ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 11

แค่คำถามนี้ยังไม่ได้รับคำตอบ ถนิตไม่พูดอะไร ระหว่างรอคำตอบทำให้เธอหลับไปอย่างช้า ๆ เช้าวันรุ่งขึ้น เธอลืมคำถามที่ตนเองถามเมื่อคืนนี้แล้ว

ติรณาบอกว่าเธอส่งจดหมายทนายความไปให้ชญตว์แล้ว ตอนนี้รอขึ้นศาลพิจารณาคดีเท่านั้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รสิกาโล่งใจเล็กน้อย

ตอนนี้เธอสามารถจดจ่อกับการจัดการเรื่องที่พิมพ์พิศาแอบขโมยต้นฉบับงานออกแบบของตนเองได้แล้ว

เธอไปเอารถตนเองกลับมา จากนั้นขับรถไปที่สตูดิโอ ระหว่างทางเธอกำลังคิดว่าจะอธิบายเรื่องนี้ให้พนักงานในสตูดิโอฟังอย่างไร แต่เมื่อเธอมาถึง เธอเห็นพิมพ์พิศาถูกทำร้ายปานตายอยู่ในสตูดิโอ ส่วนพนักงานคนอื่นยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปช่วยดีไหม

"พี่รุ้ง ในที่สุดพี่ก็มาแล้ว!" เมื่อเห็นรสิกาเดินเข้ามา ทำให้ผู้ช่วยจรณินทร์รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

รสิกาเหลือบมองพิมพ์พิศาที่ร้องครวญอยู่บนพื้น ขมวดคิ้วและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

จรณินทร์ส่ายศีรษะ "ไม่รู้ค่ะ ตอนที่มาถึงก็เห็นพิมพ์พิศานอนอยู่ที่นี่แล้ว ไม่รู้ว่าถูกใครทำร้าย"

ความจริงแล้วจรณินทร์ไม่ชอบพิมพ์พิศา เพราะพิมพ์พิศาเป็นคนที่หยิ่งยโสมาก ตอนนี้พิมพ์พิศาถูกคนทำร้าย ทำให้เธอรู้สึกมีพอใจ

รสิกาให้คนอื่นไปทำงานของตนเอง เธอเดินไปนั่งอยู่ข้างพิมพ์พิศา "นี่ ตายหรือยัง? ถ้ายังไม่ตายก็ตอบด้วย"

ใบหน้าของพิมพ์พิศาบวมเหมือนหัวหมู แต่ตอนนี้รสิการู้สึกว่าหัวหมูนั้นดูดีกว่าหน้าของพิมพ์พิศาเสียอีก

"รสิกา......." พิมพ์พิศาเห็นใบหน้าของรสิกาอยู่ตรงหน้าตนเอง เธอหวาดกลัวและอยากถอยไปข้างหลัง แต่ร่างกายของเธอเจ็บปวดจนขยับไม่ได้ "คุณอย่าทำร้ายฉันอีก...อย่าทำร้ายฉันอีกเลย.....ฉันยอมรับ ฉันเป็นคนทำเอง....ฉันเป็นคนทำทุกอย่างเอง......."

เมื่อรสิกาได้ยินคำพูดของพิมพ์พิศาแล้ว เธอรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก "คุณเป็นบ้าอะไร? ฉันไปทำร้ายคุณตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ฉันเป็นคนขโมยต้นฉบับงานออกแบบของคุณเอง...และฉันเป็นคนโพสต์ลงบนโลกโซเชียล.....ตอนที่คุณไม่ทันระวังตัวฉันแอบคัดลอกมาจากคอมพิวเตอร์ของคุณ ฉันเป็นคนทำเองทำหมด ขอร้องคุณได้โปรดให้พวกเขาหยุดทำร้ายฉันเถอะ.... " พิมพ์พิศาร้องไห้น้ำตาเต็มหน้า ตอนนี้ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยเลือด เมื่อเห็นเช่นนั้นทำให้รสิการู้สึกขยะแขยง

รสิกายืนขึ้น ถอยกลับไปสองก้าว ทิ้งระยะห่างจากพิมพ์พิศา "คุณพูดมาให้ชัดเจน ใครเป็นคนทำร้ายคุณ?"

จรณินทร์ที่อยู่ด้านข้างกล่าวว่า "ที่แท้คุณขโมยต้นฉบับงานออกแบบของพี่รุ้งเอง! พิมพ์พิศา คุณมันไร้ยางอาย! พี่รุ้งดีต่อคุณมาก แต่คุณกลับทำกับเธอแบบนี้!"

