ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 43

คราวนี้ เชือกที่รัดแน่นในหัวใจของกันต์ชัยก็ขาดอย่างสมบูรณ์ เขาเดินไปตรงหน้าของชรรินสองก้าว ยกมือตบไปที่ใบหน้าหนึ่งฉาด ตบไปที่ใบหน้าอีกข้างหนึ่งของเธอ ครั้งนี้ใบหน้าบวมทั้งสองข้าง ดูไปแล้วสมส่วนเป็นอย่างมาก

เพียงแต่ว่ากันต์ชัยใช้แรงมากกว่า ตบจนชรรินเลือดกบมุมปากในทันที เธอก็ถูกตบจนนิ่งอึ้งอยู่บนโซฟาไม่กล้าพูดอะไรสักคำ น้ำตาไหลรินลงมาอย่างไม่หยุด

"ปิติภัทรไพศาลของฉันมีลูกสาวไร้ยางอายอย่างแกได้ยังไงกันเนี่ย!"กันต์ชัยพูดอย่างโกรธจัดว่า"ไม่นึกเลยว่าจะวางยาในเหล้าของถนิต! ยังถูกเข้าจับได้คาหนังคาเขาด้วย! ชรริน เกียรติตระกูลปิติภัทรไพศาลของพวกเราถูกแกทำลายไปหมดแล้ว!"

"หนู......"ชรรินนิ่งอึ้งกับเสียงตะโกน จนถึงสุดท้ายยังถูกตะโกนจนได้สติ เธอตะโกนร้องไห้ขึ้นมาว่า"รสิกาทำมากเกินไปกว่าหนูอีกนะ! หล่อนหย่าแล้ว! หล่อนยังมีข่าวฉาวลอกเลียนแบบออกมาด้วย ตอนนี้ไปเป็นมือที่สามของคนอื่น หล่อนต่างหากที่เป็นคนที่ขายหน้ามากที่สุด!"

กันต์ชัยถูกชรรินทำให้โกรธจนหายใจไม่สะดวก: "แกดูสิ่งเหล่านี้ที่แกทำสิ่งที่แกพูดสิ? แกยังมีหน้าบอกว่ารุ้งไม่ดี!"

"รุ้ง?"ชรรินดวงตาแดงก่ำพูดกับกันต์ชัยว่า"พ่อคะ หนูต่างหากที่เป็นลูกสาวของพ่อ ทำไมพ่อของช่วยพูดแทนนังสารเลวนั้นด้วย!"

"ชรริน!"

กันต์ชัยโกรธมาก ยกมือขึ้นก็ต้องการจะตบชรรินอีก แต่กลับถูกอารณีย์ห้ามในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ

กันต์ชัยมองไปที่อารณีย์อย่างค่อนข้างประหลาดใจ และความโกรธยังคงอยู่บนใบหน้า: "อารณีย์......"

"หยุดตบได้แล้ว ถ้าตบต่อไปก็จะบาดเจ็บสาหัสแล้ว"อารณีย์ถอนหายใจ มองดูชรรินที่จ้องมองตัวเองด้วยความเกลียดชัง ไม่พูดอะไร ปล่อยมือของกันต์ชัยแล้วหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน

หลังจากที่แผ่นร่างของอารณีย์หายไปจากบันได กันต์ชัยถึงได้สะบัดมือ และพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวดว่า: "แกจะทำตัวดีๆหน่อยไม่ได้เลยเหรอ!"

หลังจากที่พูดจบ กันต์ชัยก็เดินตามอารณีย์ขึ้นไปชั้นบน

ในห้องรับแขกเหลือแค่ชรรินคนเดียว เธอกวาดทำลายข้าวของทุกอย่างลงพื้นในรวดเดียว จากนั้นล้มตัวนอนลงบนโซฟาแล้วร้องไห้เสียงดัง

ทางนี้ รสิกาที่เพิ่งจะกลับถึงบ้านจามอย่างแรง เธอขยี้จมูก แอบคิดว่าตัวเองเป็นหวัดงั้นเหรอ?

แต่ว่าเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในที่จอดรถก่อนหน้านี้ เธอก็ยังยอมที่จะเชื่อว่าชรรินกำลังด่าว่าตัวเองอยู่ลับหลัง

ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ด้านหลังก็มาเสียงเท้าดังขึ้นมาเป็นพักๆอีก

เธอหันหน้ามองไปแวบหนึ่ง

ถนิตในชุดสูทสีเทาเงินที่สง่างามกำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เขาแต่งตัวได้หล่อเหลาเรียบร้อย ขมวดคิ้วเล็กน้อย กำลังถือโทรศัพท์คุยโทรศัพท์อยู่ คิ้วที่เรียวยาวแตกต่างจากที่รสิกาเห็นในวันปกติเล็กน้อย

เมื่อสังเกตเห็นรสิกา ถนิตที่ขมวดคิ้วอยู่ก็คลายออกเล็กน้อย

"แค่นี้ก่อนนะ ถึงบริษัทค่อยว่ากัน"ถนิตพูดกับคนที่อยู่ปลายสายนั้นจบ ก็วางสายในทันที

"ไปทำงานเหรอ?"เขาถามรสิกาที่อยู่ตรงหน้า

ไม่ได้เจอกันหลายวัน รสิการู้สึกว่าเหมือนว่าตัวเองจะห่างเหินกับเขาในทันที