ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ นิยาย บท 102

ท่านปู่เฉินกล่าวพลางเหลือบมองเงินแท่งในมือตัวเอง

เขาส่งเงินไปตรงหน้าเจี่ยนอันอันแล้วกล่าวอีกครั้ง “เงินนี้ข้าคืนให้เจ้า ถือเสียว่าชดใช้เงินให้เจ้าแทนอวี้เฟิ่งก็แล้วกัน”

เจี่ยนอันอันไม่คิดจะปล่อยอวี้เฟิ่งไปเช่นนี้

นางกล่าวอย่างเย็นชา “ท่านปู่เฉิน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน ท่านอย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่า”

“เงินของท่าน ข้าก็จะไม่รับไว้ บอกแล้วว่านี่เป็นเงินที่ซื้อบ้านของท่าน”

“ท่านเก็บไว้ให้ดี อย่าปล่อยให้ท่านป้าผู้นี้ขโมยไปได้เชียวนะเจ้าคะ”

ท่านปู่เฉินเห็นเจี่ยนอันอันไม่ยอมรับเงิน เขาจึงกวาดสายตามองไปทางฉู่จวินสิงและคนในครอบครัว

ฮูหยินใหญ่เดินเข้ามาดึงตัวเจี่ยนอันอันมากระซิบว่า “ข้าว่าเลิกแล้วกันเท่านี้ดีกว่า”

“อย่างไรเสียวันหน้าพวกเราก็ยังต้องอาศัยอยู่ที่นี่ ถ้าพวกเราผูกความแค้นกับคนที่นี่ก็คงไม่ดี”

เจี่ยนอันอันมองฮูหยินใหญ่ แล้วหันไปมองท่านปู่เฉิน

สุดท้าย สายตานางก็ไปตกที่ร่างอวี้เฟิ่ง

“ในเมื่อฮูหยินใหญ่ของพวกข้าช่วยพูดแทนท่าน วันนี้ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป”

“ถ้าต่อไปเจ้ามาทำเรื่องที่เป็นผลร้ายต่อคนในครอบครัวข้าอีก ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย!”

อวี้เฟิ่งจ้องเจี่ยนอันอันอย่างอึ้งๆ เนิ่นนานก็ยังพูดอะไรไม่ออก

เซิ่งฟางออกแรงผลักอวี้เฟิ่งไปหนึ่งทีแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “เจ้าหูหนวกแล้วใช่ไหม เจ้าไม่ได้ยินคำพูดของพระชายาเยียนอ๋องงั้นรึ?”

อวี้เฟิ่งค่อยได้สติคืนมา นางพยักหน้ารัวๆ “ได้ยินแล้วๆ ขอบคุณพระชายาเยียนอ๋องที่ไม่เอาเรื่อง”

“ต่อไปข้าจะสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่มาก่อความวุ่นวายให้พวกท่านอีกแล้ว”

เจี่ยนอันอันกล่าวกับอวี้เฟิ่ง “จำคำพูดของเจ้าเอาไว้ให้ดี ถ้ากล้ามาก่อเรื่องอีกครั้ง ข้าจะไม่คุยด้วยง่ายเหมือนวันนี้หรอกนะ”

อวี้เฟิ่งกุมข้อมือที่เจ็บระบมพลางกล่าวคำขอบคุณติดต่อกัน

“ไปได้แล้ว” เจี่ยนอันอันพูดแล้วก็ไม่สนใจอวี้เฟิ่งอีก

อวี้เฟิ่งรีบวิ่งหนีไปอย่างลนลาน

เดิมนั้นซ่างชิวคิดจะไปสร้างผนังด้วยกันกับพวกเขา

แต่พอเขาขยับตัวก็พลันรู้สึกแน่นหน้าอกวูบ กระทั่งหายใจยังกลายเป็นยากลำบาก

ซ่างชิวกุมอก สีหน้าบิดเบี้ยวผิดปรกติมากขึ้นทุกที

เขาคิดถึงคำพูดของเจี่ยนอันอัน ทราบว่าพิษในร่างตนเองยังไม่ถูกกำจัดออกไปจนหมด

ซ่างชิวเงยหน้ามองเจี่ยนอันอัน กล่าวด้วยสีหน้าขอร้อง “ขอร้องละแม่นาง ช่วยขจัดพิษในร่างข้าด้วยเถอะ”

“ตอนนี้ข้าหายใจไม่สะดวกแล้ว ทรมานยิ่งนัก”

เจี่ยนอันอันถลึงตาใส่ซ่างชิว เรื่องที่เขาถีบประตูพังเมื่อครู่นี้ นางยังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาเลยนะ

เจี่ยนอันอันกล่าวอย่างไม่แยแส “อะไรกัน ตอนนี้รู้จักขอร้องข้าแล้วหรือ ก่อนหน้านี้มัวทำอะไรอยู่”

ซ่างชิวออกแรงหอบหายใจ อยากให้ตนเองหายใจคล่องกว่านี้อีกนิด

แต่ยิ่งเขาออกแรง ทรวงอกก็ยิ่งอึดอัดรุนแรงกว่าเดิม