ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 57

ถนิตบอกว่าเรื่องนั้นเขาจะจัดการเอง แต่ผ่านไปสองวันนันท์นรีก็ไม่ได้ปรากฏตัวจริงๆ และข่าวลือบนโซเชียลดูเหมือนจะคลี่คลายลง

แม้ว่ายังมีคนยึดติดกับเรื่องราวการถอนหมั้นของถนิตอย่างไม่ปล่อย ส่วนมากก็มีแค่พวกหน้าม้าทางโซเชียลนั้น

รสิกาไม่รู้ว่าถนิตกำลังยุ่งอยู่กับอะไร บางทีอาจจะยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องในบริษัท บางทีเพื่อเรื่องนี้ เธอไปกลับหลายวันก็ไม่เจอกับถนิต คิดว่าเขาน่าจะยังไม่ได้ย้ายกลับมานะ

รสิกาเลิกงาน ขับรถกลับบ้าน ตอนที่ออกจากลิฟต์จะหยิบกุญแจมาเปิดประตู โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา

เป็นเบอร์แปลก แต่ดูค่อนข้างคุ้นเคย

รสิกาลังเลครู่หนึ่ง ก็ยังรับสาย: "ฮัลโหล?"

"คุณรสิกา"ในโทรศัพท์ น้ำเสียงของนันท์นรีแฝงไปด้วยความเย็นชาเล็กน้อย"สะดวกที่จะเจอกันหน่อยมั้ย?"

โทรศัพท์จากนันท์นรี......รสิกาได้ยินเสียงของหล่อนก็นึกถึงเจตนาที่หล่อนโทรศัพท์มา รสิกาก็รู้ว่า ตัวเองกับนันท์นรีก็ต้องมีวันนี้

หลังจากที่ถามไถ่ที่อยู่แล้วรสิกาก็ย้อนกลับเข้าไปในลิฟต์ กดลงไปชั้นใต้ดิน

นันท์นรีจะคุยอะไรกับเธอ ไม่ต้องเดาก็รู้ เธออยากโทรศัพท์บอกเรื่องนี้กับถนิต แต่เมื่อคิดดูอีกครั้ง ตัวเองกับถนิตไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอไม่มีความจำเป็นต้องพูดกับเขาทุกเรื่อง

ตอนที่มาถึงร้านกาแฟที่นันท์นรีบอก หล่อนก็นั่งอยู่ในที่นั่งริมหน้าต่างแล้ว กาแฟวางอยู่ตรงหน้าแก้วหนึ่ง สีหน้านิ่งสงบ ไม่มีรอยยิ้ม เมื่อเห็นรสิกาเปิดประตูเข้ามา สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

"คุณนันท์นรี"รสิกาเดินเข้ามา พยักหน้าเล็กน้อย ถือเป็นการทักทาย

"นั่งสิ"นันท์นรีพูดอย่างเรียบเฉย

เดาได้ว่าท่าทีที่หล่อนมีต่อตัวเองไม่ดี ดังนั้นในเวลานี้รสิกาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เธอจึงนั่งลงตรงข้ามของนันท์นรี มีพนักงานเข้ามาถามว่าเธอจะดื่มอะไร รสิกาขอแค่น้ำเปล่าแก้วหนึ่งก็ให้หล่อนออกไป

นันท์นรีก็ค่อยๆยกแก้วขึ้นมาที่ริมฝีปาก จิบคำหนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางรสิกา: "คุณรสิกา คุณรู้มั้ยว่าฉันเรียกคุณมาวันนี้ เพราะเรื่องอะไร?"

"ไม่ทราบค่ะ"รสิกาพูดว่า"คุณนันท์นรีพูดมาตรงๆดีกว่า"

นันท์นรีกระตุกริมฝีปาก ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ยเล็กน้อย: "สมกับที่เป็นดีไซเนอร์ที่โด่งดัง ความสามารถในการสร้างเรื่องวุ่นวายกลับดีมาก"

"คุณนันท์นรี เรื่องข่าวฉันได้ยินมาแล้ว ฉันขอแสดงความเสียใจด้วย"รสิกาพูดอย่างไม่ต่ำต้อยไม่สูงส่ง

ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกผิดต่อนันท์นรีจริงๆ แต่ตอนที่นันท์นรีส่งการ์ดเชิญมาให้เธอ รสิกาก็รู้ว่า ระหว่างตัวเองกับนันท์นรีไม่สามารถเข้ากันได้อย่างสงบสุข ขนาดคนแปลกหน้าก็เป็นไม่ได้

