ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 25

"ใครบอกว่าเป็นฉันกันล่ะ ชญตว์คุณประสาทหรือเปล่า ถ้าสมองมีปัญหา ก็ไปโรงพยาบาล ฉันไม่มีเวลามาพูดกับนาย!"

พูดจบ รสิกาวางสายทันที เธอโมโหมาก แต่ในใจก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

ชญตว์จำเธอได้ แม้เธอปฏิเสธไปแล้ว แต่แค่ตรวจสอบทุกด้าน ก็จะรู้ว่าเป็นเธอ

เมื่อถึงตอนนั้น ถ้านันท์นรีรู้ เธอไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

เธอนึกภาพตัวเอง ตอนที่เคยจัดการพิมพ์พิศาขึ้นมา

ขณะที่รสิกากำลังคิดวุ่นวาย มือถือที่เธอโยนไว้บนเบาะข้างคนขับ ดังขึ้นมา เดิมทีคิดว่าชญตว์โทรมาอีก แต่เมื่อมองคนชื่อคนที่โทรมา กลับเป็นชื่อของถนิต

เธอรีบรับสาย "ฮัลโหล......"

"ผมเอง" เสียงถนิตดูอ่อนเพลียเล็กน้อย "คุณเห็นข่าวหรือยัง"

รสิกาพยักหน้า เหมือนจะโมโหจนเลอะเลือนแล้ว ลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์กับถนิตอยู่

"ฉันเห็นแล้ว......ขอโทษด้วย......" รสิกาพูดอย่างขอโทษเล็กน้อย

"คุณขอโทษอะไร" เหมือนถนิตกำลังหัวเราะอยู่ "เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ ผมให้คนปิดข่าวให้แล้ว อีกไม่นานน่าจะเห็นผล ไม่มีใครรู้ว่าเป็นคุณใช่ไหม"

"มีบางคนเดาได้ แต่ฉันไม่ได้ยอมรับ" รสิกาเอ่ยขึ้น

"งั้นไม่ต้องยอมรับ" ถนิตเอ่ยขึ้น

ตอนติดต่อถนิตไม่ได้ รสิกาเครียดและกลัวมาก แต่ตอนนี้แค่ถนิตพูดปลอบใจสองประโยค จิตใจที่เคยว้าวุ่นของเธอ สงบลงทันที

"เธอเป็นคู่หมั้นคุณ เกิดเรื่องแบบนี้ เธอคือคนที่เจ็บปวดที่สุด" รสิกาพูดเบาๆ

"รสิกา ผมบอกไปแล้ว เรื่องแต่งงานของผมกับนันท์นรีเป็นเรื่องที่ตระกูลจัดการ เราไม่ได้รักกัน ดังนั้น ผมจึงไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดกับเรื่องนี้มากแค่ไหน" ตอนพูดประโยคนี้ ถนิตดูเลือดเย็นเล็กน้อย

รสิกาอึ้งไปพักหนึ่ง ผ่านไปครู่หนึ่ง ถึงตั้งสติได้

ตอนเธอกำลังจะพูด ถนิตพูดออกมาทันที "ผมมีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยโทรหาคุณ"

พูดจบ เขาวางสายทันที โดยไม่รอให้รสิกาได้ตอบ

รสิกาได้ยินเสียงสัญญาณตัดไป ทำได้เพียงถอนหายใจ จากนั้นเก็บมือถือ

คำพูดของเขาเชื่อได้ไหมนะ