ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 25

"ใครบอกว่าเป็นฉันกันล่ะ ชญตว์คุณประสาทหรือเปล่า ถ้าสมองมีปัญหา ก็ไปโรงพยาบาล ฉันไม่มีเวลามาพูดกับนาย!"

พูดจบ รสิกาวางสายทันที เธอโมโหมาก แต่ในใจก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

ชญตว์จำเธอได้ แม้เธอปฏิเสธไปแล้ว แต่แค่ตรวจสอบทุกด้าน ก็จะรู้ว่าเป็นเธอ

เมื่อถึงตอนนั้น ถ้านันท์นรีรู้ เธอไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

เธอนึกภาพตัวเอง ตอนที่เคยจัดการพิมพ์พิศาขึ้นมา

ขณะที่รสิกากำลังคิดวุ่นวาย มือถือที่เธอโยนไว้บนเบาะข้างคนขับ ดังขึ้นมา เดิมทีคิดว่าชญตว์โทรมาอีก แต่เมื่อมองคนชื่อคนที่โทรมา กลับเป็นชื่อของถนิต

เธอรีบรับสาย "ฮัลโหล......"

"ผมเอง" เสียงถนิตดูอ่อนเพลียเล็กน้อย "คุณเห็นข่าวหรือยัง"

รสิกาพยักหน้า เหมือนจะโมโหจนเลอะเลือนแล้ว ลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์กับถนิตอยู่

"ฉันเห็นแล้ว......ขอโทษด้วย......" รสิกาพูดอย่างขอโทษเล็กน้อย

"คุณขอโทษอะไร" เหมือนถนิตกำลังหัวเราะอยู่ "เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ ผมให้คนปิดข่าวให้แล้ว อีกไม่นานน่าจะเห็นผล ไม่มีใครรู้ว่าเป็นคุณใช่ไหม"

"มีบางคนเดาได้ แต่ฉันไม่ได้ยอมรับ" รสิกาเอ่ยขึ้น

"งั้นไม่ต้องยอมรับ" ถนิตเอ่ยขึ้น

ตอนติดต่อถนิตไม่ได้ รสิกาเครียดและกลัวมาก แต่ตอนนี้แค่ถนิตพูดปลอบใจสองประโยค จิตใจที่เคยว้าวุ่นของเธอ สงบลงทันที