ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 58

หลังจากที่ออกจากร้านกาแฟรสิกาก็ตรงกลับบ้าน สีหน้าของเธอเยือกเย็น ขมวดคิ้วแน่น

เมื่อเจอกับนันท์นรีในวันนี้ การต่อสู้ระหว่างพวกเธอสองคนก็ถือว่าได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

นันท์นรีไม่ใช่คนใจกว้าง หล่อนย่อมก็ไม่มีทางปล่อยรสิกาไว้ ประกอบกับว่าข้างกายยังมีชรรินค่อยยุยงให้ผิดใจกันตลอดเวลา รสิการู้สึกว่าสถานการณ์ต่อไปของตัวเองจะยิ่งอยู่ยิ่งยากลำบากมากขึ้น

แต่จะทำยังไงได้ นี่เป็นผลที่ตัวเธอเองก่อขึ้นมา

ถ้าหากตอนนั้นไม่ได้ขึ้นลิฟต์รอบเดียวกันกับถนิตในโรงแรม ไม่แน่ตอนนี้ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องราวมากมายขนาดนี้ขึ้นได้

แต่บนโลกใบนี้ ไม่มีคำว่าถ้าหาก

รสิกาออกมาจากลิฟต์ด้วยอารมณ์หดหู่ ตอนที่กำลังจะหยิบกุญแจเปิดประตู จู่ๆข้างหลังก็มีเสียงเปิดประตูเบาๆดังมา

เมื่อได้ยินเสียงนี้ เธอหันกลับไปโดยไม่รู้ตัว ยังคิดว่าถนิตกลับมา ผลปรากฏว่ากลับเห็นนีรชายืนอยู่หน้าประตู

นีรชามองเห็นเธอก็เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างแปลกใจ แต่ว่าหลังจากที่แปลกใจใบหน้าก็กลับมาใบไร้ความรู้สึก: "เธอก็อาศัยอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?"

รสิกาเก็บความรู้สึกประหลาดใจของตัวเอง และพยักหน้า: "อือ"

นีรชากอดอก มองดูเธอด้วยความสงสัย: "เธอคงไม่ใช่ว่าตั้งใจตามมาเพราะว่าพี่ชายของฉันอยู่ที่นี่หรอกนะ"

ไม่ว่าเป็นใคร รู้ว่ารสิกาอาศัยอยู่ตรงข้ามบ้านของถนิต น่าจะคิดแบบนี้ ดังนั้นนีรชาถามแบบนี้ก็สมเหตุสมผล

"ไม่ใช่"รสิกาปฏิเสธ"ฉันย้ายเข้ามาแล้วถึงได้รู้ว่าเขาก็พักอยู่ที่นี่"

นีรชาไม่อยากเชื่อ เพียงแค่กระตุกริมฝีปากเล็กน้อย: "พวกเธอพักใกล้กันขนาดนี้ สะดวกมากเลยนะ"เยาะเย้ยเป็นอย่างมาก

อย่ามองว่านีรชาเป็นแค่เด็กสาวอายุยี่สิบต้นๆ แต่ตอนที่พูดขึ้นมาทำร้ายจิตใจมากกว่าผู้ใหญ่คนอื่นๆ

รสิกาเห็นว่าหล่อนอายุก็น้อยกว่าตัวเองมาก ไม่ถือสาหล่อน: "แล้วแต่เธอจะคิดยังไง"หลังจากทิ้งท้ายประโยคนี้ ก็เปิดประตูบ้านของตัวเองในทันที จากนั้นเดินเข้าไป ปิดประตู และปิดกั้นนีรชาอยู่ข้างนอก

กลับถึงบ้านของตัวเอง รสิกาถึงได้ถอนกายใจยาวๆด้วยความโล่งอก

เธอยืนอยู่ที่ทางเดินสักพัก จนกระทั่งเริ่มปวดเมื่อยขาถึงได้ค่อยๆเดินเข้าไปข้างใน

ฟ้าก็มืดแล้ว เธอยังไม่ได้กินอะไรเลย ตอนที่กำลังจะไปทำอะไรกินที่ห้องครัวของตัวเอง เสียงเคาะประตูก็ดังมาจากทางเดิน

รสิกานิ่งอึ้ง ในเวลานี้ ใครกันที่จะมาเคาะประตูได้?

เธอเดินไปที่ทางเดิน มองผ่านตาส่องประตูไปที่ข้างนอกแวบหนึ่ง กลับเห็นนีรชา

นีรชามาทำไม? หรือว่ายังอยากพูดเหมือนกับที่นันท์นรีพูดงั้นเหรอ? ก็อยากถามว่าเธอกับถนิตเป็นอะไรกันแน่เหรอ?

แม้ว่าในใจของรสิกาค่อนข้างรำคาญ ไม่อยากเปิดประตู แต่คนที่เคาะประตูอยู่ข้างนอกคือนีรชา ทำอะไรไม่ได้ เธอทำได้เพียงเปิดประตู

"เธอมีอะไรหรือเปล่า?"

"บ้านของเธอมีอะไรให้กินมั้ย?"คาดไม่ถึงว่าประโยคแรกที่นีรชาพูดออกมาคือเรื่องนี้ ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างอ่อนหวาน แตกต่างกับก่อนหน้านี้เป็นคนละคน

รสิกามองดูจนกระตุกมุมปาก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

สมกับที่เป็นพี่น้องกันนะ นีรชากับถนิตทำไมชอบมาทานข้าวฟรีที่บ้านของเธอ?

"มีก็มีอยู่......"รสิกาจ้องมองเธอครู่หนึ่ง"เธอจะกินได้เหรอ?"

ไม่ได้ประชดประชัน แต่เพียงแค่ถามอย่างเดียวเท่านั้นเอง

ในเมื่อนีรชาเป็นน้องสาวของถนิต ถ้าอย่างนั้นก็คงจะเติบโตมาอย่างอยู่ดีกินดี และมีอาหารเลิศหรูมาตั้งแต่เด็ก