ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 9

ติรณาสังเกตเห็นความผิดปกติของรสิกา "เกิดอะไรขึ้น? ใครโทรมา?"

"แม่ฉันเอง" รสิกากัดริมฝีปากล่างแล้วรับสาย

ก่อนที่เธอจะพูดได้ เสียงของแม่ก็ดังออกมาจากปลาย "ลูกอยู่ที่ไหน?"

น้ำเสียงที่เย็นชานั้นดูไม่เหมือนแม่กับลูกคุยกัน บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าจะอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นเป็นเจ้านายกับลูกน้อง

"มีเรื่องอะไรคะ?" เพียงแต่เสียงของเสียงของรสิกานั้นเย็นชากว่าอารณีย์เย็นชา "ถ้าไม่มีธุระอะไรสำคัญ หนูจะวางสายแล้ว เพราะหนูยุ่งมาก"

"ยุ่ง? แกยังสามารถทำอะไรได้?" อารณีย์กล่าวเยาะเย้ย "ยุ่งกับการจัดการเรื่องการขโมยแบบที่อื้อฉาวหรือเรื่องหย่า?"

คำพูดของเธอราวกับมีแหลมคมที่ทิ่มแทงหัวใจของรสิกา ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสามปีที่แล้ว ทัศนคติของอารณีย์ที่มีต่อเธอนั้นเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างมาก ราวกับว่าเธอทำเรื่องที่ไม่สามารถอภัยให้ได้

รสิกากำหมัดทั้งสองไว้แน่น ถึงจะสามารถระงับความโกรธที่อยู่ในใจของตนเองได้ "มันเรื่องของหนู ไม่รบกวนให้คุณหญิงอารณีย์กังวลหรอก"

"รสิกา!" อารณีย์เรียกชื่อของเธอด้วยความโมโห "ถ้าแกไม่ใช่ลูกสาวของแม่ แม่จะไปยุ่งเรื่องแย่ ๆ ของแกทำไม?!"

"ลูกสาว?" รสิกาหัวเราะอย่างเยาะเย้ย "ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ที่คุณหญิงอารณีย์จะจำได้ว่าหนูเป็นลูกสาวของคุณ มีคนอยากจะเป็นลูกสาวของคุณมากมาย ขาดหนูไปคนหนึ่งคงไม่เป็นไรหรอก"

หลังจากกล่าวจบ รสิกาวางสายของอารณีย์ทันที แต่เธอก็โทรมาอีกครั้ง

รสิกาจึงปิดโทรศัพท์ แล้วโยนโทรศัพท์ลงบนชั้นวางหน้ากระจกหน้ารถ เสียงดังลั่น ซึ่งเพียงพอแล้วที่จะแสดงว่าตอนนี้เธอโกรธมากแค่ไหน

ติรณาถามว่า "แม่ของเธอพูดอะไร?"

ช่วงสามปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่รสิกาโทรหาแม่ของเธอ พวกเธอจะทะเลาะกันตลอด

"ไม่มีอะไรหรอก?" รสิกาหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง แต่ติรณายังคงเห็นดวงตาสีแดงคู่นั้นของเธอ

ติรณาถอนหายใจ

ไม่รู้ว่าชาตินี้ปมในใจของรสิกากับของแม่เธอจะสามารถแก้ได้ไหม?

เดิมรสิกาคิดว่าตนเองวางสายของแม่แล้วเรื่องก็จะจบ แต่เมื่อรถของพวกเธอมาถึงใต้ตึกของบ้านติรณา เธอเห็นรถหรูระดับไฮเอนด์จอดอยู่ข้างหน้าผ่านกระจกหน้ารถ สีหน้าของเธอน่าเกลียดทันที

"แม่เธอมาดักรออยู่ที่นี่แล้ว......." ติรณาขมวดคิ้ว "หรือว่าแม่รู้เรื่องแล้วมาช่วยหรือเปล่า?"