พิมพ์พิศาร้องไห้และฟุบอยู่บนพื้นโดยไม่พูดอะไร

รสิกาหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมา แล้วเข้าไปที่ทวิตเตอร์ ตอนนี้เธอไม่สามารถอ่านข้อความส่วนตัวพวกนั้นได้ เธอจึงรีเฟรชทวิตเตอร์ใหม่มันที การรีเฟรชคราวนี้ทำให้เธอเห็นทวิตเตอร์ที่พิมพ์พิศาโพสต์เมื่อไม่นาน

เนื้อหาคร่าว ๆ คือเธอเป็นคนขโมยต้นฉบับงานออกแบบของรสิกา และขายลิขสิทธิ์ไปแล้ว

หนึ่งในสองโพสต์ทวิตเตอร์ล่าสุดของพิมพ์พิศาคือโพสต์นี้ และอีกโพสต์ก่อนหน้านั้นคือโพสต์ที่เธอออกมากล่าวหารสิกาว่าเป็นคนลอกเลียนแบบงานของเธอ

เมื่ออ่านคอมเมนต์ และแน่นอนว่าทวิตเตอร์ของพิมพ์พิศาล่มแล้ว ไม่ว่าจะเป็นข่าวยอดนิยมหรือโพสต์ล่าสุด ทุกคนด่าเธอ ด่าเธอไม่พอ แม้แต่ครอบครัวของเธอก็โดนด่าไปด้วย

อย่างไรก็ตาม ชาวเน็ตบางคนด่าว่ารสิกาตาบอด ที่รับคนเนรคุณแบบนี้เข้ามาทำงาน

รสิกาแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เธอถอยกลับไปดูข้อความส่วนตัวของตนเอง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพวกที่ด่าเธอก่อนหน้านั้น และตอนนี้หลังจากรู้ความจริงก็มาขอโทษ

ฉากน้ำเน่าซ้ำ ๆ แบบนี้มีบ่อย ดังนั้นรสิกาจึงไม่ใส่ใจ หลังจากเธอปิดทวิตเตอร์แล้ว เธอเหลือมองพิมพ์พิศาอีกครั้ง

"เรียกรถพยาบาลมาเอาคนออกไป อย่าให้ตายอยู่ในสตูดิโอนะ มันจะซวย" เธอสั่งจรณินทร์

"ค่ะ!" จรณินทร์อยากทำเช่นนี้นานแล้ว แต่รสิกาไม่ได้สั่งเธอจึงไม่กล้า

เมื่อได้รับคำสั่งแล้ว เธอโทรไปที่หมายเลข 1669 อย่างรวดเร็ว

รสิกาไม่ได้มองพิมพ์พิศาอีกเลย เดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง แล้วโทรหาถนิต

ตอนแรก เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายพิมพ์พิศา แต่หลังจากที่ได้เห็นทวิตเตอร์ของพิมพ์พิศาแล้ว และนึกถึงสิ่งที่ถนิตพูดเมื่อคืน เธอก็รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือของถนิต

ใบหน้าของคนคนหนึ่งแล่นเข้ามาอยู่ในสมองรสิกา แต่ถูกเธอลบออกไปอย่างรวดเร็ว

"จะคิดมากไปทำไม?" ถนิตกล่าว "ผมต้องเข้าประชุม ผมวางสายก่อน"

"ค่ะ......"

"ตอนเย็นอย่าลืมกลับไปทำอาหารด้วย" ก่อนวางสาย ถนิตทิ้งประโยคนี้ไว้

รสิกาตัวแข็งทันทีราวกับถูกฟ้าผ่า

*

รพีพรรณเป็นป้าของพิมพ์พิศา เธอเชิญอารณีย์ออกมาเพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องของรสิกา

"ฉันคิดว่าให้พวกเธอประนีประนอมเถอะ ไม่ว่ารสิกาจะเรียกร้องเงินแค่ไหน? พวกเราก็ยอมจ่าย เพราะอย่างไรพวกเธอก็เป็นผู้หญิง ซึ่งเรื่องนี้ไม่มีผลดีอะไรกับเธอเลย" รพีพรรณกล่าวกับอารณีย์

อารณีย์พยักหน้า "ถูกต้อง ฉันจะพูดเกลี้ยกล่อมเธอ"

รพีพรรณถึงได้ยิ้มออกมา "ขอบคุณมาก" หลังจากกล่าวจบ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

"อะไรนะ? พิมพ์ถูกคนทำร้าย!" ใบหน้าของรพีพรรณเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก "ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย!"

หลังจากวางสาย เธอกล่าวขอโทษอารณีย์ว่า "อารณีย์ ฉันขอโทษด้วย เกิดเรื่องกับพิมพ์ ฉันต้องรีบไปโรงพยาบาล"

"ไปเถอะ เรื่องของหลานสาวสำคัญกว่า" อารณีย์กล่าว

หลังจากรพีพรรณจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของอารณีย์หายไป เธอโทรออกด้วยสีหน้าไร้อารมณ์