นันท์นรีพูดว่า: "ฉันชื่นชมคุณมาก เรื่องราวดำเนินมาถึงตอนนี้ก็ยังแกล้งทำเป็นเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ถ้าหากไม่ใช่ชรรินเป็นคนบอกกับฉัน ฉันอาจจะคิดว่าคุณบริสุทธิ์จริงๆ"

ชรริน......เป็นชรรินจริงๆ

เมื่อรสิกาได้ยินชื่อนี้ก็ไม่ได้แปลกใจมากอย่างที่คิดไว้ เรื่องนี้ก็มีเพียงชรรินที่ทำได้จริงๆ

รสิกายิ้มเล็กน้อย: "ชรรินกับฉันเป็นศัตรูตัวฉกาจมาหลายปีแล้ว ในเมื่อคุณนันท์นรีเชื่อคำพูดของหล่อน ฉันก็หมดจนปัญหา"

นันท์นรี: "พูดตามตรง สำหรับคำพูดของชรรินฉันก็ยังสงสัย ดังนั้นถึงได้อยากจะถามคุณรสิกา ว่าคุณกับถนิต เป็นอะไรกันแน่?"

คำถามนี้ผู้คนมากมายเคยถาม รสิกาก็ตอบไปหลายครั้งมากเหมือนกัน มากจนตอนนี้เธอได้ยินคำถามนี้ก็อยากจะอ้วก

"ถ้าหากฉันบอกว่าฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณนันท์นรี คุณจะเชื่อมั้ย?"รสิกาถาม

เธอได้รับความรักเอาใจใส่มาตั้งแต่เด็ก ถูกพ่อแม่ของตัวเองประคบประหงม คนรอบตัวก็ต้องเอาอกเอาใจเธอ ใครกล้าพูดจาแบบนี้กับเธอบ้าง?

"ฉันไม่ใช่คนดี คุณเป็นคนดี โอเคมั้ย?"รสิกายิ้มจางๆ พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างเสียดสี"คุณนันท์นรี ฉันแนะนำคุณหน่อย ชรริน พ่ายแพ้ให้กับฉัน หลายปีมานี้มีครั้งไหนบ้างที่หล่อนเอาชนะฉันได้? ดังนั้น คุณเลือกที่จะร่วมมือกับหล่อน ไม่ใช่การกระทำที่ฉลาดเลยจริงๆน่ะ"

จากนั้น รสิกาลุกขึ้นมาจากที่นั่ง และถือกระเป๋าของตัวเอง: "ไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน เชิญคุณตามสบาย"

แผ่นหลังที่จากไปของเธอสง่างามเป็นอย่างมาก ไม่มีความอ่อนน้อมเลย

บางทีอาจเป็นเพราะคำพูดของถนิต นันท์นรีไม่ได้มีหลักฐานเกี่ยวกับเธอ ดังนั้นเธอในตอนนี้ไม่กลัวมากขนาดนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับนันท์นรี

อีกอย่าง เรื่องนี้นันท์นรีก็เป็นคนเริ่มเรื่องนี้ก่อนแต่แรก เธอไม่จำเป็นต้องกลัวนันท์นรีไม่ใช่หรอกเหรอ

หลังจากที่รสิกาไป นันท์นรีโทรหาชรรินด้วยใบหน้าที่เย็นชา

"เธอบอกว่าระหว่างรสิกากับถนิตมีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมไม่ใช่เหรอ? หลักฐานล่ะ!"

ทันทีที่ชรรินรับสายก็ถูกประโยคนี้ที่ทั้งเย็นชาทั้งแข็งกร้าวของนันท์นรีกระทบจนมึนงง: "คุณนันท์นรี เรื่องนี้ต้องใช้หลักฐานด้วยเหรอ? ฉันเห็นกับตาตัวเองเลยนะ"

"ถ้าเธอเห็นกับตาตัวเองจริงๆ ก็เอาหลักฐานออกมาให้ฉัน!"

หลังจากที่นันท์นรีพูดจาเยือกเย็นแบบนี้จบก็วางสายในทันที เมื่อนึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่รสิกาพูดเมื่อกี้นี้ ความโกรธในใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

เธอหรี่ตาที่สวยงามยังคงซ่อนเร้นความชั่วร้ายไว้ในดวงตาไม่ได้

รสิกา ฉันประเมินแกต่ำไป!