ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 26

ฝั่งถนิต เมื่อเขาวางสายจากรสิกา ยังไม่ทันเก็บมือถือ ก็เห็นท่านเฉลิมสิทธิ์เดินเข้ามา ใบหน้าแก่ชราดูโมโห

"แกกำลังโทรหาผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม!" เมื่อเดินเข้ามาใกล้ ท่านเฉลิมสิทธิ์ถามอย่างเย็นชา

"คุณปู่ ผมบอกไปแล้ว ผมมีคนที่ชอบแล้ว" ถนิตพูดอย่างราบเรียบ

"นั่นคือผู้หญิงที่แกชอบเหรอ" ท่านเฉลิมสิทธิ์อึ้งไปครู่หนึ่ง

ถนิตไม่พูดอะไร

เขาคิดว่า ถึงไม่เรียกว่าชอบ แต่อย่างน้อยตัวเองหวังว่าจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ถูกผูกมัดให้อยู่กับนันท์นรี

"แล้วเธอเป็นคุณหนูตระกูลไหน" สีหน้าท่านเฉลิมสิทธิ์ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย

"เธอเคยหย่ามาก่อน" ถนิตเอ่ยขึ้น

"ไม่ได้เด็ดขาด!" สีหน้าที่เพิ่งผ่อนคลายลงของท่านเฉลิมสิทธิ์ แข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง "ตระกูลวัชรเดชานนท์ของเรา จะแต่งผู้หญิงแบบนี้ มาเป็นสะใภ้ได้ยังไง!"

"ผมไม่ชอบนันท์นรี" ถนิตพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ "ผมจะยกเลิกการหมั้นกับเธอ"

"ไอ้เลว!" ท่านเฉลิมสิทธิ์ง้างไม้เท้าในมือขึ้นมา จะตีถนิต แต่เมื่อยกขึ้นมา ก็โดนพ่อบ้านที่ตามมาด้านหลัง รั้งเอาไว้

"คุณท่าน ท่านคิดให้ดีก่อนครับ......" พ่อบ้านจับไม้เท้าของท่านเฉลิมสิทธิ์ แล้วพูดเกลี้ยกล่อม

"หลีกไป!" เขาโมโหไม่น้อย โกรธจนหน้าแดง "ถ้าวันนี้ฉันไม่ตีไอ้เลวนี่! เรื่องการแต่งงานดีๆ ต้องพังเพราะเรื่องบ้าๆ ของเขา!"

"ถนิต" ถวัลย์ลงจากรถ ยิ้มทักทายเขา "ทำไมวันนี้ถึงกลับมาล่ะ"

ถนิตปิดประตูรถลง พูดอย่างราบเรียบกับถวัลย์ว่า "เรื่องข่าว ฝีมือนายใช่ไหม"

ถวัลย์อึ้งไป "นายพูดว่าข่าวอะไร วันนี้ยุ่งมาก ฉันไม่มีเวลาอ่านข่าวเลย"

"เลิกแกล้งโง่สักที" ถนิตพูดอย่างเฉยชา "ฉันรู้ว่าเป็นฝีมือนาย แม้ครั้งนี้วิธีของนายจะไม่นับว่าฉลาด แต่ดีกว่าสองสามครั้งก่อนมาก"

ถวัลย์ยังคงยิ้ม "ถนิต อย่าพูดไร้สาระนะ วันนี้ฉันยุ่งอยู่บริษัททั้งวัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลย"

"นายรู้ก็ดี ไม่รู้ก็ดีเหมือนกัน สรุปว่าฉันไม่ปล่อยเรื่องนี้ไว้แน่" ถนิตเปิดประตู กำลังจะขึ้นรถ แต่ก่อนจะนั่งลง เขาหยุดมองถวัลย์ "ถวัลย์ สองสามครั้งก่อน ฉันไม่ถือสาหาความนาย แต่ยกเว้นครั้งนี้"