในมือ "ฉันยังมีธุระ เชิญคุณตามสบาย"

หลังจากกล่าวจบ รสิกาเดินอ้อมเขาเพื่อเดินไปที่รถของตนเองที่จอดอยู่ข้างถนน เปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งบนรถ ขณะที่เธอกำลังจะปิดประตู ทันใดนั้นก็มีมือปรากฏขึ้น แล้วคว้าประตูเพื่อป้องกันไม่ให้เธอปิดประตู

"พวกเราคุยกันดี ๆ ได้ไหม? รุ้ง ฉันมีเรื่องมากมายจะคุยกับเธอ" ธนพจน์กล่าวด้วยความกังวล

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ" รสิกามองธนพจน์ด้วยสายตาอย่างเย็นชา "คุณนัด ถ้าความจำของคุณไม่ดี ฉันจะเตือนว่าคุณมีภรรยาสาวสวยรออยู่ที่บ้าน อย่ามาเสียเวลากับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอย่างฉันอีกเลย และฉันขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณ"

เมื่อรสิกาเอ่ยถึงภรรยาของตนเอง สีหน้าของธนพจน์เปลี่ยนเป็นน่าเกลียดเล็กน้อย

ขณะที่เขากำลังอึ้ง รสิกาถือโอกาสดันมือของเขาออกไป ปิดประตู สตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว