ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 49

รสิกาเกลียดแม้กระทั่งแม่ของตัวเอง แต่ว่ากันต์ชัยไม่สามารถทำให้เธอเกลียดได้

เขาอาจไม่ใช่พ่อแท้ๆของเธอ แต่เขาใจดีกับเธอมาก

หลังจากที่ทุกคนนั่งลงในห้องนั่งเล่น รสิกาถึงได้มีเวลาจ้องมองใบหน้าของชรรินอย่างละเอียด

เมื่อวานนี้เธอตบหน้าฝั่งซ้ายของชรริน แต่ไม่ได้แรงมาก ดังนั้นตอนนี้ใบหน้าหายบวมไปเล็กน้อยแล้ว แต่กลับเป็นหน้าฝั่งขวาของหล่อน......ยังบวมและแดงเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าจะโดนกันต์ชัยตบอีกหนึ่งฉาดหลังจากที่กลับมาเมื่อวานนี้นะ

ในตระกูลปิติภัทรไพศาลทั้งหมด เกรงว่าน่าจะมีแค่กันต์ชัยที่กล้าลงไม้ลงมือกับหล่อน

แต่ว่าทำไมกันล่ะ?

กันต์ชัยตามใจลูกสาวคนนี้ของตัวเองมากมาแต่ไหนแต่ไร

"แกมองอะไร!"

ตอนที่รสิกาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ จู่ๆชรรินก็พูดอย่างดุร้ายแบบนี้

"แอน แกเป็นอะไรของแก?"กันต์ชัยขมวดคิ้ว "กว่ารุ้งจะกลับมาครั้งหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย แกจะพูดจาดีๆหน่อยไม่ได้เหรอ?"

"ทำไมหนูต้องพูดจาดีๆกับหล่อนด้วย!"ชรรินพูดอย่างโกรธเคืองด้วยใบหน้าที่แดง

"รุ้ง......มือของลูกเป็นอะไร?"เสียงของอารณีย์ดังขึ้นมา และเจ็บปวด

ทุกคนถึงได้มองไปทางมือขวาของรสิกา

มีปลาสเตอร์ยาติดอยู่บนนิ้วของเธอ ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย พวกเขาก็รู้ว่ารสิกาหวงแหนมือทั้งสองข้างของตัวเองมากเพียงใด

"ไม่เป็นไรค่ะ"รสิกาใช้มือซ้ายปิดมือขวาไว้อย่างไม่เหลือร่องรอย ยิ้มอย่างเรียบเฉย สายตาที่เย็นชาก็มองไปทางชรริน"เมื่อเช้าตื่นมาพบว่ารถโดนทุบตี มือโดนกระจกรถที่แตกบาดเข้า"

"รถโดนทุบตี?!"อารณีย์เปล่งเสียงอุทาน สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก คราวนี้เธอตกใจมากจริงๆ"อยู่ดีๆทำไมรถถึงโดนทุบตีได้? มีกล้องวงจรปิดมั้ย? ใครเป็นคนทำ?"

"คนที่ทุบตีกล้าทำมันในลานจอดรถ งั้นก็ต้องไม่กลัวกล้องวงจรปิดอย่างแน่นอน"รสิกาพูดเบาๆ"ตรวจสอบกล้องวงจรปิดได้แล้ว กล้องวงจรปิดเมื่อคืนนี้ไม่ได้บันทึกตำแหน่งที่หนูจอดรถไว้ แต่ว่า......"

ชรรินยังคงแอบชื่นชมความฉลาดของตัวเอง แต่จู่ๆรสิกาก็พูดประโยคนี้ออกมา ก็ทำให้ความสุขในหัวใจของเธอหายไปในทันที

"หนูติดตั้งกล้องในรถของตัวเอง ดังนั้นใครเป็นทุบตี รอกลับไปดูคืนนี้ก็รู้แล้ว"รสิกาพูดประโยคนั้นอย่างแผ่วเบา

สีหน้าของชรรินไม่มีสีเลือดเลยสักนิดในทันที

"ก็ดี"อารณีย์พูด

"ไม่งั้นก็ย้ายกลับมาดีกว่านะ"กันต์ชัยเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆก็พูดขึ้น

"ทำไม!"ชรรินเป็นคนแรกที่ร้องออกมา"หนูไม่ยอม! ทำไมต้องให้หล่อนย้ายกลับมาด้วย! หล่อนเป็นผู้หญิงหย่าร้าง!"

