ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 11

แค่คำถามนี้ยังไม่ได้รับคำตอบ ถนิตไม่พูดอะไร ระหว่างรอคำตอบทำให้เธอหลับไปอย่างช้า ๆ เช้าวันรุ่งขึ้น เธอลืมคำถามที่ตนเองถามเมื่อคืนนี้แล้ว

ติรณาบอกว่าเธอส่งจดหมายทนายความไปให้ชญตว์แล้ว ตอนนี้รอขึ้นศาลพิจารณาคดีเท่านั้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รสิกาโล่งใจเล็กน้อย

ตอนนี้เธอสามารถจดจ่อกับการจัดการเรื่องที่พิมพ์พิศาแอบขโมยต้นฉบับงานออกแบบของตนเองได้แล้ว

เธอไปเอารถตนเองกลับมา จากนั้นขับรถไปที่สตูดิโอ ระหว่างทางเธอกำลังคิดว่าจะอธิบายเรื่องนี้ให้พนักงานในสตูดิโอฟังอย่างไร แต่เมื่อเธอมาถึง เธอเห็นพิมพ์พิศาถูกทำร้ายปานตายอยู่ในสตูดิโอ ส่วนพนักงานคนอื่นยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปช่วยดีไหม

"พี่รุ้ง ในที่สุดพี่ก็มาแล้ว!" เมื่อเห็นรสิกาเดินเข้ามา ทำให้ผู้ช่วยจรณินทร์รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

รสิกาเหลือบมองพิมพ์พิศาที่ร้องครวญอยู่บนพื้น ขมวดคิ้วและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

จรณินทร์ส่ายศีรษะ "ไม่รู้ค่ะ ตอนที่มาถึงก็เห็นพิมพ์พิศานอนอยู่ที่นี่แล้ว ไม่รู้ว่าถูกใครทำร้าย"

ความจริงแล้วจรณินทร์ไม่ชอบพิมพ์พิศา เพราะพิมพ์พิศาเป็นคนที่หยิ่งยโสมาก ตอนนี้พิมพ์พิศาถูกคนทำร้าย ทำให้เธอรู้สึกมีพอใจ

รสิกาให้คนอื่นไปทำงานของตนเอง เธอเดินไปนั่งอยู่ข้างพิมพ์พิศา "นี่ ตายหรือยัง? ถ้ายังไม่ตายก็ตอบด้วย"

ใบหน้าของพิมพ์พิศาบวมเหมือนหัวหมู แต่ตอนนี้รสิการู้สึกว่าหัวหมูนั้นดูดีกว่าหน้าของพิมพ์พิศาเสียอีก

"รสิกา......." พิมพ์พิศาเห็นใบหน้าของรสิกาอยู่ตรงหน้าตนเอง เธอหวาดกลัวและอยากถอยไปข้างหลัง แต่ร่างกายของเธอเจ็บปวดจนขยับไม่ได้ "คุณอย่าทำร้ายฉันอีก...อย่าทำร้ายฉันอีกเลย.....ฉันยอมรับ ฉันเป็นคนทำเอง....ฉันเป็นคนทำทุกอย่างเอง......."

เมื่อรสิกาได้ยินคำพูดของพิมพ์พิศาแล้ว เธอรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก "คุณเป็นบ้าอะไร? ฉันไปทำร้ายคุณตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ฉันเป็นคนขโมยต้นฉบับงานออกแบบของคุณเอง...และฉันเป็นคนโพสต์ลงบนโลกโซเชียล.....ตอนที่คุณไม่ทันระวังตัวฉันแอบคัดลอกมาจากคอมพิวเตอร์ของคุณ ฉันเป็นคนทำเองทำหมด ขอร้องคุณได้โปรดให้พวกเขาหยุดทำร้ายฉันเถอะ.... " พิมพ์พิศาร้องไห้น้ำตาเต็มหน้า ตอนนี้ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยเลือด เมื่อเห็นเช่นนั้นทำให้รสิการู้สึกขยะแขยง

รสิกายืนขึ้น ถอยกลับไปสองก้าว ทิ้งระยะห่างจากพิมพ์พิศา "คุณพูดมาให้ชัดเจน ใครเป็นคนทำร้ายคุณ?"

จรณินทร์ที่อยู่ด้านข้างกล่าวว่า "ที่แท้คุณขโมยต้นฉบับงานออกแบบของพี่รุ้งเอง! พิมพ์พิศา คุณมันไร้ยางอาย! พี่รุ้งดีต่อคุณมาก แต่คุณกลับทำกับเธอแบบนี้!"

พิมพ์พิศาร้องไห้และฟุบอยู่บนพื้นโดยไม่พูดอะไร

รสิกาหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมา แล้วเข้าไปที่ทวิตเตอร์ ตอนนี้เธอไม่สามารถอ่านข้อความส่วนตัวพวกนั้นได้ เธอจึงรีเฟรชทวิตเตอร์ใหม่มันที การรีเฟรชคราวนี้ทำให้เธอเห็นทวิตเตอร์ที่พิมพ์พิศาโพสต์เมื่อไม่นาน

เนื้อหาคร่าว ๆ คือเธอเป็นคนขโมยต้นฉบับงานออกแบบของรสิกา และขายลิขสิทธิ์ไปแล้ว

หนึ่งในสองโพสต์ทวิตเตอร์ล่าสุดของพิมพ์พิศาคือโพสต์นี้ และอีกโพสต์ก่อนหน้านั้นคือโพสต์ที่เธอออกมากล่าวหารสิกาว่าเป็นคนลอกเลียนแบบงานของเธอ

เมื่ออ่านคอมเมนต์ และแน่นอนว่าทวิตเตอร์ของพิมพ์พิศาล่มแล้ว ไม่ว่าจะเป็นข่าวยอดนิยมหรือโพสต์ล่าสุด ทุกคนด่าเธอ ด่าเธอไม่พอ แม้แต่ครอบครัวของเธอก็โดนด่าไปด้วย

อย่างไรก็ตาม ชาวเน็ตบางคนด่าว่ารสิกาตาบอด ที่รับคนเนรคุณแบบนี้เข้ามาทำงาน

รสิกาแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เธอถอยกลับไปดูข้อความส่วนตัวของตนเอง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพวกที่ด่าเธอก่อนหน้านั้น และตอนนี้หลังจากรู้ความจริงก็มาขอโทษ

ฉากน้ำเน่าซ้ำ ๆ แบบนี้มีบ่อย ดังนั้นรสิกาจึงไม่ใส่ใจ หลังจากเธอปิดทวิตเตอร์แล้ว เธอเหลือมองพิมพ์พิศาอีกครั้ง

"เรียกรถพยาบาลมาเอาคนออกไป อย่าให้ตายอยู่ในสตูดิโอนะ มันจะซวย" เธอสั่งจรณินทร์

"ค่ะ!" จรณินทร์อยากทำเช่นนี้นานแล้ว แต่รสิกาไม่ได้สั่งเธอจึงไม่กล้า

เมื่อได้รับคำสั่งแล้ว เธอโทรไปที่หมายเลข 1669 อย่างรวดเร็ว

รสิกาไม่ได้มองพิมพ์พิศาอีกเลย เดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง แล้วโทรหาถนิต

ตอนแรก เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายพิมพ์พิศา แต่หลังจากที่ได้เห็นทวิตเตอร์ของพิมพ์พิศาแล้ว และนึกถึงสิ่งที่ถนิตพูดเมื่อคืน เธอก็รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือของถนิต