ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 50

การเคาะประตูนั้นเร่งรีบมาก แสดงลักษณะนิสัยของเจ้าตัวได้ในแวบเดียว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนที่อยู่ข้างนอกคือชรริน

รสิกาต้องกำหมัดแน่นอีกครั้ง และเดินไปที่ประตูเพื่อเปิดประตู

คนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือชรรินจริงๆด้วย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเยือกเย็น: "แกกลับมาวันนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?!"

รสิการู้สึกขบขัน: "วันนี้เป็นวันไหว้บ๊ะจ่าง ฉลองเทศกาลนะสิ "

"แกหลอกใคร"ชรรินก้าวเข้ามาโดยตรง แล้วปิดประตู

เมื่อเห็นการกระทำนี้ของเธอ รสิกากระตุกมุมปาก เฮ้อ มีสมองสักทีนะ

"ปีใหม่หลายปีก่อนก็ไม่ยักจะเห็นแกกลับมาตระกูลปิติภัทรไพศาลเลย วันนี้แค่วันไหว้บ๊ะจ่างแกก็วิ่งแจ้นกลับมา ยังจะบอกว่าแกไม่มีจุดประสงค์อีก!"ชรรินพูดอย่างร้ายกาจ"แกกลับมาจะฟ้องใช่มั้ย!"

"ฟ้องเหรอ? ฉันจะฟ้องเรื่องอะไรกัน? เรื่องแบบนี้เธอชอบทำมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ" รสิกาช้อนตาขึ้น และมีการเยาะเย้ยบนใบหน้า"หรือว่า......เรื่องทุบตีรถของฉัน เธอยอมรับแล้วเหรอ?"

"ฉะ......ฉันไม่ได้ทำสักหน่อย ฉันยอมรับอะไร!"ชรรินแสดงอาการตื่นตระหนก แต่ก็สงบสติอารมณ์ตัวเองลงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง"ฉันจะบอกแกให้นะ ตราบใดที่ฉันยังอยู่สักวันหนึ่ง แกอย่าได้คิดเข้าบ้านตระกูลปิติภัทรไพศาลของฉันเลย!"

"น่าตลกชะมัด"รสิกาพูดอย่างเหยียดหยาม "เธอคิดว่าตระกูลปิติภัทรไพศาลของเธอเป็นราชวงศ์หรือไง? ฉันต้องการเข้างั้นเหรอ? ส่วนเรื่องที่เธอทุบตีรถของฉัน เธอขอโทษฉันตอนนี้และยอมชดใช้ค่าบำรุงรักษาทั้งหมด ไม่งั้น พรุ่งนี้ฉันจะนำหลักฐานมาที่ตระกูลปิติภัทรไพศาล?"

"แกกล้าเหรอ!"ชรรินคำรามด้วยเสียงต่ำอย่างคุกคาม

"ดูสิว่าฉันจะกล้าหรือไม่กล้า"แต่ว่ารสิกาเป็นคนชอบใช้ไม่อ่อน"ถ้าให้ลุงชัยรู้ว่าคนที่ทุบตีรถของฉันคือเธอ เธอเดาว่าเขาจะตีขาเธอหักหรือเปล่า?"

ชรรินกัดฟันด้วยความแค้นไม่ได้พูดอะไร แต่หน้าอกกลับโกรธจนขึ้นลง ใบหน้าก็แดงก่ำ

รสิกาพูดต่อว่า: "ไม่แน่อาจจะตบเธอหลายฉาด จะลองดูหน่อยมั้ย?"

ชรรินไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน ในหัวกำลังคิดทบทวนคำพูดของรสิกา

ถ้าให้กันต์ชัยรู้ว่าเธอเป็นคนทุบตีรถของรสิกาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นไม่เพียงแค่เธอจะโดนกันต์ชัยตีอย่างหนัก ไม่แน่การเดินทางในแต่ละวันของเธออาจกลายเป็นปัญหาในอนาคตด้วย

นี่จะเป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย! เธอยังต้องคิดหาทางจัดการกับรสิกา!

"แกต้องการเงินเท่าไหร่!"ในท้ายที่สุด ชรรินที่ทำอะไรไม่ถูกก็ทำได้แค่ประนีประนอมกับรสิกาเท่านั้น

"ห้าแสน"รสิกาพูดอย่างเรียบเฉย

"ห้าแสน?!" ดวงตาที่ตกตะลึงของชรรินแทบจะหลุดออกจากเบ้า"เธออยากได้เงินจนบ้าไปแล้วหรือไง! รถพังๆนั้นของเธอมีค่าแค่ไหนกันเชียว! แค่ค่าบำรุงรักษาก็ขอกับฉันห้าแสนเหรอ?!"

