ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 47

บรู๊คไม่ได้ถามเรื่องราวที่เธอเป็นข่าวเกี่ยวกับการลอกเลียนแบบที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งก่อน คิดๆดูแล้วก็เชื่อมั่นลูกศิษย์ของตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีเรื่องอะไรที่สามารถอธิบายได้ชัดเจนในคำสั้นๆบนโลกออนไลน์ ต่อให้บรู๊คไม่เชื่อก็รอถามหลังจากที่กลับมาก็ได้

ประภัสสรนั่งอยู่ในห้องรับแขกไม่ได้ไปไหน และก็ไม่ได้ขึ้นชั้นบนไปช่วยนันท์นรีด้วย ถนิตหาโอกาสที่จะพูดไม่ได้ จึงลุกขึ้นไปชั้นบน

ทันทีที่เขาไป รสิกาถึงได้รู้สึกว่าการหายใจของตัวเองเหมือนจะสบายขึ้นมาก

"ได้ยินมาว่าคุณรสิกาเรียนมาจากอาจารย์บรู๊ค ตอนนี้ยังมีสตูดิโอเป็นของตัวเองด้วย ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุน้อยจริงๆ" จู่ๆประภัสสรก็พูดคุยกับรสิกา

รสิกาละสายตาจากแท็บเล็ต และจ้องมองไปที่ใบหน้าเมตตาอ่อนโยนของคุณหญิงประภัสสร: "ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่ว่าโชคดีที่คุณบรู๊ครับไว้เป็นลูกศิษย์เท่านั้นเอง"

ประภัสสรยิ้มเล็กน้อย: "คุณรสิกาเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนจริงๆ นันท์ของเราเลือกมากมาตั้งแต่เด็ก ในเมื่อหล่อนให้คุณรสิกาออกแบบชุดให้กับหล่อนได้ นั่นก็หมายความว่าความสามารถของคุณรสิกาดีมาก"

"คุณหญิงชมเกินไปแล้วค่ะ"รสิกากล่าวอย่างสุภาพ

"คุณรสิกาแต่งงานหรือยัง?"คุณหญิงประภัสสรถาม

แต่งงาน......

คำนี้ทำให้รสิการู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงออกบนใบหน้า: "ฉันหย่าแล้วค่ะ"

"หย่าเหรอ?"คุณหญิงประภัสสรประหลาดใจมาก"ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดเรื่องที่กระทบจิตใจของคุณ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่ก็ไม่ใช่เรื่องกระทบจิตใจฉันเลยค่ะ"รสิกาหลุบตาลง

ประภัสสรกับนันท์นรีให้ความรู้สึกที่เหมือนกันมากกับรสิกา เหมือนเป็นคนนิสัยแบบเดียวกัน คมในฝัก

บางทีคุณหญิงประภัสสรก็รู้เรื่องราวครั้งก่อนที่นันท์นรีสงสัย ดังนั้นครั้งนี้คุณหญิงประภัสสรถึงได้สอบถามเธออย่างอ้อมค้อม

ว่ากันว่าตระกูลมหาเศรษฐีนั้นลึกลับเท่าทะเล ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

ผู้หญิงของตระกูลสิทธิอัศวกุลนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ

"คุณรสิกาอายุน้อยๆ ในเมื่อหย่าร้างแล้ว เคยคิดที่จะหาคนใหม่มั้ย?"คุณหญิงประภัสสรก็ถามอีก

"ตอนนี้ยังไม่คิด"รสิกาพูดว่า"อยากจะทุ่มเทความตั้งใจทั้งหมดให้กับการทำงานมากกว่า"

"งั้นคนในครอบครัวไม่เร่งเร้าเหรอ?"

"ฉันไม่มีครอบครัว"น้ำเสียงของรสิกาเยือกเย็นลงเล็กน้อย

"สวยค่ะ"รสิกาสูดหายใจเข้าลึกๆ ต่อจากนั้นเดินไปหาพวกเขาอย่างช้าๆ เธอแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นดวงตาที่เยือกเย็นคู่นั้นของถนิต"คุณนันท์นรีใส่แล้วมีตรงไหนที่รู้สึกอึดอัดหรือเปล่า?"

"ไม่มีนะ"นันท์นารีพูดว่า"ดูเหมือนว่าช่วงนี้ฉันจะลดน้ำหนักได้สำเร็จนะ"

รสิกายิ้มเล็กน้อย แล้วก็ถามถนิต: "คุณถนิตละค่ะ?"

ถนิตไม่พูดอะไร เพียงใช้สายตามองดูเธอ

แม้ว่ารสิกาจะก้มหน้าก้มตาไม่ได้มองเขา ก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในดวงตาของเขาลดลงอย่างกะทันหัน

"ถ้าไม่มีตรงไหนที่ไม่พอดีกับตัว งั้น......"

"เธอดูเองไม่เป็นหรือไง?"รสิกายังไม่ทันได้พูดจบถูกถนิตขัดจังหวะอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงของเขาเย็นชาและหยิ่งผยอง ไร้ซึ่งความอ่อนโยน

นี่เป็นครั้งแรกที่ถนิตใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเธอ นับตั้งแต่ที่ทั้งสองคนรู้จักกันมา

รสิกาเลียริมฝีปากแห้ง จากนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองถนิต สีหน้าของเขาไม่พอใจ เม้มริมฝีปากแน่นๆ เมื่อมองแวบหนึ่งก็กำลังข่มกลั้นความโกรธไว้

รสิกาฝืนบังคับตัวเองละสายตา ยกมือขึ้นไปจัดแจงเสื้อผ้าของเขา เพียงแต่ว่ายังไม่ทันได้สัมผัสร่างกายของเขา ก็ถูกเขาเอามือขวางไว้ในทันที: "อย่ามาแตะฉัน!"