ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 10

รสิกาไม่เคยคิดว่าแม่จะช่วยตนเอง แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าแม่จะช่วยพิมพ์พิศา แล้วมาเกลี้ยกล่อมตนเอง!

หลังจากติรณาฟังจบ เธอโกรธจนเกือบจะฉีกผ้าห่ม "ฉันคิดว่าสมองแม่ของเธอผิดปกติหรือเปล่า? เธอแน่ใจหรือว่านั่นคือแม่แท้ ๆ ของเธอ!"

"ตอนนี้ฉันสิ้นหวังกับแม่แล้ว" รสิกาเงยหน้าขึ้นแล้วดื่มเหล้าหมดแก้ว "ต่อไปฉันเหลือแค่เธอคนเดียวเท่านั้น"

"วางใจเถอะ ฉันจะดีกับเธอให้มาก ๆ" ติรณาตบไหล่ของเธอเพื่อปลอบใจ "ต่อไปถ้าฉันมีเนื้อ ก็ต้องมีน้ำชุบให้เธอกิน"

รสิกาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ไม่อนาถขนาดนั้นมั้ง"

"เพราะฉันต้องการหยอกล้อให้เธอมีความสุข"

"ติรณา ขอบคุณมาก"

"ขอบคุณทำไม? ไม่มีอะไรต้องขอบคุณ" ติรณาลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า "เธอดื่มอีกสักครู่ จากนั้นไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอนก่อนน่ะ ฉันจะเคลียร์หลักฐานก่อน แล้วพรุ่งนี้ฉันจะส่งจดหมายทนายความไปให้ชญตว์น่ะ"

"โอเค" รสิกาตอบตกลง

อย่างไรก็ตามหลังจากติรณาไปสักครู่ มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ของรสิกา [มาที่นี่]

มันเป็นหมายเลขที่คุ้นเคย แม้ว่าเธอจะไม่ได้บันทึกหมายเลขนี้ไว้ในโทรศัพท์ แต่เธอก็จำหมายเลขนี้ได้อย่างชัดเจน เพราะหมายเลขนี้เคยช่วยชีวิตเธอไว้

เพียงแต่หลังจากเรื่องเมื่อเช้า เธอกับถนิตก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย และตอนนี้จู่ ๆ ถนิตก็ส่งข้อความหาเธอ......

ขณะที่รสิกาลังเลว่าจะไปหรือไม่ เขาส่งข้อความมาเป็นครั้งที่สอง [ถ้าคุณไม่มา รับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!]

เมื่อรสิกาเห็นข้อความนี้ เธอโยนผ้าห่มทิ้งทันที ลุกขึ้นจากพื้น แต่งตัวแล้วบอกติรณา จากนั้นก็ออกไป

ทำไมถึงได้เชื่อฟังถนิต?

เพราะเธอไม่ต้องการให้ความลำบากของตนเองของวันนี้ต้องสูญเปล่า

รสิกานั่งแท็กซี่ไปที่บ้านของถนิต เธอไม่มีกุญแจ เธอจึงเคาะประตูเป็นเวลานาน

ถนิตมาเปิดประตู เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำ ผมของเขาเปียกและยังมีน้ำหยด เมื่อเห็นแก้มขวาของเธอบวม เขาขมวดคิ้ว "ทำไมถึงได้ถูกคนทำร้ายอีกแล้ว?"

เขากล่าวคำว่าอีกแล้ว..... ซึ่งทำให้รสิการู้สึกอับอายเล็กน้อย ทำเหมือนกับว่าเธอนั้นถูกคนอื่นทำร้ายบ่อย ๆ

"คราวนี้ใครเป็นคนทำร้ายคุณ?" ถนิตปิดประตู กอดอกแล้วกล่าวถาม

"แม่ของฉัน" รสิกาเปลี่ยนรองเท้าแล้วเงยหน้าขึ้น "คุณจะไปแก้แค้นให้ฉันหรือ?"