"รถนั้นพัง แต่มีประวัติอันยาวนาน และมีค่ามากสำหรับฉัน"รสิกาหัวเราะ"ชรริน ฉันขอแค่ห้าแสนกับเธอก็ยังใจดีกับเธอไปเลย ตอนนี้ เธอชดใช้เงินให้กับฉัน ไม่งั้น......"

"สมควรแล้วที่แกจะจนไปตลอดชีวิต!"

ชรรินขัดจังหวะรสิกาอย่างโกรธเคือง เธอหันหน้าเปิดประตูและกลับไปที่ห้องของตัวเอง หยิบการ์ดใบหนึ่งจากกระเป๋าเงิน จากนั้นก็ย้อนกลับมา และให้การ์ดกับรสิกา:

"ในการ์ดใบนี้มีห้าแสน"

รสิกาเอื้อมมือไปหยิบมัน แต่ว่ายังจับไม่โดนเธอก็ดึงกลับมา

"หลักฐานล่ะ?"ชรรินยื่นมือใส่เธอ ด้วยสีหน้าระแวดระวัง

รสิกาหัวเราะ: "ชรริน เธอโดนตบเมื่อวานนี้จนฉลาดแล้วเหรอ"

"เรื่องหย่านั้น เธออย่าเอามาใส่ใจมากเกินไป"กันต์ชัยพูด "ตอนนี้มีคนหย่าร้างมากมายในโลกนี้ แต่เธอดูคนพวกนั้นที่หย่าสิก็หาผู้ชายที่ดีกับหล่อนได้"

เมื่อรสิกาได้ยินประโยคนี้ นิ่งอึ้ง จากนั้นถึงได้รู้ตัวว่ากันต์ชัยกำลังปลอบตัวเอง

หัวใจของเธอก็อบอุ่นขึ้นทันใด: "หนูรู้ค่ะ ขอบคุณลุงชัยค่ะ"

ตอนที่อารณีย์รู้ว่าเธอกำลังจะหย่ากับชญตว์ ก็โทษเธออย่างเดียว กลับไม่เคยพูดปลอบโยนเธอสักคำ แต่ตอนนี้เธอไม่นึกเลยว่าจะได้รับการปลอบโยนจากกันต์ชัย

"ครอบครัวเดียวกัน พูดขอบคุณอะไรกัน"กันต์ชัยยิ้มเล็กน้อย"เธออย่ามองว่าแม่ของเธอไม่พูดอะไร แต่ช่วงที่เธอเพิ่งหย่านั้น เธอนอนไม่หลับทั้งคืน เป็นห่วงว่าเธอจะคิดไม่ตก ตอนนี้เห็นเธอมีชีวิตที่ดีแบบนี้ พวกเราก็สบายใจ"

คำพูดของกันต์ชัยทำให้รสิกาตกอยู่ในห้วงความคิด ถ้าหากเขาไม่ได้หลอกเธอ...... งั้นอารณีย์ ก็เป็นห่วงเธอจริงๆด้วย

ทานข้าวที่ตระกูลปิติภัทรไพศาลเสร็จก็มืดแล้ว รสิกาไม่ให้ใครไปส่งและก็ไม่ได้ค้างคืนที่ตระกูลปิติภัทรไพศาล ทำได้แค่เรียกแท็กซี่แล้วส่งเธอขึ้นรถถึงได้สบายใจ

เมื่อเธอกลับถึงคอนโดเดอะซันก็เกือบสามทุ่มแล้ว รสิกานั่งรถจนปวดเมื่อยคอ เธอบีบไหล่จนสุดทางออกจากลิฟต์ เมื่อกำลังจะแตะกุญแจ ทันใดนั้นก็เห็นคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ในทางเดิน

รสิกาตกใจมาก จนหัวใจเต้นช้าลงครึ่งจังหวะ แต่เมื่อเธอเห็นว่าใครยืนอยู่ที่นั่น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ตอนแรกอยากแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเขาแล้วเข้าบ้านของตัวเอง แต่ตอนที่ผ่านข้างกายของเขา เขาก็คว้าข้อมือเธอไว้อย่างกะทันหัน

"เธอไปไหนมา?" น้ำเสียงเย็นชาของถนิตดังขึ้น

รสิกาขัดขืนอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ ทำได้เพียงแหงนหน้ามองเขา และพูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ว่า: "ตระกูลปิติภัทรไพศาล"

"ตระกูลปิติภัทรไพศาล......"ถนิตหัวเราะเยาะเย้ย ดวงตาที่เยือกเย็นคู่นั้นจ้องมองเธอ ดวงตานั้นเย็นเยียบถึงกระดูก ไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด"กลับไปหาชายที่รักของเธอเหรอ"