"แอน!"

กันต์ชัยเห็นว่าลูกสาวของตัวเองคัดค้านขนาดนี้ แทบรอไม่ไหวที่จะตบไปอีกหนึ่งฉาด ทำไมเขาถึงได้มีลูกสาวที่ไร้สมองขนาดนี้นะ!

เทียบกับชรริน รสิกาเหมือนเป็นลูกสาวของเขามากกว่า อย่างน้อยพฤติกรรมทุกด้านก็เหมือน แต่ชรรินล่ะ สร้างปัญหาให้กับเขามากมายตั้งแต่เล็กจนโต โดยเฉพาะครั้งนี้ทำลายการร่วมลงทุนกับตระกูลวัชรเดชานนท์!

"หนูไม่สน! ถ้ารสิกาย้ายกลับเข้ามาอยู่ หนูก็จะย้ายออกไป!"ชรรินเพื่อที่จะห้ามไม่ให้รสิกากลับเข้ามาอยู่ เรียกได้ว่าเสียสละทุกอย่าง

"ฉันขับรถไปส่งเธอดีกว่า"ธนพจน์พูดว่า"เด็กผู้หญิงอย่างเธอนั่งแท็กซี่กลับไปคนเดียวไม่ปลอดภัย"

"ไม่ต้อง"รสิกามองเขาแวบหนึ่ง"ธนพจน์ วันนี้ที่ฉันกลับมาที่ตระกูลปิติภัทรไพศาล ไม่ได้หมายความว่าความสัมพันธ์ของฉันกับคุณจะใกล้ชิดกันมากขึ้น"

เธอมองออกว่าธนพจน์พยายามที่จะใกล้ชิดกับเธอ แต่เธอไม่ได้ต้องการ

สีหน้าของธนพจน์เศร้าใจเล็กน้อย: "รุ้ง แม้ว่าจะคิดว่าฉันเป็นพี่ชายของเธอก็ไม่ได้เลยเหรอ? ฉันทำสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เพราะว่าชอบเธอ ต่อให้ฉันจะเป็นแค่พี่ชายของเธอฉันก็จะทำแบบนี้"

รสิกากระตุกริมฝีปาก แสยะยิ้ม: "ขอโทษด้วย ฉันเป็นลูกสาวคนเดียว ไม่มีพี่ชายและก็ไม่มีน้องสาว คุณนัด พี่ชายอย่างคุณ ฉันไม่อาจเอื้อม"

"รุ้ง......"

"เอาล่ะ ไม่ต้องพูดอีกแล้ว"รสิกามองดูห้องหนังสือที่ไม่ยอมปิดอยู่ข้างหลังของธนพจน์แวบหนึ่ง และลดเสียงลง"คุณไปทำงานเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน"

เธอหันกลับมาเปิดประตูห้อง จากนั้นก็เดินเข้าไป และปิด

ห้องนี้เป็นห้องที่เธอเคยพักอยู่ตอนที่อาศัยอยู่ในตระกูลปิติภัทรไพศาล การตกแต่งในห้องนั้นเหมือนกับตอนที่เธอจากไป ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด และไม่มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียว ราวกับว่ามันถูกทำความสะอาดทุกวัน

ก็เหมือนกับว่า......รอให้เจ้าของกลับมาอยู่ทุกวัน

เมื่อเห็นสิ่งนี้ รสิกาก็ทลายหัวใจที่ห่อหุ้มด้วยน้ำแข็งของตัวเองเล็กน้อย

คนที่ยืนอยู่นอกประตูถอนหายใจเบาๆ และการถอนหายใจดูเหมือนจะเข้าหูของรสิกาผ่านประตู แผ่วเบามากเรียบเฉยมาก

ดูเหมือนว่าธนพจน์จะไปแล้ว และเสียงฝีเท้าก็ค่อยๆหายไป จนกระทั่งไม่ได้เสียงฝีเท้าของเขา รสิกาถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เพียงแต่ว่ายังถอนหายใจไม่หมด จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูห้องนอนของเธอดังขึ้นมา