ถนิต "...ไปอาบน้ำ"

เมื่อเอ่ยถึงการอาบน้ำ รสิการู้ว่าถนิตต้องการจะทำเรื่องนั้นอย่างแน่นอน แต่วันนี้เธอไม่มีอารมณ์จริง ๆ "วันนี้ฉันเหนื่อย และฉันไม่มีอารมณ์ด้วย"

"ไม่ต้องพูดไร้สาระ" ถนิตรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย "ผมให้คุณไปอาบน้ำ คุณก็รีบไปอาบ!"

การเจรจาล้มเหลว รสิกาไม่ได้พูดอะไร เพราะการโต้เถียงกับถนิตนั้นไม่มีประโยชน์ เธอจึงขึ้นไปอาบน้ำ

ส่วนเรื่องของเมื่อเช้านั้นไม่มีใครเอ่ยถึงอีก ไม่ใช่เรื่องน่ายินดี ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงอีก

หลังจากอาบน้ำเสร็จ รสิกานอนอยู่บนเตียง ซึ่งในตู้เสื้อผ้านั้นมีชุดนอนใหม่สองสามชุด และเธอเลือกสวมชุดหนึ่ง

เมื่อถนิตเข้ามาในห้อง เห็นเธอนอนอยู่บนเตียงเหมือนปลา ซึ่งเธอได้ยินเสียงเขาเดินเข้ามา แต่เธอไม่แม้แต่จะมอง

ผู้หญิงคนนี้......

รสิกามักจะแตะเส้นตายของเขาอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นวันที่อยู่โรงแรม เมื่อวานหรือว่าเช้านี้

เขาไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนเดิมซ้ำสอง มีเพียงรสิกาคนเดียวเท่านั้น ที่ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้ครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายของเธอดูเหมือนจะมีพิษ ทำให้เขารู้สึกติดใจ แล้วตอนนี้เขายังพาเธอกลับมาที่บ้านของตนเองอีกด้วย

รสิกาไม่ได้สวยมาก แม้ว่าตอนที่เขามีอะไรกับเธอ ร่างกายของเธอยังคงบาดเจ็บอยู่ ใบหน้าของเธอไม่ได้ต่างไปจากคนตาย แต่เขากลับมีอารมณ์

รสิกา "......"

ผู้ชายโรคจิต!

......

หลังจากเสร็จกิจ ถนิตอุ้มเธอไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอไม่มีเรี่ยวแรงเลยสักนิด ถนิตอุ้มเธออยู่ในอ้อมแขน ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกราวกับไม่มีกระดูก

ถนิตถามว่า "คุณเอาหลักฐานมาแล้วใช่ไหม?"

"ค่ะ...เกือบครบแล้ว" รสิกาตอบด้วยความเกียจคร้าน "มีหลักฐานการมีชู้และหลักฐานความรุนแรงในครอบครัวแล้ว แต่ยังไม่มีหลักฐานการขโมยงานออกแบบ"

ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเธอไม่ได้ไปสตูดิโอ และพิมพ์พิศามาขโมยต้นฉบับในสตูดิโออย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าสตูดิโอจะมีกล้องวงจรปิด แต่ถ้าพิมพ์พิศากล้าทำเช่นนั้นเธอต้องไม่ทิ้งหลักฐานใด ๆ ไว้อย่างแน่นอน

รสิกาไม่ได้ใช้ทวิตเตอร์ของตนมานาน ไม่จำเป็นต้องอ่านก็รู้ว่าตนเองถูกด่าเละอย่างแน่นอน นักเลงคีย์บอร์ดบนโลกโซเชียลเหล่านี้สามารถด่าได้ทุกอย่าง

"เธอผยองได้ไม่นานหรอก" ถนิตก็กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "คุณตั้งใจจัดการเรื่องหย่าเถอะ"

ดูเหมือนว่าเขาจะให้ความสนใจกับการหย่าของรสิกาเป็นพิเศษ

รสิกาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองเขา แต่จากมุมนี้เธอเห็นเพียงแค่คางของเขาเท่านั้น

"เอ๊ะ" เธอดึงคอเสื้อของเขา

"อืม?"

"ทำไมคุณถึงช่วยฉัน" รสิกาไม่เข้าใจจริง ๆ

ถนิตไม่ใช่คนว่างงาน ธุรกิจของวัชรเดชานนท์กรุ๊ปยุ่งขนาดนั้น ทำไมเขาถึงยังใส่ใจเรื่องของตัวเอง?