"ฮึ่ม" รสิกากล่าวเยาะเย้ย เธอยอมเชื่อว่าถนิตเป็นคนดี แต่ก็ไม่ยอมเชื่อว่าอารณีย์จะมาช่วยตนเอง

จากน้ำเสียงที่คุยกันเมื่อสักครู่ในโทรศัพท์ สามารถฟังออกว่าอารณีย์รู้สถานการณ์ทุกอย่างของเธอแล้ว และน้ำเสียงของเธอยังคงโกรธอยู่

"เธอจะไปไหม?" ติรณาถามด้วยความกังวล

"แม่เป็นคนบังคับหนูเอง" รอยยิ้มบนใบหน้าของรสิกาหายไป และกลายเป็นเย็นชา "ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเอาความรู้สึกมาเป็นข้ออ้าง บอกมาตามตรงว่าวันนี้แม่มาหาหนูนั้นมีธุระอะไร?"

อารณีย์ไม่ได้เป็นคนที่ใจดีขนาดที่จะมาช่วยเธออย่างแน่นอน

"แม่รู้ว่าตอนนี้ในมือของแกมีหลักฐานที่ชญตว์มีชู้ แต่ห้ามแกฟ้องร้องขึ้นศาล" อารณีย์สงบลง หลังจากระงับความโกรธแล้วก็กล่าวอย่างสงบ

"แม่ไม่ให้หนูฟ้องร้อง หนูก็ไม่ฟ้องร้องหรือ? มีสิทธิ์อะไร?" สีหน้าของรสิกาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ป้าของพิมพ์พิศาเป็นเพื่อนของแม่ เธอโทรมาหาแม่ด้วยตนเอง........"

"ฮ่า" ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็ถูกเสียงที่เย็นชาของรสิกาขัดจังหวะ และรสิกายกนิ้วขึ้น "หนูจะช่วยนับ คนที่เป็นที่หนึ่งในใจแม่คือกันต์ชัย แล้วตามด้วยลูกสองคนนั้น แล้วก็เป็นเพื่อนของแม่ สุดท้ายถึงจะเป็นหนู ไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม? จัดการเรียงได้ค่อนข้างดี"

ใบหน้าของรสิกาขาวซีด ดวงตาของเธอแดงก่ำ เธอจ้องอารณีย์และกล่าวว่า "ก่อนที่แม่จะพูดประโยคเหล่านั้นออกมา แม่เคยคิดบ้างไหมว่าเมื่อหลายวันก่อนชญตว์และพิมพ์พิศาทำอะไรกับหนูไว้? พวกเขาบังคับให้หนูเซ็นชื่อในหนังสือตกลงตามสัญญาหย่า แล้วยกทรัพย์สินทั้งหมดให้พวกเขา พอหนูไม่ตกลง พวกเขาก็กดหนูลงบนพื้นแล้วทำร้ายหนู และสุดท้ายพวกเขาก็วางยาจนทำให้หนูเกือบตาย! ถ้าโพสต์เรื่องแบบนี้บนโลกโซเชียลน่าจะมีคนสงสารหนูไม่น้อย แต่แม่ล่ะ? แม่คือแม่ของหนู แม่ไม่เพียงไม่ช่วยหนู แต่กลับไปช่วยชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้น!"

"แกพูดว่าอะไรนะ...?" อารณีย์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ "พวกเขาทำร้ายหนูหรือ? ให้แม่ดูหน่อย......." เธอยื่นมือออกมาตรวจร่างกายของรสิกา แต่ก่อนที่จะสัมผัสก็ถูกรสิกาปักออกไปเสียก่อน

"เรื่องนี้ไม่สามารถเจรจาต่อรองได้!" รสิกากัดฟันและกล่าวว่า "ไม่ว่าจะเป็นชญตว์หรือพิมพ์พิศา หนูจะให้พวกเขาต้องชดใช้!"

หลังจากกล่าวจบ รสิกาหันหลังเปิดประตูแล้วลงไปจากรถ ขณะที่เธอเดินไปหนึ่งก้าว เสียงของอารณีย์ก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังของเธอ "รุ้ง...."

รสิกาไม่ได้หันกลับไป เพียงแค่หยุดฝีเท้า เธอยึดตัวแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง