ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ นิยาย บท 11

ภาพเหล่านี้ปรากฏเพียงไม่นานก็หายไป

เจี่ยนอันอันรู้ว่านี่คือความสามารถในการล่วงรู้อนาคตของร่างเดิม

ตอนนี้นางทะลุมิติมาอยู่ในร่างนี้ ยังได้รับสืบทอดพลังของร่างเดิม

แต่ความสามารถในการล่วงรู้อนาคตของร่างเดิมมีขีดจำกัด รู้ได้เพียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในสามวันข้างหน้าเท่านั้น

ภาพเมื่อครู่ทำให้เจี่ยนอันอันรู้ว่ากลุ่มคนชุดดำจะปรากฏตัวในค่ำคืนนี้

แม้นางจะไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนส่งกลุ่มคนชุดดำนี้มา แต่พวกเขาต้องมีความเกี่ยวข้องกับทหารรักษาพระองค์พวกนี้แน่นอน

หึ ทหารรักษาพระองค์พวกนี้ชอบแสร้งตายกันนักใช่หรือไม่

ถ้าเช่นนั้นก็ให้พวกเขาได้ลิ้มรสความทรมานก่อนก็แล้วกัน

เจี่ยนอันอันแยกจากฮูหยินใหญ่แล้วมายังมุมที่ค่อนข้างมืดมุมหนึ่ง

ครั้นเห็นว่าไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นตัวเอง เจี่ยนอันอันก็รำพึงในใจเงียบ ๆ ว่า ‘หายตัว’

วินาทีถัดมานางก็หายไปแล้ว

เจี่ยนอันอันมายังกองทหารรักษาพระองค์ จากนั้นนำผงยาถ่ายออกมาจากช่องมิติ

นี่เป็นสิ่งที่นางใช้กับฮ่องเต้สุนัขไปเมื่อก่อนหน้านี้

เดิมทีนางยังคิดระหว่างทางที่มาที่นี่อยู่เลยว่าจะอยู่ร่วมกับทหารรักษาพระองค์เหล่านี้แต่โดยดี

ทว่าดูจากตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว

นางโรยผงยาถ่ายจำนวนเล็กน้อยลงในถุงน้ำดื่มของบรรดาทหารรักษาพระองค์

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงค่อย ๆ ย่องกลับไป

ไม่มีผู้ใดเห็นสิ่งที่นางเพิ่งทำ

ขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังลอบดีใจกับตัวเองนี้เอง นางก็รู้สึกเหมือนมีสายตาเย็นยะเยียบมองมาทางนี้

เจี่ยนอันอันหมุนศีรษะไปมองทันควัน พบว่าบัดนี้ ฉู่จวินสิงซึ่งหมดสติมาโดยตลอดกำลังลืมตาตื่น

เขากำลังมองมาที่นางด้วยสายตาทอแววล้ำลึก

เจี่ยนอันอันรีบก้มหน้าลง ใคร่ครวญในใจอย่างขลาดกลัวว่าฉู่จวินสิงฟื้นเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร

เขามองนางเช่นนี้มันหมายความว่าอย่างไร หรือว่าจะเห็นเรื่องที่นางทำเมื่อครู่?

เจี่ยนอันอันหมุนศีรษะไปมองอีกครั้ง พบว่าฉู่จวินสิงหลับตาสนิทราวกับไม่เคยลืมตาตื่นมาก่อน

เจี่ยนอันอันถอนหายใจ พึมพำกับตัวเองว่าเมื่อครู่คงตาฝาดเป็นแน่แท้

“มารดามันเถอะ พวกเจ้าจงทิ้งคนไว้อยู่เฝ้าพวกเขาสักสองคน ส่วนที่เหลือรีบตามข้าไปจัดการกิจธุระให้เสร็จ!”

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ว่าจบก็กุมท้องวิ่งไปทางป่ารกร้าง

ทหารรักษาพระองค์ทั้งหมดล้วนแต่ดื่มน้ำจากในถุงน้ำ

เพลานี้ พวกเขาจึงทุกข์ทรมานจนเหงื่อตก

หากยังไม่รีบไปถ่ายท้องอีกคงได้ราดใส่กางเกงของจริง

เหล่าทหารรักษาพระองค์ต่างกุมท้องวิ่งตามหัวหน้าไปยังป่ารกร้าง

ไม่มีผู้ใดมีแก่ใจจะไปสนใจสมาชิกในจวนเยียนอ๋องพวกนี้อีกแล้ว

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์วิ่งไปที่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ เขาเพิ่งจะถอดกางเกงลงก็เกือบต้องอาเจียนเพราะกลิ่นเหม็นในกางเกง

เขาอาศัยแสงจันทร์มาก้มหน้ามอง พบว่าด้านในกางเกงเต็มไปด้วยคราบเหลืองเปียกแฉะ

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์โมโหจนก่นด่าไปถึงมารดา

ย่ามันเถอะ นี่มันเกิดเรื่องน่าขายหน้าขนาดนี้กับเขาได้อย่างไร

ทั้งยังมาเกิดระหว่างทางคุมตัวผู้ถูกเนรเทศอีก